Klepkuieren op de Muren

De bomen op de Muren rond Centro storico lopen momenteel razendsnel uit. Het is volop lente. Diverse voorjaarsbloeiers onder de kruiden laten hun bloemenpracht zien. Zoals twee van mijn favorieten: de gele Knolboterbloem en de witte Gewone vogelmelk, een soort die zich ergens tussen de aspergefamilie en de hyacinthenfamilie ingedeeld weet.



Ook de Botanische Tuin aan de voet van de Muur is sinds het laatste weekend weer open, en overal zingt het gevogelte dat het een aard heeft. Opvallend veel Zwartkoppen en Europese kanaries o.a., maar bv. ook Steenuilen, in onze tuin, toch ook heel dicht bij die Muur. Ruim voor het donker wordt vliegen ook de nodige vleermuizen in de rondte, ik neem aan dat het hier Gewone dwergvleermuizen betreft.
Maar goed, het zal duidelijk zijn dat de Muren nu nog aantrekkelijker zijn voor een Ommetje dan in de winter al  het geval was. Het is me alle dagen een bedoening daar. Het geklepkuier is niet van de lucht. Men laat zich zelf uit, ontmoet vrienden en bekenden, de honden worden er uitgelaten, etc. Alles in een uitermate bedaard tempo. Soms staan hele groepen familie en/of vrienden de doorgang te versperren, in kennelijk aangename kout gewikkeld, of de een of andere baby of hondje bewonderend. De Muren zijn ook een ontmoetingsplek voor pensionado's, in ieder geval die van mannelijke kunne. Zij treffen elkaar vooral bij een van de tafels met bankjes langszij, waarbij zij de godsganselijke dag bezig zijn met diverse bordspelen, vaak zelf geïmproviseerd.



                 Rustige uurtjes tussen 13 en ca. 17 uur

 
Aldoor prevelende Jezusfreak                    De supertrimster

Tot de meest opvallende gebruikers van de Muren behoren de aldoor gebeden prevelende en heilgen aanroepende ´Jezusfreak´ en de trouwe trimster. De eerste kan je ook in het Centro storico tegen het lijf lopen. Mochten al zijn gebeden worden gehoord dan kan het nog goed komen, zelfs met Berlusconi. De ´supertrimster´ komen we ook vrijwel dagelijks tegen op de Muren. Zij loopt zeker 3 rondjes in eenzaamheid, altijd in de zelfde richting, linkse kant aanhoudend. Zij is al zo mager, c.q. afgetraind, dat ze komende tijd wel een keer in tweeèn moet breken.

Sinds kort is het beeld op de Muren wel wat veranderd. De toeristen zijn gekomen.... In januari/februari zag je nog louter Italianen, sinds 2 weken ook veel buitenlanders, vaak groepsgewijs. Dat levert een wat andere sfeer, zal ik maar zeggen. Het gaat dan vooral om de groepsgwijs operende verkeerd kortbroekigen. Vaak ook een beetje luidruchtig. Ook de op-straa-/kaners nemen toe in getal, zowel op de Muren als in de binnenstad, toch wel een opvallend fenomeen. In januari-februari leek het straatbeeld hier toch wat beschaafder. Och ja, gezeur van een ouwe lul natuurlijk... Hoe dan ook, op de Muren zie je nu niet alleen meer genoeglijk geklepkuier, jolijt en vertier nemen meer en meer hun plek in.



Het betere weer brengt ook veel meer trimmers van allerhand allooi op de been. Vele, vele tientallen doen verwoede pogingen om de iets te breed geworden billetjes passend te krijgen in de met het oog op de komende zomer zojuist aangeschafte net iets te krappe broekjes. Of in die broekjes die vorig jaar nog wel konden....

