Mooie dagen met Santa Zita

Danzaland

Vanaf woensdag was het hier uitstekend weer. Temperaturen tussen 23 (woensdag) en 32 (zaterdag) graden. Zo weinig mogelijk binnen gebleven, zo veel mogelijk naar buiten gegaan. Uiteraard ook om te fietsen Al met al ben ik deze week 5x opgestegen. Zondag/maandag waren het korte ritjes van 50, tussen de buitjes door. Op donderdag kwamen we in groep niet veel hoger uit, 58 kms. Met Paladino, Christiana en nog enkele localen reden we rond met een groepje van 4 Canadezen en een Amerikaan. Op de eerste klim, naar Piazzano, was het gehijg en gekreun al niet van de lucht. De helft van de vreemdelingen had zo veel moeite met de verheffingen in het landschap, dat ze het halverwege voor gezien hielden; ze namen een zo vlak mogelijke terugweg naar Lucca, over de SP1.

Christiana in de bocht (Monte Piazzano)

De rest reed na de volgende klim naar Fiano nog verder omhoog, over een weggetje dat ik nog niet kende. Dat bleek behalve bij een uitstekend restaurant ook uit te komen bij een 2 à 3 km lange onverharde weg (strada sterrata) door het bos. Mooi maar lastig. Eenmaal weer van asfalt kwam dit veredelde bospad uit in Valdottavo, waar wegkapitein van de dag Paladino besloot dat we nog niet genoeg sterrata hadden gedaan. Binnendoor naar Mastiano en naar huis. Mooie fietsdag , evenwel. Veel gelachen ook.

Harde kern (fotograaf Davy Mauro is nr. 5) 

Op vrijdag heb ik in mijn eentje een langere rit gemaakt (140 km) naar Avenza en Marina di Carrara. Daar moest ik in opdracht een paar foto's gaan maken van herinneringsplaquettes met als onderwerp 100 jaar Giro d' Italia resp. Franco Ballerini. Ondanks veel navraag her en der is het me niet gelukt de plekken te vinden.

Bloemenmarkt op de Piazza dell' Anfiteatro

Het is erg druk in de stad de laatste dagen. Toeristen zijn in hordes aangekomen, hetgeen nogal wat impact heeft op het leven van een tweederangs Lucchees als schrijver dezes. Meest opvallend vind ik wel dat groepen toeristen (vaak voorafgegaan door een juffrouw met vlaggetje in de hand) zich vaak gedragen als een soort organisme dat zich als een eenheid door de straten beweegt, met meer aandacht voor elkaar, of derlui mobiel dan voor de omgeving of derden. Er wordt dus massaal in de weg gelopen, zal ik maar zeggen. En massaal gestraatkaand. Behoorlijk irritant, af en toe. Het leven is zwaar, maar je moet er doorheen.

Lucchees of toerist, voor iedereen is er in de stad het nodige te beleven deze week. Er is bijvoorbeeld een grote bloemenmarkt op de Piazza dell' Anfitatro, zeer sfeervol. In de krant betoonden de uitbaters zich zeer tevreden met de gemaakte omzetten. Bij Paladino voor de deur is er de jaarlijks terugkerende markt met streekporoducten uit heel Italië. Degenen die willen cholesterollen moeten daar wezen: schitterende kazen en worsten uit alle windstreken. Alleen al van de geuren schiet je slechte cholesterol de hoogte in.  Daarnaast zijn er nog kunst- & craftmarkten met tal van mooie zaken (geen foto's beschikbaar). Op een stuk of 5, 6 locaties, o.a. op de Muren en op Piazza Napoleone zijn tenten opgericht in het kader van het festival Danzaland. Hier laten dansschoilen uit Toscane en ver daarbuiten zien waar ze waarschijnlijk lang in geoefend hebben. Gisteren, en ook vandaag weer een hele tijd bij staan te kijken tot in de vooravond. Er resteerde nauwelijks tijd om bij Julia nog even een drankje op te halen (Spritz, c.q. Weihenstephaner).

       

Er werd ook gebuikgedanst..

 

Zaterdag hebben we eerst nog het bezoek gevierd van Rijk, Ria & hond Jip, alle drie op sabbattical. Zij misten, op weg naar iets zuidelijker oorden, de afslag Lucca niet. Vanwege de drukte in de stad, en het vigerende parkeerbeleid moesten ze wel buiten de Muren parkeren. Daar ben ik hen gaan ophalen. Zo miste ik de coureurs, w.o. Paladino en een vriend van Thomas, die langs kwamen om me op te pikken voor een ritje.

Op de wandeling van de parkeerplaats naar huis kon ik Ria en Rijk nog een stukje van het mooie historische centrum laten zien. Omdat het zulk fantastisch weer was konden we  hier in eigen tuin de uitgebreide pranzo genieten. Heerlijk ende Gezellig! Jip had het ook uitstekend naar zijn zin.

