Nog 2 maanden....

Time flies. Nog maar 2 maanden te gaan hier in Lucca. Nu we hier inmiddels aardig zijn gewend en ingeburgerd, d.w.z. de weg weten en een ritme te pakken hebben zijn we klaar voor bezoek uit Nederland. Maart gaat een drukke maand worden, de meeste bezoekers blijven enkele dagen tot een kleine week in Lucca. Die komen dus mooi ons net gevonden ritme in de war sturen. Maar dat willen we best laten gebeuren. Gezellig, en er zijn gelukkig (voor mij) ook fietsers bij.....
Er komen ook Italianen langs. Zojuist kwam eigenaar Alberto om ons uit te nodigen voor de avondmaaltijd bij hem thuis. Er zijn nog een stuk of 3 andere invitaties; en j.l. zaterdag was de familie Paladino hier bij ons op het eten. Dat alles is natuurlijk erg leuk.Te meer daar het tegenwoordig best lastig is om het 'echt weg gevoel' te hebben. Lucca-2011 is voor ons de eerste 'vakantie' (i.d.d. tussen aanhalingstekens) dat we dik connected zijn met het Vaderland. We kunnen skypen, sms-en, mailen, 's ochtends en na vieren staat hier vaak Radio 1 aan, we kijken elke avond het Nederlandse journaal, DWDD en P&W. Krijg ik ook nog elke week De Groene Amsterdammer toegestuurd. Fijn, maar het zet ook een rem op de volledige onderdompeling in het hier en nu. Vergelijk dat eens met ons eerste langere verblijf in den vreemde, 1976 Ethiopië. Daar schreef ik 1x per 1 of 2 weken een doorzendbrief om vrienden en familie kond te doen van onze ervaringen in dat toen nog uitermate onbekende land. Broer Mark vroeg bij de wereldomroep een plaatje aan ter gelegenheid van de verjaardag van Mary-Anne. Het was een nummer van art rock group Roxy Music:  Do the Strand http://www.youtube.com/watch?v=0YzB70L5g-4&feature=related

Zowel de Wereldomroep als de Nederlandse gemeenschap in Ethiopië stonden destijds op hun kop van zoveel onbeschaafd geweld. Zeker nadat het nummer nog een 2e keer moest worden gedraaid, omdat we de uitzending hadden gemist. Come questa musica non mai più. Zou ik toen gezegd hebben met de kennis van nu.

Vandaag ook weer een rondje gefietst, ditmaal met Paladino en Christiana. Morgen wat meer over het afgelegde parkoers. Hier wel alvast de foto van mijn beide companen vandaag. Panne voor Christiana, kettingbreuk in de klim naar Piazzano. Speciaal voor Robin in groot formaat.

Zoals hierboven al gezegd hebben we ons ritme hier wel te pakken. Dat houdt ook in dat we enkele vaste winkels en etablissementen hebben, hier ca. 150 meter verder in de straat. Leuk om vaste klant te kunnen zijn, het maakt de contacten plezieriger; die mensen zijn natuurlijk ook gewoon nieuwsgierig naar ons. Vanmiddag was ik in de levensmiddelenzaak van de familie Giurlani, aan het meest noordelijke punt van de belangrijkste winkelstraat, de Via Fillungo. Van dat soort zaken zijn er nog vele, je waant je decennia terug in de tijd. Vol met van alles en nog wat, je vraagt je af hoe dat moet met het voorraadbeheer. Dit thema komt in latere blogs nog wel terug.

En dan tenslotte:

Is dit de nieuwe fiets van Thomas Dekker??

A domani!