Mijn eigen billetjes zijn ook iets krapper geworden, zegt Mary-Anne. Zou ik het daarvoor doen? Tsja, waar doen we het eigenlijk allemaal voor, in mijn geval al dat gefiets? En waarom schrijf ik hier in dit blog zoveel over fietsen, en veel minder over de cultuur of over Berlusconi, etc?
Vandaag weer een pittige 130 km weggetrapt. Zinloos, in het licht van de eeuwigheid. Het was wel weer een prachttocht, en ik voel me er goed bij. Ik zal er morgen nog wat over vertellen. Maar u heeft gelijk: al dat gefiets helpt in geen geval, in ieder geval niet tegen het onontkoombare verval.

La bici dopata, wat zou San Martino er van hebben gevonden...?

In het sportkatern van Il Tirreno van 23 maart jl. (niet die van 1 april) stond een mooi verhaal over de opmars van la bici dopata, zeg maar de Cancellara-brommer in het peloton. De bici dopata is zelfs al onder ons in Toscane, zo begint het artikel. En ze worden gebruikt ook, bij de amateurs, de profs, ja, zelfs in de jeugdrangen! Ook bij de vrijetijdsrijders. Ik ga die Dario toch eens aan de tand voelen. Die gaat me veel te hard omhoog...

We dachten dat de ophef die Cancellara vorig jaar met zijn demonstraties van macht in de poten veroozaakte wel was verdwenen, want inmiddels is een en ander toch afgedaan als lariekoek? Maar nu komt een student, Michele Bufalino (goeie naam), een 24-jarige student uit Pisa met zijn verhaal dat die opgevoerde fietsen wel degelijk bestaan, en er ook hier in Toscane op rondgereden wordt. Zelfs bij de junioren! Het systeem heeft de fraaie naam 'Gold Race'. Motortje, batterijtje, samen 900 gram en een onopvallend schakelknoppie aan het stuur rechts. Bij hoge snelheid verlaagt het de weerstand waardoor een winst van 2,5 seconden per kilometer wordt geboekt. Wattagewinst tussen de 100 en de 200. Het fietsenmerk Carrera maakt volgens Michele een uitvoering waarmee je 90 in het uur kan halen. Daar moet je normaal een flinke berg zonder te veel haarspelden voor af. In een klim van 4 -5 km is de tijdwinst ongeveer 1,5 minuut. Zo'n opgevoerde racefiets kost tussen de 10000 en 15000 euri-pietermannen. Mmm, toch eens informeren. Student Bufalino spreekt er schande van en heeft de UCI uitgenodigd in te grijpen. Want zo kan het niet langer. Hij heeft er ook een boek over geschreven dat zeer binnenkort uitkomt. De uitgever schijnt al dreigtelefoontjes te hebben ontvangen. Aldus het krantenartikel.





Sinds ik veel met Dario rijd kom ik ook weer veel in de kerk. We komen geen dorpje door of er staat wel weer een of andere Romaanse of Romaans-Pisaanse Kerk. Daar valt altijd wat over te vertellen, er zijn stevast mooie dingen te zien. En Dario vertelt er ook over. En we kijken. Alles tot mijn genoegen. Hij is blij met mijn oprechte belangstelling voor de (kunst)historie. De meeste corridori willen allen maar correre, en dat steekt hem een beetje. Zo ook het feit dat op een van de meest vaste rondjes voor de Lucchese fietsers een pracht van een Romeinse opgraving pal aan de weg ligt waar evenwel geen renner de power van de pedalen neemt. Maar het is waar: het is wel een beetje nefast voor je gemiddelde, dat omrijden en stoppen.

