Of we nooit zijn weg geweest.....

Lucca vandaag,., oudejaarszaterdag. Gezellige drukte in de stad,onder een stralende zon. Het is net zo warm als in Nederland, het verschil is de aanwezigheid van de zon en het nagenoeg ontbreken van wind. Lekkere omstandigheden voor wandelen en fietsen, zo veel is zeker.
De reis gisteren liep geheel voorspoedig. Ester stond om 8.30 u. al voor de deur om ons naar Schiphol te brengen. Daar was ook zus Leta (onze andere 'leendochter') naar toegekomen vanuit Amsterdam, ze had nog mooi tijd voordat ze zou gaan schaatsen op de grote baan in Biddinghuizen. Uiteraard na het inchecken samen koffie gedronken. Toen was het tijd voor een uniek moment: de eerste keer dat we op Schiphol werden uitgezwaaid! We zien beide jongedames later nog op bezoek hier, samen met hun heren.
Nog geen 1,5 uur na het opstijgen landden we alweer op Pisa Aeroporto (Aeroporto Internazionale Galileo Galilei). Alwaar Paladino klaar stond met zijn bak. Heel prettig weerzien.... alsof we nooit waren weggeweest. Nou ja, het is pas iets meer dan 8 maanden dat we hier vorige keer vertrokken. In no time stonden we voor de deur van ons appartement. Waar Alberto aanwezig was om ons warm te verwelkomen. Ook hier alles vertouwd. Verder wat noodzakelijke boodschappen gedaan, en einde middag bij Julia van Bar Martini wat gedronken. Opnieuw een warm weerzien. Op advies van Hans Poley heb ik niet minder gedronken dan strikt noodzakelijk was; deze keer ging het om één fles Weihenstephaner. Jawel! Gewoon hier om de hoek! In dit opzicht hoef ik het terras van Ledig Erf dus niet te missen....

Beetje moe van de inspanningen der laatste dagen (weliicht aflatende reisstress) verder rustig aan gedaan,thuis gegeten, het Nld-nieuws en de botten-aflevering van Redmond O'Hanlon bekeken op 'Uitzending gemist' en op tijd naar bed. Vanochtend pas om kwart voor 10 ontwaakt. Dat is me in geen jaren meer gebeurd! Thuis word ik in de nacht meestal wakker van het opkomend vrachtverkeer op de A27, en anders wel om 1/2 acht van het - laat ons zeggen- bronstige geluid van de auto van de overbuurjongen.

Vandaag verder geacclimatiseerd. Opmerkelijk hoe snel de oude routine er weer in zit. Ontbijtbrood scoren, kopje koffie. Op pad voor een rondje in de stad, mooie etalages toch weer. Uitgebreid bij Paladino geweest in de winkel. Mijn fiets (Olympia Carbon-Ultegra) was bijna klaar. Nieuwe buba´s, nieuw (rood) stuurlint en nog een fonkelnieuwe shirt en gilet er gratis bij! Ik ben uiteraard moreel verplicht me de komende periode regelmatig in deze outfit te vertonen als ik uit fietsen ga. Ook Mary-Anne was mee. En heeft meteen een meer stadse fiets aangeschaft met 7 versnellingen. Goed voor ritjes over de MUUR en wat verder. Na de vorige keer, toen het verblijf voor haar vooral in het teken stond van de mogelijkheden binnen de fysieke beperkingen ontdekken, heeft ze nu behoefte aan verruiming van haar potentiële actieradius. We gaan het zien. Nog gedrieën koffie gedronken bij Stella Polare, terwijl hond Igor de winkel bewaakte. Tijd voor de supermarkt: wat basisdingen en basisbehoeften qua eten en drinken voor de komende dagen.  Straks lekker eten... de onbespoten kipfilet staat reeds in de marinade (een pasta + spinazie van een stevige variant), en vanavond de stad in voor de lokale NY-festiviteiten. En morgen de 0-stand van de kilometerteller doen verdwijnen. In mijn nieuwe shirt van Paladino.Vermits de komende nacht niet te veel schade aanricht aan de lichamelijk gesteldheid.
Iedereen een fijne avond, met of zonder Freek of Youp, in ieder geval zonder Beau, zou ik zeggen, morgen gezond weer op en een goed nieuw jaar. 