       Eethoek                                   Klaar om verder te reizen

Feest van Santa Zita

Alle feestelijkheden, waaronder in de eerste plaats de bloemenmarkt  houden verband met de herdenking van het overlijden van Santa Zita, patroonheilige van de stad Lucca. In 1218 geboren, en het was op 27 april 1272 dat zij meende het tijdige met het eeuwige te moeten verwisselen. Op het moment dat zij haar laatste adem uitblies begonnen de klokken van de Basiliek van San Frediano spontaan te luiden!

Zita was afkomstig uit een eenvoudige boerenfamilie te Monsagrati en diende vanaf haar twaalde tot volle teveredenheid bij een rijke familie in de heuvels benoorden Lucca. Arbeidsmigratie op bescheiden schaal, zeg maar. Ze had het heel goed voor met de armen. Dus nam ze vaak eten van haar werk mee om onder de nooddruftigen te verdelen. Op zekere dag werd ze door haar werkgever, getipt door een jaloerse collega van Zita, staande gehouden. 'Wat hebt gij daar zoal in uw schort verborgen, durske?'. 'Wie, ikke? Bloemetjes en dergelijken, meneer.'  En verdomd, zij opende haar schort (ze kon immers niet weigeren) en daar waren louter bloemen te zien. Hier had zich waarachtig een wonder voltrokken! Rome moest een paar jaar nadenken over deze treffende gebeurtenis, maar op 5 september 1696 werd de verering van Zita door Paus Innocentius de Twaalfde goedgekeurd. Het is ook allemaal niet niks, eten veranderen in bloemen. Zita bleef overigens haar leven lang maagd, een feit dat welllicht ook zal hebben meegewogen in Rome. Overigens had Dante Alighieri ver daarvoor, in de 14e eeuw de devotie van het Toscaanse volk voor Zita al opgemerkt.  

Wat zien ik? Bloemekes!

In deze legende ligt de aanleiding voor het houden van de grote jaarlijkse bloemenmarkt op het Piazza dell' Anfiteatro in het hart van de stad besloten. Het is een eerbewijs aan Santa Zita. En goeie handel bovendien, te oordelen aan de volle tassen met bloemen van het massal toegestroomde publiek..

Bij haar dood besloten haar werkgevers om haar bij te doen zetten in het familiegraf in de Basiliek van San Frediano, bij ons om de hoek. Hun diepere motieven hierbij zijn mij onbekend, maar ik vermoed dat zeker het feit zal hebben meegespeeld dat de klokken van San Frediano spontaan begonnen te luiden op het moment dat Zita haar laatste adem uitblies.

Piazza S.Frediano 

Gelovigen kunnen haar in deze basiliek ook vandaag de dag nog vereren. Daartoe was de laatste dagen gelegenheid. We zijn even gaan kijken. Een bijzonder schouwspel, dat moet gezegd. Zita ligt in een doorkijkkist, geflankeerd door een ridder, gehuld in een soort maliënkolder en door een boogschutter, zak vol pijlen op de rug en de boog schietgereed. Geen idee waar dat op slaat. De gelovigen komen vanaf rechts langs de doorkijkkist, raken die aan met een bosje witte bloemen (ws. ranonkelachtigen), en slaan wat kruisen en/of smeken geknield de genade of hulp van Santa Zita af voor het een of ander. Dat alles onder het toeziend oog van enkele in bruine pijen gehulde paters. Bloemen dus weer. En hoe komen die gelovigen daar aan?? Ik ben even een zijbeuk  van de basiliek ingelopen, alwaar de boeketjes door een groep dames-vrijwilligers werden samengesteld, en even verderop door andere dito dames werden verkocht.

                                       Na dik 700 jaar nog altijd wel gelegen

Nou ja, het waren weer mooie dagen, niet in het minst dank zij Santa Zita.

Daar komt Hannibal....

25 Aprile più  sole e più CALDO!  Ondata di Caldo dal 26 al 30 grazie ad "Hannibal" l'anticiclone africano.

Zo stond het gisteren op een van de betere weersites van Italië. Er komt warme lucht vanuit Afrika opzetten. Waarvandaan ook Hannibal destijds met zijn olifanten deze kant op kwam. De voorposten zijn inmiddels gearriveerd, dus zo meteen maar eens de pedalen gaan geselen. Zaterdag, als Rijk en Ria ons op doortocht naar het zuiden met een bezoek komen vereren, zal het 30 graden worden. Allemachtig, dan zal het geklaag nu wel over de warmte gaan. Tot nu ging dat over het te koude en vaak ook nogal natte weer in de maand april. Ik vind het wel lekker. Tijd voor wat langere ritten op donderdag en vrijdag in ieder geval. Helaas zonder Dario, wiens moeder maandag jl. onverwacht is overleden.