Houten Sint Bernardus (15e eeuw) in de Sint Jacobuskerk van Borgo a Mozzano

Ik heb onderweg dank zij Dario al veel moois gezien. Veel Middeleeuwse schilderijen, prachtbeelden ook. Meest gemaakt door Toscanen. Het is wel zo dat het aantal door die Toscaanse schilders destijds uitgebeelde scenes beperkt is: van de engel die Maria komt zeggen dat ze onbevlekt ontvangen is (m'n zolen!) tot aan de vele Jezussen aan het Kruis, je ziet er nogal wat van. Dat was me eerder bv. in het museum in Perugia ook al opgevallen. Het is dan wel leuk te zien dat elke periode wordt gekenmerkt door zijn eigen wijze van weergeven van hetzelfde. Daar kan dan even bij gepeinsd worden. Opmerkelijk detail waar ik nog niet uit ben: als ons hart links in ons lichaam is gesitueerd, waarom vertonen veel Jezus-aan-het=kruisbeelden dan een doorborende speer ter rechterzijde? Moet ik nog eens voorhouden aan een kunstkenner, deze gewichtige zaak.

 Basilica di S. Frediano, Lucca-centrum

Ook in Lucca zelf is het nodige fraais aan buitenkant en binnenzijde van de vele kerken te bezichtigen. De kerk op de foto boven, met zijn oorsprong in de 6e eeuw, ligt op een steenworp afstand van ons appartement. Ook de dom, gewijd aan de Heilige Martinus heeft zijn oorsprong in dat tijdsgewricht. Als er een rijk versierde kerk is dan is het deze wel. Je raakt niet uitgekeken aan de buitenkant al. Bv.  Uiteraard talrijke verhalen over Martinus (en de armen), maar ook verbeeldingen van de maanden van het jaar.  

Waar de dames/heren kunstgeleerden nog niet helemaal uit zijn is de juiste betekenis van onderstaand labyrinth, opgenomen in een zijportaal bij een zij-ingang van deze dom. De meeste speculaties gaan in deze richting: de onbegaanbare weg van het leven waar je makkelijk op komt maar waar je niet zo gemakkelijk de uitgang weer vindt. Dat zegt ook het officiële stadsgidsje.

Ik denk dat die lui van die gids gelijk hebben: er is immers 'no way out of here'. Sterk dat men zich dat vroeger ook al realiseerde. When you come in, you're in for good.....
http://www.youtube.com/watch?v=IxbpYSRYG_w

http://www.youtube.com/watch?v=-dfByPAeEE4&feature=related

De Heilge Martinus zou zeker ook compassie hebben getoond met de wielrenners van deze tijd, nog altijd de dwangarbeiders van de weg. Hij zou ze van alles vergeven wat ze in hun werk eventueel mispeuteren. Wielrennen, een katholieke sport. Ik vermoed dat hij wel moeite zou hebben met de bici dopata.

Thomas Dekker wereldkampioen 2013

Firenze (Florence), 25 maart jl.:  De voorbereidingen van het Wereldkampioenschap Wielrennen 2013 (Mondiali 2013) zijn officiëel afgetrapt met het tekenen van een samenwerkingsprotocol tussen de betrokken gemeenten in Toscane.  Wordt het WK normaliter op een vast rondje gereden, net zolang tot (bij de professionals) die vreselijke 270 kms zijn afgelegd, de Italianen gaan het anders regelen. De start vindt plaats in Lucca, de eerste kilometers gaan over de beroemde muren, hier bij ons 'om de hoek'. Daarna gaat het  90 km in lijn via Montecatini Terme en Pistoia naar Firenze, waar het toch nog rondjes rijden gaat worden (11x 16,1 km met elke ronde een klim van 15%). Onderweg is er de passage van Casalguidi, de woonplaats van de vorig jaar overleden zeer geliefde Franco Ballerini.





Behalve o.a. alle burgemeesters was ook regionaal Toscaans politicus Riccardo Nencini, lid van de socialistische PSI, bij de startplechtigheid aanwezig. Het zal toch niet de zoon zijn van Gastone Nencini, bijgenaamd 'De Leeuw van Mugello', potverpillepap? Het zal toch echt  wel, want Riccardo is geboren in Mugello. Papa won in 1957 de Giro d'Italia en in 1960 de Tour de France, stond bekend als fameus klimmer èn daler destijds, kettingroker en amateurkunstschilder tevens. Zo zie je maar dat je met een ongezonde levenswijze en je overgeven aan een soort van geestelijk leven toch nog voor de punten kunt gaan in de sport. Het is dan wel weer zo dat hij op zijn 49e overleed. Zal wel van het roken zijn gekomen..