Alles is Winterklaar

Morgen is het zo ver: Lucca toe! Vanochtend nog heen en weer gesms-t met Paladino, il grande corridore en Alberto, de eigenaar van 'ons' appartementje in hartje stad. P. komt ons oppikken van het vliegveld van Pisa, A. zien we aan de voordeur. Ook getelefoneerd met mijn oude vader (bijna 89, en al ruim 23 jaar door op één long). We zullen elkaar missen. Gelukkig is er Skype, en hebben we net een gezellig en smakelijk kerstdiner achter de rug te Nuenen. Als het nodig is kan ik in een dag terug zijn.
Tsja, verder is alles wel winterklaar, volgens mij. Ik zelf in ieder geval, en de tuin ook. Zooi geruimd, antibladnet van de vijver weggehaald, spechtenkast opgehangen. N.B.: nog geen 10 minuten later kwam een GBS de kast inspecteren, waarna meneer luide ging roepen vanuit de top van de Zoete kers, waar het ding in hangt. Dat brengt me bij wat we de komende periode gaan missen: in ieder geval de bloei van de vroege planten, Kievitsbloemen bv, Bosanemomen, alle wilde bollen, etc. etc. En waarschijnlijk zijn de Gierzwaluwen eerder (begin mei) terug dan wij (18 mei), maar de zoekers van nieuwe broedgelegenheid zullen wat later zijn; ze moeten dan wel de mussen uit de kasten proberen te meppen. Jaja, spektakel in Voordorp. Je moet er wat voor over hebben, natuurlijk. En in Lucca is het natuurlijk prettig toebven, en valt er ook veel moois te zien aan plantjes en beestjes. We hebben wat bolletjes ingepakt voor in de tuin, alwaar we wederom de Steenuilen hopen te horen en te zien. En de Gierzwaluwen, die melden zich op die breedtegraad eerder terug uit de Afrikaanse winterkwartieren dan bij ons.Tis toch 2 uur vliegen met Transavia.
De koffers zijn inmiddels ook gepakt, en gewogen.... Nog een paar kilootjes bijbestellen dan maar. Rest nog alles even schoon te maken, opdat de vervangende bewoners in een fris huis komen. Mooi dat we dat ook deze keer weer prettig konden regelen. En het aquarium van Mary-Anne, het toezicht daarop is in de uiterst betrouwbare handen van Noud.
We kunnen gaan! 'Leendochter' Ester staat om 8.45u voor de deur om ons naar Schiphol te brengen....Gisteren hebben we nog proefgeladen, dat is met 5 koffers ook wel nodig in een niet te grote auto.

Terug naar Lucca

Hij wordt alweer dun, de kalender. 2012 nadert! We gaan weer een paar maanden naar Lucca, zelfde appartementje. Eens zien of de Steenuilen nog in de tuinen achter ons huis wonen. Wat gaan we doen? Beetje werken, beetje luieren, veel lezen, er samen op uit (ook naar andere Toscaanse steden), veel fietsen op een mooie huurbolide van Paladino (eigen pedalen mee), lekker eten, er komen nog links en rechts wat Olandesi op bezoek.... En 17  mei komt de Giro d'Italia langs. Nou ja, ik zal weer zien of dat nog stof voor dit blok oplevert. Maar ik denk van wel!

A presto

Lago di Como, Vasco da Gama

Er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan. Zo zeiden we dat hééél lang geleden op de middelbare school. Beetje flauw, met de kennis van nu, maar ik moest er gisteren op mijn tochtje plots weer aan denken. Want ja, Het onvermijdelijke staat nu toch te gebeuren: morgen reizen we terug. Dit word het laatste blog,aflevering 50.

Vandaag is het inpakken geblazen, de fiets dient gekuist en ingeleverd bij Paladino......

Dat is inmiddels gebeurd. Mijn trouwe begeleider kon meteen voor een aantal dagen onder de kont verdwijnen van een Noor, die hier met zijn familie verblijft in de prachtige Villa Baldaccini http://www.villabaldaccini.it/, even buiten Lucca. Daar, bij eigenaar Renzo, ben ik ook twee keer op bezoek geweest, waarvan eenmaal in gezelschap van de heer Renato Gelato. Van Renzo kreeg ik bij mijn laatste bezoekje nog een mooi flesje olijfolie mee van eigen bedrijf.

Op de terugweg van Paladino heb ik nog even cultureel gedaan. Ik heb de expositie 'Omaggio a Dino Buzzati' bezocht in de Chiesa San Christoforo aan de Via Fillungo. De kerk wordt in de 10e eeuw al genoemd maar bestaat in zijn huidige vorm sinds de 13e eeuw. In 1296 werd het ingewijd als godshuis voor het gilde der kooplieden. Zo, dat is er uit... Tegenwoordig worden hier alleen concerten en tentoonstellingen georganiseerd, nu dus de Omaggio (eerbewijs) van kunstenaar Guarienti aan schrijver Dino Buzzati. Het eerste boekje dat ik van de man las was.... De Giro d' Italia, in het Nederlands. De schrijver van o.a. Il Deserto dei Tartari dat ik nu aan het lezen ben (in het Italiaans), werd in 1949 door de krant Corriere della Sera uitgenodigd als soort gastverslaggever van Italie"s grootste wielerevenement. Het leverde een prachtig boekje op waarin de verweving van feiten en fictie een beeld van de tijd en van het leven van de renners oproept (deze omschrijving heb ik gejat). Het boekje is moeilijk verkijgbaar geloof ik, maar eventueel bij mij te leen.

     

Veel van de vertellingen van Buzzati kennen een sprookjesachtige sfeer. Die is terug te zien in de beelden en schilderijen op de expositie van Carlo Guarienti in deze oude kerk in het hart van Lucca. Het hangt er allemaal mooi te hangen en te staan, als ik mij zo mag uitdrukken. 