.

Ook gisteren waren er regelmatig buien, bij overigens best aantrekkelijke tempeaturen van rond 15, als de zon even scheen was het al gauw 18. Ik heb niet gefietst, ben met M-A een goeie pizza gaan happen bij Mara Meo.

De rustdag volgde op 4 dagen met kortere ritjes (zie verder). Vervolgens hebben we de grote bloemenmarkt op de Piazza dell' Anfitatro bezocht. Daar kom ik nog op terug.

Verder ben ik nog ruim doende geweest in de uilenbranche. Bij 'mijn' Steenuilen van www.beleefdelente.nl/vogel/steenuil zijn inmiddels 2 eieren gelegd, er komen er ws. nog wel twee. Deze week verzorg ik daar het begeleidende weblog. Dus assu nog wil weten hoe die braakbal nu eigenlijk tot stand komt dan moet u even het weblog van vandaag lezen. Verder ben ik in mijn hoedanigheid van penningmeester een aantal uurtjes bezig geweest met financieel-administratieve werken. Begin mei zal er bij een groot deel van de Steenuilenclub STONE http://www.steenuil.nl/ automatisch een bedrag worden afgeschreven: de begunstigersbijdrage over 2012. Voor de duidelijkheid: er is geen relatie tussen deze inkomsten en mijn verblijf in Lucca, afgezien dan van het feit dat ik die afschrijvingen vanuit deze prettige stad mogelijk maak.



Dan zijn we ons voorts zo zoetjes aan ook weer mentaal aan het instellen op de periode after-Lucca. Enkele dingetjes regelen binnen de familie, zoals ik het maar zal samenvatten en afspraken maken, o.a. voor de jaarlijkse meerdaagse excursie van het illustere 'Biotrip-genootschap', een clubje van 6 mensen die op mij na nog allemaal als hoofdarbeider aan de slag zijn. Die uitstapjes doen we -biologen die ooit een tijd vanuit verschillende organisaties met de zelfde dingen bezig waren -  geloof ik al 20 jaar, hetgeen een klein wonder mag heten. We bezoeken prachtgebieden in West-Europa, het is heel gezellig, er wordt stevig bijgepraat en het is doorgaans goed van eten en drinken. Voor iedereen een hoogtepunt, of toch een van de ... Zoals elk jaar zijn er echter toch weer datumproblemen ontstaan, hoewel het weekend al in juni vorig jaar werd vastgelegd. Bijbehorende discipline is dat daar niet aan valt te tornen, niet door familiebijeenkomsten, niet door de een of andere fietstocht (binnen de gelederen bevindt zich nog een fanate fietser, evenals ik lid van Gaul! (http://www.gaul.nl/).  In principe ook niet door werk. Toch zijn er zwaarwegende, meestal werkgerelateerde argumenten die ons flexibel doen zijn. 

Het is al met al nog altijd helemaal niet moeilijk om de tijd hier vol te krijgen, u hoort het. Dat verbaasde een Belg met wie ik maandag jl.op een terras op het Anfitatro aan de praat raakte wel een beetje. Hij, eigenaar van een grote fietsenzaak, JOWAN in Kluisbergen (B) fietste hier zondag mee met de BMC-Versilia Gran Fondo.

Die tocht zou ik ook rijden, maar Dario en ik hebben ons wat laten afschrikken door het niet te beste weer. Zaterdag was ik al zeik- en zeiknat geworden vanwege een tochtje in naar ik dacht een droge periode tussen de buien. Twee maal hevig onweer, stortbuien, hagel, geen hand voor ogen zicht. Was wel even genoeg. Sinds vrijdag had ik bovendien wat last van een onwillige spier in mijn linkerbeen en een pijnlijke plek ergens in mijn linkerbil. Een beetje kalm aan dus maar even. Van vrijdag t/m maandag heb ik toch nog 205 kms afgelegd, uiteraard wel met wat klimmetjes. 

Het ritje van zondag bracht me in Segromigno. Hier ging ik op verzoek van wielermonumentenverzamelaar Teus Korporaal (overgebracht door Joost van Waert) op zoek naar het monument voor Michela Fanini. Deze getalenteerde coureuse (o.a. tijdritkampioen van haar land)  kwam in 1994 om bij een verkeersongeluk. Ik moest naar het plaatselijke kerkhof, en bovendien een pleintje opzoeken dat naar haar is genoemd. Na even zoeken kon ik deze fotoos maken. 

Michela Fanini

Buiten straalt de zon inmiddels magistraal. Naar buiten!

Hij lacht niet meer....