 

Papa .......en zoon (?) Nencini

Wat zou het mooi zijn als Thomas D. bij de Mondiale 2013 zou toeslaan! In zijn 2e vaderland. Tegen die tijd heeft hij weer 2 vollle seizoenen wedstrijd in de benen. Bij goede resultaten kan hij zich in ieder geval in de nationale Nederlandse selectie rijden. Eenmaal zover .... hij kent de parkoersen hier in Toscane, en mede daarom zal het hem aan 'grinta' niet ontbreken. En zo is het ook wel weer: dit jaar wint hij alvast de Vuelta, heb ik gehoord.  En als je al op zo'n jonge leeftijd de Grote Prijs Eddy Merckx kunt winnen..... http://www.brabantscentrum.nl/oud_archief_2004/nieuws/0436_koen.htm, dan heb je ook anno nu veel in je. Ik geloof er in, in hem.
Hoe ook, ons streven is om het hier in 2013 allemaal mee te gaan beleven. We gaan het zien of dat gaat lukken.

  Firenze

Zoals bekend fiets ik ook zelf. De achterliggende week heb ik heel goed mijn ding kunnen doen. Een keer alleen op pad geweest, 4x met Dario.  Ca. 400 kms, behoorlijk wat hoogtemeters (5000, of daaromtrent). Verdeeld over  o.a. Monte Serra vanaf Calci, parkoers Gran Fondo Michele Bartoli (voortdurend op en af http://connect.garmin.com/activity/74831447), en gisteren een 87 km-rit over Tre Colli, klims naar Chiatri, Bargecchia en Monte Magno, heel niet verkeerd qua trainingsinspanning.  http://connect.garmin.com/activity/75144290 . Afgezien van het feit dat het ook nu weer een feest was om in deze landschappelijke omlijsting te kunnen fietsen. We hebben er overigens best stevig aan getrokken, al blijkt dat niet meteen uit de V gem. Die valt wat laag uit als gevolg van regelmatig kerkbezoek. Waarover later meer.  En vanwege het matige tempo omhoog, uiteraard, ik bnen ook geen 20 meer).Op de terugweg naar Lucca hebben we nog eens alles uit de kast gehaald. Gemeten Vmax op deze SP1 : 62,3, Vgem. 45 , over 23 kms. Ik geef toe: het loopt richting Lucca gemiddeld genomen licht af, met de nadruk op 'licht'. Nou ja, we rolden toch alles en iedereen op, onderweg. Waarbij aangetekend dat de grote trainingsgroep van Cipollini net de andere kant op reed. Na afloop van de rit van gisteren was ik wel enigszins aan het eind van m'n Latijn.

Volledig choco....

Vandaag dus maar een giorno di reposo genomen en met Mary-Anne per trein naar Borgo a Mazzano getogen. Om aldaar de lokale lente-festiviteiten bij te wonen met o.a. een olijfolie-proeverij en van alles te eten en te drinken.aan regionale producten. Mis! Het gebeuren bleek plaats te vinden in een per OV onbereikbare plek, hogerop in de bergen in een kleine frazione van hoofdgemeente Borgo. De vader van Paladinio had ons nog gewaarschuwd. Dat werd dus zo een erg rustig dagje. Maar ik kon Mary-Anne in ieder geval nog de Ponte del Diavolo laten zien waar Dario en ik gisteren nog overheen waren gefietst.