Einde middag kwam verhuurder Alberto langs voor de afrekenbijeenkomst. Nog wat verschuldigde huur, en het verbruik van gas en elektra vastgesteld en betaald. Viel allemaal reuze mee. We hebben samen nog gekeken naar het tweede ei bij de Steenuil www.beleefdelente.nl/steenuil.  Zo'n georganisseerde manier van nest loeren vinden de meeste mensen met wie ik er over kwam te spreken een partij geweldig; ze zijn behoorlijk afgunstig op dit regeltalent in Nederland. Morgen komt Alberto ons oppikken voor de transfer naar het vliegveld. Vanaf Schiphol per taxi rechtstreeks naar Pia en Wim in Utrecht voor de avonddis, en dan meteen de volgende dag naar mijn 88 jaar wordende vader in zijn splinternieuwe appartement te Nuenen. We zijn heel benieuwd hoe het er uitziet; het bevalt hem er in ieder geval heel erg goed.

Na het vertrek van Alberto was het zo langszamerhand tijd om de stad in te gaan. Een laatste-avond-etentje zouden we gaan doen bij Ristorante Giglio aan het Piazza Napoleone. Er was nog even tijd om bij Paladino langs te gaan voor een afscheid; wat betreft Mary-Anne dan. Ik zie hem morgen nog rond de start van de derde etappe Lucca - Montecatini Terme van Toscana, Terra di Ciclismo, een internationaal belangrijke wedstrijd voor de categorie 'Under 23'. 

http://www.cicloweb.it/tappa/2011-04-21/3a-tappa-lucca-montecatini.html

Er doen 6 Nederlanders mee, die ik morgen graag nog even wil zien.

Piazza Napoleone - winterbeeld, morgen wielerbeeld

Bij Paladino, mijn fietsenman http://www.chronobikes.com/  valt altijd wat te beleven. Altijd 'schoon volk' aanwezig. Eerder vandaag al een paar ex-profs van de locale serieB-voetbalclub Lucchese en Christiana; zo onbedekt had ik haar nog niet eerder gezien. Nu werden we bij onze aankomst enthousiast verwelkomd door hondje Igor. Die had er zin in en zette zijn scherpe tandjes vol in mijn arm. Ook ex-coureur Jörg Jaksche bleek aanwezig, eerder deze week aangekomen. We hadden elkaar al eens ontmoet (oktober jl.), zodat we nu een tijdje aangename kout konden doen. Affijn, morgen kan ik nog mooi de start van die 3e etappe van de Toscaanse etappewedstrijd meebeleven. Vooral het gedoe er rond om is mooi om mee te beleven. Waarna de aftocht dient te worden geblazen. Het is mooi geweest, heel mooi. Daarom doen we het nog eens, als het enigszins kan. Ik ben al bijna een halve Lucchees volgens sommigen die het weten kunnen. Hier hebben we Berlusconi, geen pretje, maar nu gaan we terug naar het land van Wilders, ook geen pretje, die man. Goed dat het nieuwe wrakingsverzoek van Bram M. het niet heeft gehaald. Al die publiciteit, het mag een onsje minder. Het helpt allemaal maar een ding: het streven van W. to sell the ill to push the pill. Heeft ie afgekeken van de pharmaceutische industrie, als je het mij vraagt. Je moet er op verdacht zijn dat die lui je de een of ander ziekte aanpraten, dan hebben zij daar wel een mooi pilletje voor (of tegen).

In de 50 blogs is lang niet alles gepasseerd waarover wat te berde gebracht had kunnen worden. Bijvoorbeeld de TV-programma's die we eigenlijk alleen via onze bovenburen hebben kunnen volgen. Of een karakteristiek van de leukste straat van Lucca, de oude uitvalsweg naar Camaiore, die net buiten de muren begint. De enige weg die nog in kassei ligt, en waar je de hoogste concentratioe authentieke winkeltjes aantreft. Langs deze weg kwamen ook de heren coureurs in de 2e etappe van de jongste Tirreno - Adriatico aandenderen. Het was de moeite meer dan waard om daarbij aanwezig te zijn, tot 43 seconden voor de passage van de kopgroep was de weg nog volledig gebarrikadeerd door dubbel geparkeerde auto's, en na de hun doorkomst gebeurde dat nog eens tegen de tijd dat het voltallige peloton, met een RABO-klant (ik geloof Leezer) voorop door kwam. De renners zelf leken het allemaal heel gewoon te vinden.

Volgend jaar wellicht blog 51 e.v.