Hij lacht niet meer....

In het vorige blog heb ik ook het gedoogkabinet eens goed de wacht aangezegd, aangemoedigd als ik was door de gebeurtenissen bij Post.nl, alwaar de bestuursvoorzitter zich mijn boze woorden bleek te hebben aangetrokken. Van de vier genoemde punten ('opdrachten)', leek mij het eerste het lastigste punt om binnen te halen, nl. dat Rutte zijn ADHD-glimlach maar eens moest laten vallen

En wat gebeurt? De inkt was nog niet droog of het Catshuisgenootschapoverleg liep vast. Blondie vertrok tot afgrijzen van van de CDA- en VVD-mannen. Het kabinet waar (Rutte: ) "rechts zijn vingers bij kan aflikken" is niet meer. De vrolijke lach van Rutte hebben we sindsdien niet meer gezien. Zwaarste punt binnengehaald!

Inmiddels helemaal overtuigd geraakt van mijn zienersgaven heb ik gisteren voorspeld dat het broedsel van de Slechtvalken, te volgen op www.beleefdelente.nl/vogel/slechtvalk , het niet gaat redden. Oorzaak: opdringerige 2e Vrouwtjesvalk die de boel in het honderd stuurt. Pa valk smeert hem als de concurrent-vrouw zich aandient, van dat wijvengekijf moet hij heel niks hebben. Maar ja, dan worden wel de 3 eitjes koud waar hij op zat te broeden, in afwisseling overigens met de bron van die eieren, zijn eerste keus-dame.

Ronde van Turkije

Zondag is de Ronde van Turkije begonnen. Theo Bos van de RABObank-ploeg won de eerste rit in een massasprint.

In deze rittenkoers kreeg op de valreep nog een extra Nederlandse ploeg startrecht: de anti-continentale formatie Pedaleren tegen VreemdelingenVloed (PVV).  Officieel heet deze wedstrijd Presidential Cycling Tour Of Turkey. Nou, daar wilde ploegleider Wilders graag zijn opwachting maken met zijn louter uit talenten bestaande ploeg. Leuke lui,  trouwens, die Turken; goeie olijven ook. En altijd zon, hè?! Goed voor zijn kapsel. 'Fijn dat we hier acht dagen onze rechte rug kunnen laten zien', aldus de opgetogen blonde ploegleider.

De resultaten in de eerste etappe vielen echter zwaar tegen. Het begon eigenlijk al voor het vertrek. De sterke sprinter Brinkman werd buiten de ploeg gelaten toen bleek dat hij met andere ploegen in onderhandeling was. Zo'n beslissing, hoe hard ook, is vrij gebruikelijk binnen het wielrennen. Van zo iemand kan je natuurlijk niet meer op aan in de koers. Ook masseuse Fleurtje, die graag iets meer doet voor haar renners, droeg bij aan de valse start. Ze gebruikte de verkeerde balsem bij haar behandelingen. Gevolg: alle renners van de ploeg stonden met jeukende benen aan de start. Slechte voortekenen, kortom.

In de koers zat het ook niet echt mee. Meesterstrateeg Verhagen ('je moet geen trap te veel doen, je moet die anderen hullie se bordjes eerst leegeten') zag het echt helemaal verkeerd toen een groep met kanshebbers wegreed en hij bleef zitten. Kijken, kijken, maar niks doen. Zo win je geen koersen. De altijd koppige kopman Koppejan werd er nerveus van. Er dreigde immers een groot gat te worden geslagen. Maar hij wist ook niet meer wat te doen. Het ene moment demarreerde hij uit het achterveld, het volgende moment liet hij zich weer terugzakken in de grote groep. Hij meldde zich regelmatig bij de ploegleidersauto voor overleg, maar ging er steeds chagrijneriger uit zien. Koppig volhardde hij in zijn ontsnappingspogingen, maar tevergeefs. Dat hij zelf niet door had waar hij mee bezig was....

Overigens was het erg warm onderweg. Assistent-ploegleider Bleker probeerde voortdurend voldoende bidonnen aan te slepen om de boel een beetje nat te houden. Door nogal onhandig manoevreren lukte het steeds niet om het waterpeil bij de renners naar acceptabele hoogte te doen stijgen. Assistent-leerlinghulpmecanicien De Mos ging er bovendien iedere keer voorliggen omdat hij droge renners veel mooier vond om te zien. Totale ontreddering lag op de loer. Ploegleider Wilders kon het allemaal op zeker moment niet langer aanzien. Hij liet de boel de boel, toen de finish eigenlijk al in zicht was. Te veel last gekregen van zijn rechte rug, zoals hij later voor de camera's verklaarde.