 

Muren-feest

Vandaag is mijn vader (bijna 88 jaar oud) verhuisd naar een nagelnieuw complex in Nuenen. Zelfstandig wonen, maar met zorgaanbod en mogelijkheden voor ontspanning en sociaal contact onder handbereik. Een hele goeie stap, hij heeft er heel erg naar uitgekeken. Maar zo'n verhuizing is evengoed een stressvolle gebeurtenis op die leeftijd, en met de nodige emoties omringd. Vervelend dat ik er niet bij kon zijn. Het grote werk werd dan wel gedaan door een goed verhuisbedrijf, er blijft toch het nodige te doen over. Broers, zus, aanhang hebben er voor gezorgd dat het allemaal goed is verlopen. Hulde!

Intussen komt hier in Lucca het 'gewone' leven meer en meer op gang. Een aantal terrassen zit nu ook 's avonds vol, met jong uitgaanspubliek. Wonderlijk te zien welke etablissementen wel, c.q  niet worden verkozen als 'place to be'. Een heel gewoon café, overdag vooral hangplek voor oudere jongeren of echte ouderen  blijkt 's avonds een uiterst hippe tent. Aan het begin van onze straat ligt ook zo'n etablissement: Betty Blue. Ziet er heel gezellig uit. Maar...je zal er maar direct in de buurt wonen. De vierkante muziek dendert het pleintje op, de sluitingstijden lijken niet erg vast te liggen ofwel er wordt niet op gehandhaafd. De bezoekers gaan uiteraard op zeker moment ook weer naar huis, bedje toe. Velen passeren dan ons appartement. Aangezien wij aan de voorkant slapen kunnen we u mededelen dat de thuistocht der cafégangers groepjesgewijs en enigszins luidruchtig geschiedt, met zekere tussenpozen gaat dat door totdat de merels weer gaan zingen. Kortom: de hele nacht door, met dito effect op de nachtrust. De lente brengt dus behalve ontluikende natuur en hogere temperaturen ook enige last met zich mee.

Ook in het historisch centrum is deze periode een omslag gaande. Tot voor enkele weken waren we hier alleen met de Italianen, heerlijke sfeer op straat en geen rotzooi. In een eerder blog noemde ik al dat er hier geen sprake was van loopeters op straat, een in Nederlandse binnensteden heel gewoon verschijnsel. Het zakje valt veelal waar het leeg is. Met de komst van de toeristen begint dat beeld zich hier ook weer te vestigen. Een vorm van cultureel imperialisme, van Amerikaanse origine, denk ik zo maar.

Met de lente komen ook weer de festiviteiten. Morgen de eerste wielerkoers voor junioren in Lucca. en dit hele weekend is er het feest van de Verde Mura. Op een deel van de Muren en zijn onderdoorgangen bij de Porta Santa Maria en de Baluardo San Martino is een grote manifestatie georganiseerd, een soort van fair voor tuinieren en het buitenleven. Binnen dit kader heeft ook de Orto Botanico zijn deuren weer geopend. Er is veel te zien aan planten, ambachtelijke produkten in de sfeer van honing, worst en zelf gedraaide producten van natuurlijke grondstoffen, etc. Ook worden oude landbouwmachines tentoongesteld.

                    

                             

De fut voor verdere verkondigingen is er nu even uit, zo na het naar Italiaanse gewoonte late avondmaal. Er zijn nog onderwerpen genoeg, overigens waar ik de lezer in de ons  resterende tijd mee kan lastig vallen. Laat ik deze keer maar eens eindigen met aandacht vragen voor de manmoedige poging van fietsgenoot Robert Knol uit Utrecht om een bijzonder wereldrecord te vestigen. Per fiets van Caïro naar Kaapstad, een afstand van 11.200 km!!  En dat in kortere tijd dan de huidig recordhouder Ralph Tuyn. Die deed er 80 dagen, 6 uur en 7 minuten over. De poging is al erkend door Guinness Book of Records. Nu Robert nog!  Ondanks dat hij al door ziedende honden en een olifant (wat zag die in Robert?) werd achtervolgd ligt hij dagen voor op het schema. Het is een ongehoorde prestatie so far. En niet voor eigen glorie. Robert laat zich sponsoren voor een project in Nyanje, Zambia waar hij in zijn jeugd heeft gewoond. Millenniumdoel 7, daar gaat het om, hier concreet gemaakt naar het doel:  betere watervoorziening en sanitair op de dorpsschool. Lees, geniet en bewonder... en doe zo mogelijk ook een bijdrage aan dit project. Zie http://www.11000km.nl/  