Katholiek op een koopje

Vandaag heb ik mijn Gaul-outfit getoond in de volgende gemeenten resp. deelgemeenten: Lucca, Nave, San Macario in Piano, Piazzano, Orbicciano, Castello, Fibbiano, Gombitelli, Monte Magno, Camaiore, Piano di Mommia, Piano di Conca, Montramito, Massarosa, Quiesa, Massaciuccoli, vervolgens via de Pianura delle Puttane door Vecchiano, Avane, Filettole, Balbano, Nozzano, San Macario in Piano, Nave...... verrek, we zijn alweer in Lucca. Bij elkaar 86 kms, twee beklimmingen. Het ging niet slecht, ik hoefde maar 45 keer te hoesten. Hoeveel mensen mij en/of mijn Gaul-outfit hebben bewonderd, ik zou het niet weten. Het was iets minder druk langs het parkoers dan zondag jl. tijdens de Amstel Gold Race. Op een deel van het parkoers waren het wellicht de mij passerende of tegemoetkomende automoblisten die moeite hadden het stuur recht te houden , op een ander deel waren het uitsluitend de vogelen des velds en bos, zoals daar onder veel meer zijn: de jubelende zwartkopjes, de nachtegalen, de koekoek, de Cetti's  zanger en warempel ook de Bosuil die zich om 12.53 uur precies liet horen, geheel in afwijking van zijn gebruikelijke activiteitspiek; helemaal van slag als gevolg van mijn passage doorheen zijn domein, kan niet anders.
Het was ondanks mijn lichte handicap een pracht van een fietsdag, wat temperatuur betreft wel vergelijkbaar met Nederland, op dit moment. Ietwat andere ambiance, dat dan weer wel. En waar gebeurt het in Nederland dat je zowat van de weg wordt getrokken door 2 Afrikaanse hoeren (neem ik aan) met felrode lippen, zoals mij overkwam in de genoemde Pianura delle Puttane? Ik heb mij het vege lijf weten te redden, had trouwens ook te weinig geld bij me. Morgen rijd ik hier mijn laatste ritje alweer, met Dario en Paladino in ieder geval; daar zullen zich nog wel enkele maffiosi bij aansluiten, wellicht ook Jörg Jaksche, net aangekomen,die wilde wel mee, hoorde ik.

Italië is een katholiek land. Maar wat merk je er van? Niet dat de mensen hier beter zijn dan in onze contreien. Ze heten Berlusconi of ze gebruiken doping. Geeft niks, het volk vergeeft de mispeuteraars, ook bv. ex-topcoureur Jaksche, want Hij van boven doet dat ook. Via zijn bemiddelaars op aarde. Je mag rekenen op vergeving, maar dat vraagt wel om enige tegenprestatie. Vroom doen bij gelegenheid met name. Fietsvriend Dario slaat menig kruis en vat meteen ook maar wat wijwater ter besprenkeling van het voorhoofd, als we weer eens een antieke kerk bezoeken onderweg. Hij en ook Paladino heiligen zoals meer verlichte Italianen de zondag, een beetje toch. En hebben we tot op heden nog niet waargenomen dat de kerken van Lucca op zondagen volstromen... gisteren, op Palmzondag was dat wel anders. In alle kerken was het met de benen buiten. Aanhanger betoon je je op hoogtijdagen, dus met Kerst en met Pasen (en als er getrouwd moet worden). Palmzondag hoort bij Pasen. Voor de goddelozen onder de lezers: op Palmpasen wordt de intocht van Jezus in Jerusalem herdacht. Waarbij het volk langs de weg (in groter getale aanwezig dan vandaag tijdens mijn helletocht) Jezus toezwaaide met palmtakken.

Affijn, dat werd dus gisteren ook nagedaan. Alleen.... in plaats van palmtakken werd er met olijfboomtakken gejongleerd. Ja, zo kan ik het ook! De olijfbomen hier in de omgeving zijn net de laatste weken gesnoeid, takken zat, en gratis. Da's katholiek op een koopje.

En hier ligt dan het eerste ei van onze webcamsteenuilen van Beleef de Lente_2011, hedenochtend om 6.38 uur geproduceerd. Een week per drie verzorg ik commentaar bij de actuele beelden in het BdL - logboek. Het ei kwam als een verrassing, de nestkast van het Steenuilpaar was nl. gekraakt door een stel Holenduiven die op geen enkele manier wensten mee te werken aan uilengeluk. De verder ontwikkelingen zullen door vele duizenden kijkers op de voet worden gevolgd. Kunt u ook doen: www.beleefdelente.nl/steenuil. De Oehoes hebben al jongen, de Slechtvalken bijna. Ook leuk om te volgen.

Anna, oh Anna

Vandaag druk met van alles. Palmpasen hier stevig gevierd door de bevolking. Morgen maar wat over vertellen. Vandaag in fraai weer toch maar een ritje van 70 gemaakt, piano piano. Onderweg kreeg ik, ondanks de hoestbuien, erg goeie zin van dit liedje:

http://www.youtube.com/watch?v=yMQvSS-vxpo Anna, oh Anna.

En de Steenuilen lijken het pleit te winnen op www.beleefdelente.nl/steenuil : duif d'r uit.

Van keelpijn naar astma

Het begon vorige week met wat keelpijn, er kwam een prikkelhoest bij, het werd verkoudheid met chronische droge hoest, en nu zit ik een duidelijk geval van astmapatiënt te zijn. Maar mijn keelpijn is weg.
In deze reeks nam ik achtereenvolgens een paracetamolletje, een codeïnepilletje (dopingcontrole!), en nu zit ik aan de Bricanyl. Na thuiskomst ga ik de huisarts bezoeken. Wie weet komen er dan corticostreoïden bij (dopingcontrole!).