Hoofdsponsor Rutte was diep teleurgesteld over de gang van zaken. Rutte:  "Het is zinloos om door te gaan met deze ploeg. Wat een zoodje ongeregeld! Ik ga  mij beraden hoe het verder moet."

'De fiets vraagt niets maar heeft veel te geven'

Geen idee had ik over de invloed die dit blog op de gang van zaken in Nederland heeft. Eergisteren ging ik nogal te keer tegen Post.nl. Wat gebeurt? Nog de zelfde dag stapt de bestuursvoorzitter op! Goh....  Zal ik nu ook maar eens wat zeggen over de politieke stand van het land? Nou, vooruit.
1. Hou eens op met die ADHD-grijns Rutte
2. Hou eens op met de ontering van het Catshuis, VVD, CDA en PVV
3. Hou eens op CDA met het eeuwige gedraai, trek de stekker uit het Cats-overleg
4. Ga door met je hand overspelen, Blonde Pijl, dan zijn we binnenkort van jou en Bloemetje af; in Turkije is vast nog wel een prachtig gelegen huisje voor je te koop. Gebruik een Limburgs Statenlid als bemiddelaar. En doe iets aan die wiebelende treinen. Conducteurs met knieklachten kan onze economie niet hebben.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar laat ik zelf mijn hand ook maar niet overspelen. Bovenstaande punten lijken me al lastig genoeg om binnen te halen, met name het eerstgenoemde.

Ik zou zeggen: Turn the lights on... http://www.youtube.com/watch?v=kdLXWM2_k_Q (Ik zal het gelijknamige nummer van John Cale hier niet serveren, veel te mooi)

Is het in Italië dan beter dan....?
Nou, niet echt natuurlijk. Geen redenen in ieder geval om niet over 4 weken alweer in Utrecht op te duiken. Op allerlei gebied hakken crisis en bezuinigingen er goed in.  De benzineprijs zit tegen de € 2,-. Gevolgen: meer mensen pakken de (overigens ook duurder geworden) trein, het aantal auto's dat wordt omgebouwd naar gas is meer dan verdubbeld. Verder kan je het wel invullen: massaontslag bij de Post. vergelijkbare incidenten met de postbezorging anno nu in Nederland. Een brief deed er 3 dagen over om via een omweg van 200 km 200 meter verderop te worden bezorgd. Inderdaad: doe d at ding zelf door de bus. Maar ja , de locale postbode was natuurlijk net buiten gezet. Vele bouwbedrijven hebben het zwaar, er wordt niet meer geïnvesteerd in stenen; duizenden nieuwe huizen staan er onverkoopbaar te zijn. Verhuur en verkoop dippen ook hevig. Opvallend genoeg worden hier in Lucca heel wat panden opgeknapt en gerenoveerd; alleen in onze straat al wordt in 5 huizen/appartementen gebouwvakt (wordt hier gewit?). Pensioenen zijn gekort, er heerst massale werkloosheid, vooral onder de jeugd, de speciale programma's voor mensen tussen 18 en 32 jaar ten spijt. Deze week stonden hier in Lucca 745 jongeren, waaronder dus ook al wat oudere jongeren, in de rij om mee te dingen naar één (1) plek voor één (1) jaar op de afdeling Statistiek bij de Camera di Commercio. Heel lastig: ook de basisbehoeften (voedsel bv.) zijn een stuk duurder geworden.
Al met al: minder werk, lager loon, hogere uitgaven. Voor veel Italianen is het leven momenteel en voorlopig geen feest.

Bij alle ellende zijn er af en toe ook lichtpuntjes te noteren. Zoals signalen van aandoenlijke onderlinge solidariteit. Bijvoorbeeld binnen de gemeenschap der abonnees van het wielerblad BS-Bicisport. In een ingezonden brief liet een vaste abonné van jaren weten dat hij wegens crisis zijn werk kwijt was geraakt en dus het droevige besluit had moeten nemen om zijn abonnement op te zeggen. In het aprilnummer van BS volgden de solidaire reacties. Een lezer stelde geëmotioneerd zijn abonnement ter beschikking van 'signor Fred' in Turijn.  Hij had er veel woorden voor nodig. Een stukje uit zijn brief:
'Ik wil graag mijn gevoel van wielervriendschap en solidariteit tonen aan 'Signor Fred',  hem toewensend dat hij zo snel mogelijk het juiste economische 'ritme' hervindt en gelijkertijd zou ik BS willen blijven lezen, het mooiste wielertijdschrift ter wereld. Dus vraag ik u, geachte directeur, om 'Signor Fred' mijn abonnement te sturen. Etc.' Hij was niet de enige die afkwam met zo'n idee. Uit de reactie van de redactie bleek dat Signor Fred door zijn vrouw was geadviseerd in ieder geval zijn Specialissima-racefiets niet te verkopen. Dan Bicisport maar d'ruit. Als hij weer werk zou vinden mocht manlief zijn abo hernieuwen. Een heel verstandige vrouw heeft 'Signor Fred'....
In het antwoord van de direttore: '... ze hebben u in gedachten vast een warme omhelzing gestuurd omdat dit de sentimenten zijn in de geest waarin wij van deze grote sport houden en hem beoefenen.' Mooie woorden, inspiratie voor Rodrick ....? :))