De toestand

Er is wereldwijd het nodige te doen aan serieuze kwesties. In Japan de zenuwen over het wel of niet kunnen beheersen van de door aardbeving en daaropvolgende tsunami in het ongerede geraakte kerncentrales, de toestand in diverse landen in het nabije Midden-Oosten en Noord-Afrika. Gaat het lukken om de uitstoot aan radioactief materiaal uit die kaduke kerncentrales in te perken? Duizenden mensen in Japan zijn al de klos, velen kunnen niet meer terug naar hun woongebied, veel voedselgronden zijn besmet en voor decennia onbruikbaar, vis en diverse groenten zijn oneetbaar geworden. Gaat nog even (nu ja, vele jaren) duren daar, voordat er weer enigszins sprake is van een min of meer  normale toestand. Moeten we nog maar afwachten of de gevolgen nog niet veel groter gaan zijn. Dat er wolken over gaan waaien, de wereld over. De ramp als zodanig was weer eens een bewijs van mijn idee dat niets fantastischer is dan de werkelijkheid. Zoiets kon niet gebeuren, maar het gebeurde evengoed. Ik ben nog niet gerust op die wolken.... En ook niet op de gegarandeerde veilgheid van 'onze' kerncentrales, bestaande en geplande. Het risico kan of zal door goed ontwerp etc. beperkt zijn, maar als het mis gaat zijn de gevolgen meteen niet te overzien. Zoals het Japanse voorbeeld leert.

Intussen, Italië zucht onder de toestroom van vluchtelingen uit Noord-Afrika. Het eilandje Lampedusa is stampensvol, evenveel vluchtelingen als inwoners, er is vrijwel geen drinkwater meer. De bevolking is stevig in de stress geschoten. Gevreesd wordt voor grote sociale spanningen. De regering heeft er inmiddels voor gezorgd dat duizenden vluchtelingen per bus, vliegtuig of boot naar andere delen van Italië worden overgebracht. Daar zitten ze ook niet echt op een toevloed van vluchtelingen te wachten. Men heeft de handen vol aan de problemen die er toch al zijn, vanwege de economsiche crisis. Op Sicilië bv. zijn ook burgemeesters in actie geschoten: bussen met vluchtelingen beletten hun stad binnen te komen. Men houdt zijn hart vast mochten er straks nog vele duizenden Libiërs koers zetten richting Lampedusa, de makkelijkst te bereiken veilige plek vanuit Noord-Afrika. Aan een evenwichtiger ver, deling over de Italiaanse regio's wordt gedacht en gewerkt. En uiteraard vindt men hier ook dat andere Europese landen hun deel moeten nemen. Te meer omdat ze vinden dat er in 1997 al een onevenredig deel van de opvang van Albanese vluchtelingen op hun nek is terecht gekomen. Ook Oost-Europa is hier niet ver weg.

Over Nederland, c.q het chagrijn van Wilders c.s. zullen we het maar niet hebben. Waarom die gozer zo populair is? Hij beperkt het risico voor Henk && Ingrid dat die zelf moeten nadenken.

