Natuurrampen

Even klaar met fietsen

Het is hier even gedaan met fietsen. Gelukkig heb ik gisteren met Dario nog een prachtig rondje gereden: 'Matraia Full '. Dat is de term die Dario gebruikt voor een rondje van ongeveer 60 km door het noordelijk van Lucca gelegen villagebied. Het gaat op deze route voortdurend op en af (aantal hoogtemeters ca. 900), heel geschikt voor een intensieve intervaltraining. Hetgeen we er ook van gemaakt hebben. We reden nog een eindje op met Ran Mrgaliot van Saxo-bank; hij is bij mijn weten de enige Israelische wielerprof bij een Protourploeg http://ran-margaliot.com/new/it/la-mia-storia/.



 We maakten tegen einde training, op nog geen 5 km buiten Lucca een pitstop bij Ristorante Tambellini voor een koffie, alwaar de eigenaresse vroeg of mijn signora er ook was en hoe het met'r ging. Vorig jaar hebben we hier 2x heel smakelijk gegeten, een keer getweeën vanwege M-A's verjaardag, de andere keer t.g.v. ons vertrek en het afscheid van de huisbaas Alberto en de rest van de familie (Antonella en de kindertjes Alice en Viola). We gaan zeker weer langs
Vanaf vanmiddag geldt een weeralarm in heel Toscane: sneeuw en koude-inval worden verwacht. As we speak ligt de temperatuur in Lucca nog op 4 graden plus, maar dat gaat veranderen. Richting weekend wordt nog meer sneeuw verwacht en ook overdag sottozero-temperaturen. Voorlopig gaan de weerkundigen er van uit dat Italië ook volgende week nog in de wurggreep van de koude zal zijn. De Italianen vinden het een kleine natuurramp. Overdreven, voor echte natuurrampen verwijs ik naar de volgende paragraaf. Maar goed, het wordt dus echt overwinteren, en wat een verschil met de weersgesteldheid hier vorig jaar in dezelfde periode. Toen was het al bijna korte-broeken-weer op de fiets. Maar goed: 'elk nadeel hep se voordeel', sprak de Grote Redder J.C. ooit. Heb ik mooi wat meer tijd om bv. mijn steenuilenwerken bij te houden, c.q. af te maken, zoals het financieel jaarverslag van STONE, bedoeld voor Vogelbescherming Nederland, de belangrijkste sponsor van de activiteiten van STONE http://www.steenuil.nl/ . Er is zonder dat fietsgedoe ook meer tijd om Italiaans te lezen. Tot nu toe bleef het vooral bij het dagelijks doornemen van de krant (Il Tirreno, soms ook La Repubblica). Nu ga ik beginnen aan een van de boekjes Il fu Mattia Pascal ( Luigi Pirandello), Pedalo dunque sono (bundel met 7 filosofische bijdragen over het wielrennen) en Un invito a cena di troppo (Ismail Kadaré). Ik gooi ze straks allemaal omhoog; het boek dat op zijn kloten valt, daar ga ik mee beginnen. De nieuwe nummers van Bici Sport en L'Espresso liggen er ook nog, ik kan vooruit! Tot een uur of 5 lezen (en vanavond verder), dan gaan we naar buiten voor een Murenwandeling, een beetje spese fare (boodschapjes doen) en het nuttigen van een licht-alcoholische versnapering, voorafgegaan door een koffie (J) en een thee.(M). Mary-Anne heeft zich zojuist (14.00 uur) aan de Italiaanse lessen gezet; ze doet goed haar best...

           
Girls from Copacabana

 Natuurrampen
Ik werd getroffen door een intrigerende krantenkop in de Volkskrant: 'Revolutie in Brazilië: nu ook bikini's in grotere maten'. Tsja, het gaat het land economisch voor de wind, en dat schijnt zich rechtstreeks te vertalen in het aantal kubieke meter mens, niet in de laatste plaats in aantal kubieke centimeters buikvet. Al dat vlees past niet meer in de fameuze Braziliaanse Bikini die jarenlang de ambiance op de stranden van Ipanema en Copacabana domineerde.


 http://www.youtube.com/watch?v=UJkxFhFRFDA

Redmond O'Hanlon lag voor zijn prachtige TV-serie (de uitzending van zondag jl.) kort geleden nog openlijk te genieten van wat hij zoal ontwaarde op die stranden. Het kan dus nog wel, maar de trend is ongunstig. Een natuurramp, dat is het! Het is niet te hopen dat de introductie der maxikini's niet het straatbeeld gaat belasten.



Ook de Nederlanders zijn het laatste decennium flink in omvang toegenomen. De laatste cijfers wijzen het uit. Dat neemt niet weg dat het 'te veel' reeds bij het eerste straaltje zon zonder schroom aan de medemens wordt getoond. En dat niet alleen op het strand. Gewoon overal, en dus ook op straat. En zeker op vakantie, zoals we hier vorig jaar in Lucca konden zien. Over natuurrampen gesproken! Maar zelden heb ik zo geleden als op het Utrechtse Ledig Erf-terras enkele jaren geleden, ten tijde van de naveltruitjesmodehype. Met het daar ten toon gespreide aan overtollig vet kon je met gemak het tracé van de Elfstedentocht tegen dichtvriezen beschermen.