Zita en Roos


Dinsdagavond jl. begon ik stevig te hoesten, toen we met onze gasten uit Portugal in restaurant Gli Orti aan de maaltijd zaten. Die dag had ik 100 km gefietst, in den beginne kalm aan, maar de laatste 30 kms heel stevig, zie mijn blog van 13 april. Daaarin lees je ook hoe ik de avond erna thuis mijn eerste aanval van acute ademnood had te ondergaan. Dat ondanks het feit dat ik die dag rust in acht had genomen. Gisteren wilde ik toch weer graag op de fiets, voor een testritje. Het bleef bij 40 kms, een  klimmetje van 2,9 km; ik moest toch te veel hoesten onderweg.

Gisterenavond tijdens het pizza eten in Mara Meo kwam er weer een hevige aanval, in dubbele zin adembenemend. Thuis herhaalde zich dat nog een keer. De conclusie werd onvermijdelijk: astma. Nooit eerder last van gehad. De ouderdom komt met gebreken, zullen we maar zeggen. Helemaal gissen naar de oorzaak is het niet. De hooikoorts kwam duidelijk weer op met de komst van de lente hier. Ik denk dat de eerste fase, de keelpijn, daaraan kan worden gelinkt. Daarnaast zijn er de sportive inspanningen geweest. Samen kunnen ze heel wel tot de situatie van nu hebben geleid. Maar ik zal het er in Utrecht met mijn huisarts over gaan hebben om te kijken of dit verhaal zo klopt en of er mogelijk er meer dingen aan de hand zijn. En wat er aan te doen. In ieder geval hoeft (inspannings)astma het fietsen niet in de weg te staan. Alleen vandaag wel....

Al was het maar omdat ik wil proberen te voorkomen dat ik vanavond opnieuw zal worden overvallen door zo'n geniepige attack. Want dan gaan we afscheidseten met Paladino en zijn familie.

Huis en Tuin in enkele foto's

Ik zit hier wel een beetje te balen. Net in de week dat ik er nog eens een goede ruk aan wilde geven qua training kom ik in de greep van irritante astmatische aanvallen en hoestbuien. In plaats van verbetering van vorm en conditie lever ik van het inmiddels opgebouwde weer in. Ik moet wel wachten met fietsen tot het weer een beetje over is. Misschien dat ik morgen voor een voorzichtig ritje de deur uit kan. Extra jammer bovendien omdat ik anders vandaag mooi had kunnen meerijden met clubje met o.a. Paladino, Luca, Thomas D. en het talent op de foto (ben even zijn naam kwijt).

Thomas was toe aan een hersteltraining na zijn rit van ruim 160 km gisteren met de profs Nicki Sörensen, Vandborg, Lund en Pedersen, waarvan de eerste drie a.s. zondag aan het vertrek staan van de Amstel Gold Race in Zuid-Limburg. Die deden hier gisteren dus hun laatste intensieve training, waarna tot aan zondag aktieve rust het parool is. Wel rijden, maar piano piano. Trouwens wel goed dat Thomas met dat soort gasten kan trainen hier. Het brengt wat competitie in zijn tr ainingsdagen, de training is harder dan wanneer je (hij) alleen gaat. Dat doet hem zichtbaar goed. En zijn motivatie ook. Competitie is toch wat je erg mist in zo'n lange schorsingsperiode. Je haalt met trainingen in je uppie nu eenmaal niet zo makkelijk het niveau dat je in de wedstrijd nodig hebt. Na 1 juli kan hij zijn niveau verder opkrikken als hij weer wedstrijden gaat rijden. Dan zijn er nog wel een aantal serieuze wedstrijden nodig vooraleer hij terug is waar hij stond. Maar wat wil hij graag terug!

Kijk verder even naar dit fantastische filmpje van Holland Sport over Parijs - Roubaix van jl. zondag, mij toegestuurd door Peter Valkena: http://www.youtube.com/watch?v=W1QXKjc1nLY Over lijden gesproken.... (Peter, bedankt).

Na deze korte fietsologische intro geef ik hieronder via een aantal foto's een indruk van onze dagelijkse woonomgeving. We hebben hier deze maanden met heel veel plezier gewoond. Het is zo goed bevallen dat we het volgend voorjaar denken over te gaan doen.Thuis in Utrecht wonen we aanzienlijk ruimer dan hier. Het gemak waarbij wij hier in de relatief beperkte ruimte desondanks de tijd in vrede zijn doorgekomen heeft ons een beetje verrast. Natuurlijk had Mary-Anne op veel dagen het rijk een aantal uren alleen, maar een groot deel van de tijd zaten we toch goed op elkaars lip.