Gek idee: in deze toch niet zo erg vrolijke tijden gaat het 'Lucca-genieten' gewoon door. Evenals het fietsen. Gisteren weer een stevige maar geweldig mooie rit, een serieuze training volgens fietsmaat Dario. 86 kms, met 2 forse klims, eerst naar Loppeglia (7 km), vervolgens naar Trebbia (12 km), en dan via Villa Basilica met een bochie weer terug naar Lucca. Er zitten dan natuurlijk ook een paar lekkere afdalingen in. Heerlijk, vind ik die. Oppassen voor ongerechtigheden in of op het wegdeksel, en voor die ene auto die net in die bocht omhoog komt. Gaat me goed af, dat dalen. Ik ben niet voor niets de Valk van Voordorp. Geintje natuurlijk, maar toch. Ik ben in de loop der tijd wel wat meer ingehouden gaan dalen. Dat is sedert ik voor mijn neus tijdens de afdaling van Les Deux Alpes mijn kamergenoot, gerenommeerd daler toch, zag en vooral hoorde crashen tegen een busje, dat de bocht iets te veel naar binnen aansneed. Fiets in drieën, helm in tweeën, coureur nog heel (op zijn stuitje na); een regelrecht wonder dat het zo afliep. Gered door de helm, zoveel is zeker, gezien de voorruitravage.

Op weg naar...                    en boven op de Trebbio

Het dal van de rivier de Serchio vormt de scheiding tussen de twee bergachtige zones die deze dag werden aangedaan. Dario had er wel schik in om de passage Serchio te doen via de zgn. Ponte del Diavolo, nabij Borgo a Mozzano.

Straf gevalletje, die Ponte. Dario flikte het om met een korte aanloop het steile stuk (links op het fotootje) in een keer te nemen; ik wankelde even onder het hoogste punt tegen het zijmuurtje aan maar stortte niet naar beneden. Dat deed wel de duivel destijds, in de 11e eeuw, zoals de legende wil. Het bouwwerk sprak zeer tot de verbeelding van de lokale bevolking, een bovenmenselijke prestatie. Het verhaal ging dan ook rond dat de bouwmeester een pact met de duivel had gesloten toen hij merkte dat de bouw te lastig was en te veel uitliep. De duivel zegde toe dat hij de brug in een nacht tijd zou afbouwen, dit in ruil voor de ziel van de eerste die de brug zou oversteken. De bouwmeester waarschuwde de mensen om  tot na zonsopgang te wachten met de oversteek, en dreef een varken van de ene kant van de brug naar de andere. De aldus gefopte duivel ontstak in woede, en stortte zich van de brug in het water van de Serchio. Nooit meer iets van vernomen, van die duivel.

                                           

Hoe Mary-Anne haar verjaardag vierde

Een heel mooie dag vandaag, zon, tegen de 20 graden. Ideaal fietsweer, maar Mary-Anne ging vandaag natuurlijk voor. Jarig, en haar meeste verjaardagen reeds voorbij, zoveel is zeker. Dus maar even vieren, nietwaar? Rustig ontbijtje, maar ook niet eerder dan 1/2 10, want tot zolang wenst mevrouw wel te leggen. Nee, die nachtrust, ik weet niet wat voor soort pillen ze er ook weer voor slikt, maar die nachtrust is dik in orde hier. Kan ik op mijn gemak de ochtendboodschappen (brood en krantje) doen, en even een koffietje gaan halen in een van de etablissementen die daar in onze straat voor zijn. Bij Café Puccini (Marco), Bar Martini (Julia) of Café De Sport (Ome Kees).

Rond 1/2 12 op weg voor een wandeling langs beide oevers van de Serchio. Maar ja, ik had gisteren ook nog een afspraak gemaakt in Bar Tambellini in Monte San Quirico voor de pranzo (lunch, zeg maar: warm eten). Rond 13 uur werden we daar verwacht. Zo moesten we even van het parkoers afwijken. Na ruim een uur lopen zaten we al met al al weer aan tafel, met een kan water en een kannetje wijn. Fijn. Nog voor we konden bestellen werd tot onze verrassing een mooie fles Chianti voor Mary-Anne bezorgd, afkomstig van fietsmaat Dario en zijn vrouw Genni. Mooi gebaar!