De Provincie Utrecht heeft een andere dreigende natuurramp door krachtige beleidskeuzes afgewend. Zo gauw zich een Damhert over de provinciegrens vertoont, mag hij (zij) worden afgeknald. Dat lot staat ook het Wild zwijn te wachten, mocht die het in zijn bolle hersens halen vanuit de Veluwe bij ons in Utrecht een kijkje te komen nemen. Argumenten: ze passen niet in een dergelijk dichtbevolkt gebied, en ze zijn bovendien gevaarlijk voor het verkeer, ook een soort natuurramp dus. Nou ja, voor het Damhert geldt dat-ie niet als lid van de inheemse fauna wordt beschouwd, wat voor het Wild zwijn weer wel op gaat. Net als voor het wel tot de inheemse fauna gerekende Edelhert. Zou die dan niet gevaarlijk zijn voor het verkeer?


Damhert, niet welkom in Utrecht


Edelhert, welkom in Utrecht

Dan hebben ze elders op de wereld wel groter problemen met vreemde snuiters uit het Dierenrijk. Zo schijnt
Birmese Python volgens de berichten de natuurlijke fauna van het giga-natuurgebied The Everglades in Florida (na Yellowstone het grootste Natuurpark in de USA)   uit te moorden. Het schijnt om de nazaten van uit gevangenschap ontsnapte dan wel moedwillig door terrariumliefhebbers achtergelaten individuen te gaan die daar de boel opstelten zetten. Dat de genoemde 'liefhebbers' op zeker moment van hun beessie afwilden kan ik me levendig voorstellen (foto). Maar in het park (vrnl. bestaande uit moerassen)  heeft zich nu wel een flinke populatie ontwikkeld die zich te goed doen aan alles wat ze te pakken kunnen krijgen aan. Ook de zeldzame en bedreigde diersoorten zoals de American Crocodile, de Manatee en de Florida Panther zijn bepaald niet veilig voor deze turboslangen. De Birmese Python heeft in het gebied geen natuurlijke vijanden, hij hoort er niet. In dit geval kunnen we dus absoluut spreken van een natuurramp.


Wat een joekel....   
                     

Pakt een nog grotere joekel.....

Beven en Winnen

Aardbeving

Beeld neergestort

Krantenkop in Il Tirreno van gisteren: 15,53: la terra trema sull'Apennino. I crolli, il panico.-->  'De aarde beeft in de Apennijnen. De instortingen, de paniek'.

Het was wat steviger dan we dachten, die aardschok. 5,4 op de Schaal van Richter en het epicentrum tamelijk dichtbij, nl. vlak boven Carrara en Massa, da's ongeveer 35 km van hier, in de Alpi Apuani. De dag voor de aardbeving reed ik op het fietsje nog door Massa. Gelukkig ontstond de beving op 60 km diepte. Dan is er veel ruimte om lekker alle energie uit te beven zonder al te grote gevolgen aan de oppervlakte. Toch beefde er hier en daar het een en ander naar beneden. Op het moment van de schokken waren we hier in Lucca in de San Cristoforkerk. Daar kreeg ik wat gruis uit het hoge kerkplafond op mijn kanis. Maar in Massa kwam in de San Martino-kerk net wat meer spul naar beneden (foto hieronder). Twee gelovigen getuigen in de krant hoe ze ternauwernood wisten te ontkomen aan een voltreffer van dakpuin. Dat wordt een extra weesgegroetje. En een volle aflaat.

Op andere plaatsen stortten daklijsten of beelden ter aarde (foto bovenaan). Overal wel veel paniek, mensen de straat op. Er waren deze week her en der al wat lichte schokjes gevoeld, en men was er bepaald niet gerust op dat er niet nog een zwaardere beving zou volgen. De deskundigen sluiten dat allerminst uit, verwijzend naar het feit dat de zgn. Adriatische Plaat  onder de Appennijnen aan het wegzakken is. Maar ja, hoe zwaar en wanneer? Misschien vandaag al wel. Verder werden diverse gebouwen ontruimd, zoals enkele universiteitsgebouwen in Pisa en middelbare scholen in diverse plaatsen in Toscane (Barga, Carrara, Massa, Livorno, etc.). Op zaterdag zijn de meeste scholen gesloten gebleven.  Overigens is de toren van Pisa netjes scheef blijven staan.

Kampioenen in Lucca

Begin november vonden hier in Lucca op een parkoers over de Muren en de naast- en onderliggende graslanden de Europese Kampioenschappen Veldrijden plaats. Daar reden Mathieu van de Poel (junioren) en Lars van de Haar (beloften). Bij de vrouwen deed dat Daphne van de Brand. Gisteren wonnen beide ook de wereldtitel in Koksijde (B). Daphne werd vandaag 2e achter de ongenaakbare Marianne Vos. Zowel Marianne als beide jonge mannen prolongeerden daarmee hun titel van vorig jaar.