http://sport.be.msn.com/nl/wielrennen/competition/overview/index.html?Competition_ID=1480
Morgen bij Luik-Bastenaken-Luik maar eens zien of ook de renners in de kopgroep of in de achtervolgende groep elkaar de hand reiken. Geven ze elkaar een zo nodig een bidonnetje? In het zicht van de meet zal dat zeker niet het geval zijn. Wie gaat er winnen? Valverde? Nibali? Beleven we de wederkeer van Gilbert? Oef! Ik zie onder de Nederlanders wel enkele potentiële podiumkandidaten (Mollema, Poels, ...., ....., Dekker!). Thomas raakt steeds meer in zijn normale doen, dus top-tien moet zeker kunnen. http://www.seginternational.com/individual/thomasdekker/news

Gisteren na gedane arbeid aan het einde van de middag toch nog maar een rondje Pitoro gefietst (50 km). Het leek droog te blijven. Mooi niet dus. Op de klim naar Monte Pitoro kwamen de eerste onweersbui en plensbuien. Toch maar even geschuild bij het kerkje in op 2/3 van de klim. Met God's zegen heb ik mjn weg vervolgd zodra het weer te doen was. In de afdaling weer een stevige bui op mijn kanis. Nou ja, ik was nu wel erg nat, dus maar zo gauw mogelijk naar de warme douche. Op een kilometer of 6 van Lucca, rijdend op de SP1, werd het pas echt lekker. Donder en bliksem, hevige stortregen en hagelstenen van 2 à 3 cm. De weg veranderde in de kortst mogelijke tijd in een aanzet tot zwembad. Ik moest echt even dekking zoeken. De laatste kilometers naar huis waren met die langskomende auto's geen pretje: tal van zijdelingse tsunami's kwamen over mij. Deze dappere krijger kwam ongeschonden, zij het zeiknat weer aan op nr. 124.

Tot slot: zie http://www.beleefdelente.nl/vogel/steenuil Mevrouw de Steenuil heeft gisteren haar eerste ei gelegd! Clipje EERSTE EI. Haar allereerste ei ooit trouwens, want het is een jong ding, vorig jaar zelf uit het ei gekropen. 

Gedwongen rust (2e poging)

......2e poging, ik was godbetert nagenoeg klaar toen alles om onduidelijke redenen spoorloos verdween....into the cloud denk ik. Niets automatisch opgeslagen zoals gebruikelijk na 2 regels tekst inkloppen....

Het Weer

Vanochtend, in mijn eerste jammerlijk mislukte poging, begon ik mijn stukje met Het Weer in Lucca. Ik schreef dat het weer zich hier momenteel niet al te veel van het weer in Olanda onderscheidt: veel regen, af en toe onweer. Wel ietsje warmer, en niet zo veel wind. Ik moet dat alweer een beetje herroepen. Er was vanmiddag nog wel een buitje, maar veel stelde het niet voor. Op het moment dat ik deze regels intyp is het buiten 20 graden en droog, al hangen er nog wel driegende wolken. Kortom: het valt een beetje mee. Ook voor morgen worden buien voorzien bij te lage temperuren. Waarschuwen alle locale, regionale en landelijke 'Erwin Krol's'. Maar eens zien of de deskundologen morgen het gelijk iets meer aan hun zijde vinden, morgen. Zo niet, dan is het bij die gasten wellicht minimaal een kwestie van  ongeorganiseerde incompetentie.

Maar goed, de nattigheid van vanochtend hield me van de fiets: gedwongen rust dus. Dat kwam om meer dan een reden niet slecht uit.

Fietsen dezer dagen - geen eitje

In de eerste plaats merkte ik de afgelopen dagen dat er wel wat vermoeidheid in het lichaam, en dan vooral in de benen was geslopen. Ook de grinta nam enigszins af, altijd een slecht teken ((te veel gedaan?). Dat kan zeker mede aan het weer hebben gelegen, dat was niet erg stimulerend de laatste dagen. Ik ben wel weer toe aan een serie dagen dat de magistrale, stralende zon het heft in handen neemt. Volgens bovengenoemde 'incompetenten' zal dat vanaf over circa een dag of vier het geval zijn. Eerst zien, dan geloven.