De fles van Dario en Genni

Aan de maaltijd bij Tambellini was helemaal niets mis. Terwijl we zo lekker zaten te kanen verscheen plotsklapselings een groep gehelmde coureurs waaronder ook een coureuse (Christiana). Mary-Anne had ze eerder in het vizier dan ik, dank zij haar positie aan tafel. Met Paladino voorop kregen we twee glaasjes champagne gereserveerd , Mary-Anne nog een zoen en de felicitaties, waarna het gezelschap weer de zaal uit klakte op d'r lui raceschoentjes. Complete verrassing, ws. wisten ze van Dario dat we hier te vinden waren. Nou ja, bij elkaar om warm van te worden.

Kort na half drie zochten we ons gedachte parkoers weer op. Het wandelpad langs de rivier is onderdeel van het Parco fluviatile, en loopt van brug tot brug over een afstand van 5 kilometer, en dan aan de andere kant weer terug. De rivier heeft de ruimte, er zijn veel zandbanken en de nodige stroomversnellingen. Veel struweel in de oeverzone, dat in herfst en winter regelmatig wordt overstroomd.

 

In het struweel aan de oevers werd weer duchtig gezongen. Nou ja, zingen....Je kan niet zeggen dat de Cetti's zanger een welluidend lied ten gehore brengt', al staat hij wel te boek als zangvogel. Het is eerder een keihard gekras, zeker voor zo'n onooglijkerd. Oodeelt u zelf: http://www.vogelbescherming.nl/nl/vogels_kijken/vogelgids/zoekresultaat/detailpagina/q/vogel/31

Minimaal op 12 plekken hoorden we deze bij ons in Nederland zeldzame broedvogel (al lijkt hij door de gemiddeld minder koude winters aan een opmars in onze contreien bezig te zijn). In Zuid-Europa is hij talrijk, en het hele jaar aanwezig.

 

 

Via de oude weg naar Camaiore met zijn vele authentieke winkeltjes kwamen we Lucca weer binnen. Een koud ijsje vormde de mooie afsluiting van deze toch al vrij warme dag. 

                       

 

Dertigste Blog alweer

Dit is al weer mijn 30e blogbericht. Aan dit feit kleeft een vervelende kant: het betekent nl. dat het einde van ons verblijf hier zo langzamerhand in zicht komt. Bijna tijd om de koffers te luchten.....

Het wordt vandaag werkelijk prachtig weer met bijna 20 graden volgens de verwachting. Verjaardagsweer! Mary-Anne en ik gaan straks aan de wandel door het Parco fluviale. Onderweg happen voor lunch in restaurant Tambellini in Monte San Quirico.

Jarig Jetje veur de veurdeur

Met deze temperaturen schiet de lente met grote stappen vooruit. Je merkt het ook aan de vogels, de hormonen spatten in de rondte. Alom gejubel, het zorgt voor fantastische ambiance als over de veelal beboste heuvelen fietst. Gisteren op mijn fietsrondje hoorde ik voor het eerst ook Afrika-gangers als Grasmus en Braamsluiper twinkeleren; en bij ons in de straat zijn ook de huiszwaluwen sinds een paar dagen teruggekeerd, en doende met de nestbouw onder diverse daklijsten. Ook de bomen beginnen een groene waas te vertonen. Het stemmmige vele-kleuren-groen en het gevogelte dragen beide bij aan het lentegevoel.

Het fietsen kan nu ook in zomerkostuum, is wel zo lekker. De meeste Italianen zijn nog niet zo ver. Een enkele korte broek, er verschijnen wat meer driekwarten, maar meestal zie je de dames/heren coureurs nog volledig in het lang. Gisteren reden we een deel van het parkoers van de Gran Fondo Michele Bartoli in de heuvels benoorden Lucca.

Van een grote landschappelijke schoonheid, en vrijwel zonder auto's op het parkoers. Vooral de lus tussen Mastiano en Aquilea was adembenemend mooi. Links zicht op de valei van Garfagnana, rechts op die van Lucca.

Hier houd ik het even bij. We gaan naar buiten!