Binnen

Buiten

Werken

   Beestjes

          

Plantjes

Tuinieren

Maria in relaxstand na lange reis vanuit Portugal

  

Dames doende

En dan tot slot...
Ik heb vandaag wat in het rond gesnoeid in de geweldig uitgelopen Klimop die de achtermuur van onze tuin te zeer bedekte. Daar kwam het volgende schild onder vandaan te voorschijn:  kelk met hostie (in de katholieke rite de verbeelding van het lichaam van Christus). Het zal er al zeer geruime tijd hangen, wie weet al een paar eeuwen. Wat de initiatiefnemer er precies mee heeft willen aanduiden is lastig te achterhalen. Het sluit wel aan bij het beeld uit een der vorige blogs. De aanwezigheid van een ander schild (IHS) boven een heel groot deel van de voordeuren in onze straat.

Blaffen als een Baviaan in Barensnood

Problemen met de luchtwegen houden mij vandaag van de fiets. Gisteren dacht ik wel weer op pad te kunnen gaan, niet te veel zeuren.  Maar dan niet met Dario, want die begint al meteen buiten de muren volle bak te geven. Zit ik weer met mijn bek open, en dat kunnen keeltje en bronchiën even niet hebben. Dus maar alleen gegaan. Dan is er ook maar een die het tempo bepaalt. Vanuit Lucca westwaarts voor het standaardrondje grofweg Monte Magno, dat was het idee. Maar eenmaal onderweg besloot ik al snel tot een extra lusje richting Pisa, over Vecchiano. Na de passage van de A11 boog ik weer af naar de gedachte route. Voordat ik daar weer was aanbeland moest ik nog wel serieuze verleidingen het hoofd bieden. Bij de nadering van een brug over een brede watergang kwam daar onder vandaan plots een zwarte schone te voorschijn die mij op bevallige wijze stond te wenken. Op karakter heb ik mijn weg echter weten te vervolgen. Ooit, tijdens de beklimming van de Col de la Bonette, sprong er al eens een wulps herderinnetje te voorschijn van achter een rotsblok. Ik heb er nog een verhaaltje over gemaakt voorhet orgaan van Fietsclub Ledig Erf te Utrecht. Het betrof daar op de Bonette een virtuele verschijning, de zwarte schone was wel degelijk echt.

 

Mijn route weer opgepakt dus en tamelijk rustig voortgepeddeld tot Pietrasanta. Daar wilde ik op mijn gemak de mooie klim naar Capriglia nog eens doen. Al was het maar om weer lekker naar beneden te kunnen haarspelden. Achter een van de haarspelden naar rechts waren vlak voor mijn passage twee auto's op elkaar geknald; olie op de weg. Ik had al iets gehoord, en was dus gelukkig op mijn qui vive. Mij wachtte nog de Monte Magno als laatste hindernis. Kort voor de top werd ik achterhaald door een kleine en pezige Italiaan. En nu liet ik me toch weer beetnemen. Op de grote met die ketting, volle bak overnemen en met zijn tweeën de 26 kms naar Lucca gedenderd, gem. 45 in het uur over de hier door de bank genomen licht aflopende weg, op een aantal plaatsen echter onderbroken door een lichte plus in de hellingsgraad. Pas na halverwege kwam nam de Italiaan over. Terug in Lucca had ik me tegen alle voornemens in toch weer uitgesloofd, en daarmee een flinke wissel getrokken op de fitheid van mijn ademhalingsapparaat. Blijft toch de vraag of ik met eerder afstappen beter af zou zijn geweest....

De gevolgen van dit overmoedige gedrag leken eerts wel mee te vallen. Na de douche nog lekker wat gedronken bij Bar Martini van Julia ("waar is Mary-Anne?") en vervolgens Maria en dochters Zita en Roos opgehaald in hun B&B. Einde middag waren die per auto aangekomen vanuit Portugal (via Frankrijk). Tijdens het eten in restaurant Gli Orti kreeg ik steeds meer de kriebels, en begon deerlijk te hoesten. Weer op weg naar huis ging het hoesten over in oorverdovend blaffen, als van een baviaan in barensnood.

De vandaag in acht genomen rust heeft nog niet heel veel geholpen. Vanavond, tijdens het eten met het damesbezoek uit Portugal in ons appartementje kreeg ik het weer flink te kwaad: een enorme, letterlijk adembenemende hoestbui, ik bleef er zowat in. De aanwezige dokter hield het op inspanningsastma. Wat me overkwam deed me erg denken aan de kinkhoestaanvallen die me enkele jaren geleden van de bank deden rollen. Nou, ik ben er mooi klaar mee. Afwachten, en handelen naar bevind van zaken.

De verloofde van Van Summeren

Zo'n kei kan je niet weigeren...

Jasmine.... de volgende morgen

Volgens de Gazzetta dello Sport heeft Jasmine de glorieuze winnaar meteen na de finish ten huwelijk gevraagd. Waarop lange Johan (197 cm) haar prompt de traditionele overwinningskei als huwelijkscadeau aanbood. Slimme vrouw, die Jasmine. Want wie de koningin der klassiekers wint is spekkoper. Zijn kostje is gekocht. De winnaar is de opperlijder. En voor een tijdje heilig, zo niet voor altijd. Dat hoort bij het katholieke wielrennen. Het lijden van Christus kan in de moderne tijd nauwelijks beter worden verbeeld dan in deze stokoude wielerklassieker die alles vergt van lichaam en geest van de deelnemers. Zeker op Passiezondag. En wie al dat lijden onderweg het beste doorstaat zal  het meest worden beloond.  Jasmine zal zich dat wel hebben gerealiseerd.