In de tweede plaats, zo schreef ik vanochtend, komt het ook wel goed uit als de regen me twee dagen van de fiets houdt. Want er liggen nog wat klussen in de familiaire en de steenuilologische sfeer op me te wachten. Zoals het nodige op administratief gebied (penningmeester) en het vullen van de nieuwe website (webbeheerder). Heb ik dan mooi even tijd voor. Welnu, vandaag is van dat alles niets terecht gekomen. Vanwege het opknappende weer hebben we samen namelijk een uitgebreide muren-wandeling gemaakt, waarna ik thuis naar de bergrit in de Giro di Trentino heb gekeken op TV (liefhebbers: morgen aankomst op de Passo Pordoi  !!). En morgen.... uhh, misschien ga ik dan wel een stukkie fietsen. Maar niet te gek. Een beetje actieve rust, zogezegd. Dan ben ik hopelijk weer op punt voor de ritten die 'beul' Dario voor zaterdag en volgende week in het vooruitzicht heeft gesteld: pittige ritten tussen de 120 en de 200 kms, met het nodige klimwerk. En dat a tutta, vol gas. We wisselen dan wel af met rustiger ritten op andere dagen, maar ja, da's in Dario's begrippenwereld nog altijd van een intensiteit van het type intensieve duurtraining met stevige intervalmomenten. 'Hartslag boven omslag'- ritjes zullen het wel worden. Ik pas wel wat leuke tripjes met Mary-Anne in, dan kan ik er zeker van zijn dat ik me niet overeet. En van de gedane inspanningen kan herstellen. Affijn, we gaan het zien. Voor Joost van W.: ik ga in de routes proberen ook een aantal passages langs heldenlocaties in te bouwen.

Bezoek uit Nederland

Vanaf zaterdag jl. genoten we het bezoek van Leta (links) en Ester (rechts) en hun beider vrienden. We hebben samen een stel heel leuke dagen doorgebracht. Zondag en maandag hebben Leta, Real en ik een mooi rondje gefietst, gelukkig hielden we het onderweg wel droog.

Heerlijk gegeten hebben we ook, zaterdag in ons appartement en de dagen erna op enkele van onze favoriete locaties. Dinsdag deden we dat in Ristorante Castello in Castello, een eind bergop vanaf de SP1, de dalweg tussen Lucca en Camaiore. Real en ik zijn er met een dikke omweg per fiets naar toe gereden, Leta was verhinderd wegens een opspelende knie.... Zij voegde zich bij het geautomobiliseerde gezelschap dat zijn eigen omweg maakte via de opgravingen van Massaciuccoli, de restanten van een Romeinse nederzetting uit de 1e eeuw v. Chr.

In het restaurant kwam baas Antonio zoals gebruikeliojk aan tafel uitleggen wat er zoal in de aanbieding was met zijn suggesties erbij. Het gekozene werd door hem persoonlijk vanaf grote schalen opgediend. Leuk en erg lekker, vooral die ravioli met notensaus weer. yummie-yummie.

Dirk en Ester zijn in de loop van de ochtend voor nog een paar dagen naar Firenze doorgereisd. Leta en Real moesten een stuk vroeger uit de veren voor hun thuisreis vanaf Pisa Airport. Leta zat om 9 uur in Eindhoven alweer op haar werk. Ook Real moest aan de slag vanuit Utrecht; als ik het goed heb begrepen ging hj taarten rondbrengen bij een aantal instanties waar hij trainees had weten te plaatsen. Nou, ik was nooit zo snel na een vakantie weer aan het werk. Maar ja, ik behoor dan ook tot die luie, gemakzuchtige babyboom-generatie, die over de ruggen van de volgende generaties in weelde lopen te liggen baden. Naar een deel van 'men' beweert. Die B-boom-bashers hebben er vermoedelijk geen weet van dat ik in mijn jeugd op vrijdag bij wijze van noodzakelijke eiwitbron een half ei kreeg bij de toch al niet te uitbundige maaltijd, op zaterdag in hetzelfde water als waarmee mijn zusje/broertjes werden gewassen de wekelijkse grote kuis onderging, op mijn 15e nog nooit in het buitenland was geweest behalve dan een keer in België, en bovendien even later zelf mijn spijkerbroeken heb moeten bleken en scheuren. Kom daar nog maar eens om! Hou dus eens op, verwende G500tjes en count your blessings eens een keer. Bijvoorbeeld dat een 25-jarige van nu een 1,5 x hoger reëel inkomen mag verwachten dan een leeftijdgenoot in 1972 in het verschiet had. Met wat meer solidariteit komen we dan samen wel door de komende crisisjaren heen.

Na de maandagrit bij Bar Martini van Julia (onze straat) 

Georganiseerde incompetentie

In Nederland is het Postbedrijf (POST.nl ) in reorganisatie. En dat ondervinden we! Post wordt niet bezorgd of met vertraging tot 2 weken, of raakt helemaal zoek. Henk Spaan had er deze ochtend op de radio een mooie column over. Onze ASN-bank waarschuwt op de website dat door hun verzonden post best eens heeeel lang onderweg kan zijn voordat die bij de klant aankomt. Straks wordt de post volgens plan sowieso nog maar op 3 dagen per week bezorgd. Klagen kan nauwelijks. Moet per email. Je krijgt dan binnen 14 dagen (!) bericht per email dat je klacht in behandeling is genomen. Verder reply-en als je dat te lang duurt, of als je het met het standaardantwoord niet eens bent, nee, dat kan niet. Of je moet een formulier invullen. Etc. Om gek van de te worden. Kafka! Dat mijn oude vader, na een lange carrière van het type 'met hart en ziel'  bij de goede, oude PTT dit nog moet meemaken. Het is een schande!

Regenrijke Dagen

Meanwhile in Belgium..... http://fruzzer.com/fruzz/1012 

Hoewel het verschil in temperatuur tussen Lucca en Utrecht de meeste dagen zo rond de 10 graden bedraagt kunnen we niet bepaald beweren dat april een mooie maand is. Het is een stukkie minder op dan punt dan vorig jaar. Het heeft regelmatig goed geregend hier, en dat zal ook de rest van deze week het geval zijn. De temperaturen blijven wat achter bij waar we hier gemiddeld op zouden mogen rekenen. Het geklaag over de droogte heeft dan ook plaatsgemaakt voor gemeier over de winter die is weergekeerd. Dat doen wij dus ook maar (eeen beetje) want we zijn al heeeel goed geïntegreerd. Volgende week, richting 1 mei, lijkt het weer wat op te knappen, nog wel af en toe regen maar meer zon en wat meer lenteachtige/zomerse temperaturen van tenminste 20 graden. Dat lijkt er meer op. Mogelijk komt er dus een aangenaam slot aan onze periode hier en is er ruimte voor echt lange fietstochten (150-230 km) die Dario op het programma heeft staan. En kom ik nog een beetje bronzato thuis op 18 mei.

Ester, Dirk, Leta, Real

Het gezelschap op de foto hierboven kwam zaterdag aan op Pisa Airport. Met de huurauto kwamen ze onze kant op. De eerste avond goed gegeten in ons appartementje. Nog bij de antipasto vertelde Ester inmiddels ruim 12 weken zwanger te zijn. Mooi, worden we over een tijdje nog een soort opa en oma. We noemen Ester en Leta immers doorgaans onze leendochters, en zo stellen we hen ook hier voor. 

Voor de sportievelingen Leta en Real stonden bij Paladino een paar mooie fietsjes klaar. Zondagochtend zijn we die gaan oppikken. Ging leuk op zijn Italiaans, kalm aan,  het was ook nog eens zondag. Het was gezellig met ook andere bezoekers en Paladino trefzeker in het aanbrengen van de meegebrachte pedalen. Beide aspirant-corridori werden door hem netjes passend op de fiets gezet.

Ons eerste fietstochtje op zondagmiddag bracht ons o.a. bij de gerestaureerde resten van een deel van een Romeinse mansio (stopplaats langs een belangrijke verbindingsweg), een in de eerste eeuw v. Chr. opgetrokken complex met o.a. thermaalbaden.

Op weg naar Ristorante Da Guglio

Bij de pranzo in het volle Da Giulio ontbrak dit keer de wijn. Gedrieën zouden we immers gaan fietsen, een inrijrondje van een km of 50. Het startsein ervoor werd gegeven door een gilde-gezelschap uit de wijk San Marco dat langs onze deur trok, op weg naar een treffen in hartje stad met concollega's uit andere wijken.

Doar hedde de guld...

Op de foto's is wel te zien dat het gildewezen een zeer serieuze aangelegenheid is...

Massaciuccoli, waterleiding links, mozaiekvloer rechts

Ook op maandag hebben we een tochtje gemaakt, maar vanwege de verwachte regen korter dan we eigenlijk hadden gewild. We waren na 45km in de heuvels in de Matraia-zone mooi voor de bui binnen

Coureuse Leta

Morgen wordt redelijk (droog, 17 graden) weer verwacht. Het fietssmaldeel gaat rond 1/2 11 op pad. Met een omweg (en een aantal kms klimmen) komen we dan tegen enen uit bij Ristorante Castello. Daar zal ook het geautomobiliseerde deel van het gezelschap dan wel zijn gearriveerd, zodat we tezamen kunnen gaan genieten van een eenvoudige doch voortreffelijke maaltijd van baas Antonio (of zijn vrouw).