En wat doet dan een kersvers verloofd koppel, nadat ze de nacht na Parijs-Roubaix pas om 2u30 onder de wol kruipen? Juist:  "We hebben nog samen in bed beelden van de koers herbekeken", vertellen Jasmine Vangrieken en Johan Vansummeren na de triomf én het huwelijksaanzoek in Roubaix. "Het was wel een heel korte nacht." Uiteraard. Alle begrip. Ik moet spontaan denken aan een fameus gedicht van Johnny van Doorn. Na zo'n zware koers zit er niet ook nog eens een topnacht in, qua relatie.

Mijn eigen fietsprestaties, voorzover daar überhaupt sprake van mocht zijn, staan momenteel wat onder druk. De luchtwegen zijn in het ongerede geraakt. Sinds een dag of twee. Keelpijn vooral, met omlijstende slapte. Voor vandaag de geplande trip met Dario maar gecancelled. Gisteren een voorzichtige 75 km gereden (gem. 31, 5 toch nog). Ik weet niet of daar goed aan heb gedaan of dat het juist contraproduktief is geweest....  Maar mogelijk is het overallresultaat van zondag 10 april toch in orde. Op onze eindemiddag-rondwandeling geraakten we namelijk in een ouderwetse RK-processie vanwege Passiezondag. Die ging kris-kras door het oude centrum. De zegeningen van boven stralen ongetwijfeld af op de belangstellende kijkers, waaronder ook schrijver dezes. Ik voelde inderdaad mijn verloren krachten hun plaats weer enigszins hernemen.

 

Ik was als oud-deelnemer aan dergelijke evenementen geheel de bijbehorende devotie vergeten. Het lijden van Christus werd uitgebeeld door enkele mannen, op blote voeten, die het zware kruis meetorsen. Er werd met uitermate vrome blik en met gevouwen handen.voortgeschreden. 

Een processie kan niet zonder muziek van gewijde werken. Daarvoor zorgde een in hemelsblauw uitgedost harmoniegezelschap. U kunt het niet horen, maar op de volgende foto's wordt 'O hoofd vol bloed en wonden' ten gehore gebracht, maar dan op zijn Italiaans, hoewel je er dat niet aan af hoort. Ooit zong ik dit werk in de kerk. Meer dan één regel kon ik nu niet meer mee zingen.

 

Hopelijk morgen weer op de fiets. Om het weer hoef ik het niet te laten. En in de loop van de middag verwachten we onze laatste gasten voor deze periode. Maria, Zita en Roos blijven 4 dagen. Als zij weer vetrekken zijn wij zo langszamerhand ook weer toe aan het pakken der koffers...

Nummer 183 en de voorjaarstrek

Let vandaag in Parijs-Roubaix op nr 183, Benjamin King van Radio Shack. Die jonge gast kan wel rijden. Vorig jaar werd hij de jongste wegkampioen bij de profs in de USA. Goed tijdrijder ook. Hij woont met een stel andere Amerikaanse profs, waaronder Taylor Phinney (BMC) in Lucca. Phinney won 2x P-R voor beloften, ook al een klasbak dus. Hij moet nu de 'grote' versie echter missen vanwege de bij een valpartij hier in de buurt opgelopen knieblessure. 



Onlangs ben ik o.a. met Ben naar de start van de Tirreno geweest. Het idee was nog een keer met elkaar (ook Paladino e.a.) te gaan rijden, voorzover dat inpasbaar zou zijn binnen zijn zeer strenge trainingsprogramma. Door dat idee kwam een dikke streep omdat hij werd opgesteld in de ploeg voor de Ronde van Catalonië. Eerder deze week reed hij de Grote Scheldeprijs, over het verloop waarvan hij erg tevreden was, en vandaag dan Parijs-Roubaix. Zijn kopman is Robbie McEwen, maar ik zie Ben nog wel ver komen. Ik weet niet waar hij verder moet gaan rijden binnenkort, maar allicht zal hij lekker moeten herstellen van het gebeuk op de kasseien van Noord-Frankrijk. Misschien toch nog gelegenheid dus, deze week.

Momenteel voel ik me niet al te fit, mede door een slechte nacht vanwege hevige ruzie op straat tussen, naar ik aanneem, twee geliefden. Ik ga zo dadelijk toch maar even op de pedalen, al gaan die vandaag zeker niet gegeseld worden. Wel oppassen bij de dopingcontrole, want ik heb er net een pilletje codeïne in gedrukt. Maar het is wel lekker om na 2 dagen droog staan weer wat te draaien. Een leven zonder fietsen stelt immers niet veel voor, toch? En wat vervolgens is fietsen zonder heuvels en bergen? Dat vinden ze hier in ieder geval. Ik zou het willen veralgemeniseren tot fietsen zonder ontberingen stelt niets voor. Robert Knol http://www.11000km.nl/ zal het met me eens zijn.

Niettemin ben ik de laatste 2 dagen prima doorgekomen. Er is natuurlijk veel meer wat leuk en/of de moeite waard is, of gewoon nodig. Ik hou het maar op een goede balans tussen dat alles. Gisteren hebben we uitgebreid gegeten met onze huisbaas en zijn dames Antonella, Alice en Viola.

In de tuin bij Restaurant Tambellini (San Alessio)

Op den terugweg

Alberto is restauratieschilder van beroep en een fel anti-Berlusconi Italiaan. Heel gezellig om met hem een boom op te zetten over Bunga Bunga. Wat kan hij dan tekeer gaan, zeg!

Over Berlusconi gesproken, hij is prominent aanwezig op de krantenpagina's, en op TV, en dat weer in de krant. Daar zal in Nederland wel het een ander van doordringen. Hij probeert het initiatief te houden, bv. door 2 blonde dames-laureaten van een universiteit bij zijn felicitaties in het openbaar uit te nodigen voor een Binga-Bunga feestje. Zien wij dat onze Mark al doen? Misschien wel een goed idee..... Verder door op Lampedusa te beloven de boel te gaan schoonvegen. Ik weet niet precies wat er wel en niet doorkomt in de Nederlandse media, maar door de toevloed van (boot)vluchtelingen was daar een onhoudbare situatie ontstaan. Waarbij bovendien de bewoners Lampedusanen meer en meer begonnen te vrezen dat het toeristenseizoen naar de vaantjes zou gaan vanwege de aanwezigheid van al die 'ongerichte' buitenlanders. Hoe ook, het vluchtelingenprobleem is de andere grote vuller van de krantenpagina's. Dagelijks komen bootjes tjokvol vanaf de Noord-Afrikaanse kust naar de voorpost van Europa, Lampedusa. Het waren vooral Tunesiërs, maar ook een flink deel Ethiopiërs en Eritreeërs bv, die door de conflicten hun gastarbeidwerk waren verloren. De laatste dagen komen er ook veel Libiërs aan die vluchten voor de gevechten. Er is onderweg al veel vreselijks gebeurd, heel wat mensen verdronken. De strengere patrouilles van de Italianen hebben er ook al toe geleid dat passagiers door de bootlui overboord zijn gezet bij de nadering van zo'n patrouille. Op mijn ritje vandaag vroeg ik me af wat de Nachtegalen, de boerenzwaluwen en de Gierzwaluwen die deze week ook de oversteek vanuit Afrika hebben gemaakt daar allemaal van hebben gezien. Als ze het al hebben opgemerkt, het zal ze niet raken.
Italië voelt zich erg alleen staan als het gaat om de opvang van de vluchtelingen. Van Europese solidariteit is niet veel sprake, zo lijkt het. Frankrijk en Duitsland vonden het maar niks dat Italië vergunningen verstrekte waarmee de vluchtelingen zich vrij door het Schengengebied kunnen bewegen. Ik heb onze minister Leers horen zeggen dat de problemen op de plek zelf dienen te worden opgelost. Ja ja.
Er is inmiddels veel inzet om de mensen vanuit de overvolle opvang op Lampedusa te spreiden over heel Italië. Er werd eerst gedacht aan tentenkampen, maar daar is zowat iedereen tegen. Beter opvangen in leegstaande gebouwen dan maar. Maar daar is ook veel oppositie tegen onder de bevolking. De bisschop van Pisa heeft opgeroepen juist nu christelijke compassie te betonen. Afwachten of het helpt. Een aantal vluchtelingen wacht niet af en probeert te ontsnappen uit de opvangcentra, de illegaliteit in. De ontwikkelingen in vooral Libië bepalen hoe zwaar deze zaak nog gaat wegen. Wie weet staan we aan de vooravond van een grote influx van mn. Afrikanen in Bolwerk Europa. Armen en ontheemden die gaan naar waar (mogelijk) wat meer bestaanszekerheid te halen valt. Zoiets wat ook in de Middeleeuwen in Nederland gebeurde toen vanwege ziekten, slechte oogsten etc. gemarginaliseerde plattelanders hun toevlucht probeerden te zoeken in de stad. De heersende machten gingen daar op zeker moment in mee, en lieten een stuk van het goede leven aan de behoeftigen, vanuit welbegrepen eigenbelang. Net genoeg om algemene oproer te voorkomen. Zou er nu iets soortgelijks aan de hand zijn, maar dan stevig opgeschaald van platteland - stad naar Afrika - Europa?

Rugnummer 183,Ben King, zien we intussen terug op de plek 76 in de uitslag, op ruim 12 minuten. Ik ga hem er mee feliciteren. Vermoedelijk heeft hij zijn kloten afgedraaid voor Gregory Rast.Ik zie zojuist op zijn Twitter dat dat idd het geval is geweest.Die Greg Rast noemde hij al als een van de zeer sterken in zijn team.