            Mathieu gisteren                                        Lars gisteren

Spannende race, die laatste: http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_sporzatips/MG_WK_veldrijden/1.1206954

Je ziet: als je vroeg in het seizoen goed bent in Lucca, dan ben je later in het seizoen top. Dat belooft nog wat! Ik heb hier in ieder geval de eerste maand heerlijk aan mijn vorm kunnen werken. Wat voorzichtig begonnen vanwege vooral mijn enkelblessure kom ik met nog een verwacht ritje morgen boven de 1200 fietskilometers uit. Dat is niet slecht voor januari. Van deze week zal me vooral de rit langs de kust tussen Viareggio en Lerici v.v. het langst heugen. Ik was er met de comfortabele auto met Dario heengegeaan.

Dario (Montemagno)                      Viareggio, op de Fabio Casartellibrug

Dario rijdt een Cannondale Super Six met DI-Ultegra (links), Ik een eenvoudiger Olympia met gewone Ultegra. Met tweeën  vertrokken we noordwaarts, op de route bevonden zich al de nodige andere corridori. Vooral op de terugweg sloten zich diverse groepen aaneen. Het begon er mee dat we twee vrouwen professioniste, waarvan eentje van Garmin (zeg maar een collega van Thomas Dekker) op sleeptouw namen. In de verte zagen we twee grote groepen rijden. Erop af dus. En zo kwamen we in een groot peloton van wel 120 coureurs te rijden. Nou ja, in, Dario en ik hielden ons goed van voren. Allemaal op goed materiaal en in staat stevig door te trappen. Dat ging dus super, we waren vlot weer terug bij de auto. Hopelijk rij ik morgen nog een rondje, want daarna zal het vanwege de verwachte gladheid waarschijnlijk een weekje niet of nauwelijks mogelijk te zijn.
Maar nu eerst maar eens gaan eten in  http://www.anticosigillo.it/ Ter ere van de verjaardag van mijn zus Odi. En van de overwinning van Marianne Vos. Voor de 5e keer werd ze deze ochtend wereldkampioen in het veldrijden. Chapeau!

De volgende keer meer over eten, en over de cowboykikker.

Mijn grote broer de drummer....

.... maakt het allermeest lawaai : http://www.youtube.com/watch?v=MELfGTdx220

Mijn grote broer, dat ben ik zelf. Vandaag geen tijd voor een beetje een blog, maar ik had best drummer willen worden. Mijn grote broer de drummer zie je hier bezig. Noem het explosief.

http://www.youtube.com/watch?v=MVa4q-YVjD8&feature=fvwrel
http://www.youtube.com/watch?v=7IYJWgWs7TM&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=1uFcPjILC7k
http://www.youtube.com/watch?v=d9-JdubfUCw

My Generation

Chagall en de aardbeving

Vandaag zijn we al weer 4 weken hier... Of het rap gaat! Het bevalt ons beiden wederom uitstekend. Genoeg te doen, veel gezelligheid en aardige ontmoetingen, tot nu toe mooi weer, hoewel soms nog aan de frisse kant, met name 's nachts. Maar als overdag de zon schijnt is het zo vanaf een uurtje of 10 à 11 gewoon lekker buiten. Ik heb dan ook goed kunnen fietsen, de teller staat inmiddels op 1103 km. Of daar komende week veel zal bijkomen is nog de vraag. De winter schijnt hier ook binnen te vallen. Er wordt naar midden volgende week toe 's nachts een graadje of 5 vorst verwacht, en op sommige dagen zal de temperatuur zelfs niet boven het vriespunt uitkomen. Dat betekent risicovoller parkoersen, vooral in de beboste heuvels en op het grootste deel van de dag beschaduwde wegen zal het glad zijn. En er zijn maar weinig of geen rondjes waar je die potentieel linke plekken kan mijden. We gaan het zien.

Een vrijwel dagelijks terugkerende bezigheid is een wandeling rond het Centro storico over de Muren, ofwel een variant daarop met een doorsteek door het winkelhart van de stad. Daarbij wippen we geregeld even langs bij Paladino van http://www.chronobikes.com/ , bij wie we binnenkort trouwens gaan eten. En we eindigen dan bij Bar Martini van uitbaatster Julia, aan het begin van onze straat. Daar worden we inmiddels wel tot de inboedel  gerekend. Kan die Julia kwekkwetteren, zeg! Maar het is wel weer goed voor het oefenen/verbeteren van mijn Italiaans. En dat van Mary-Anne trouwens ook.  Kunstkakelen kunnen ze hier allemaal goed. Ik reed deze week nog een rondje door de heuevels met Paladino en zijn 'groupie' Christiana, niet te verwarren met Christina, zijn vrouw. Het was me een herrie onderweg, niet normaal. Toch werd er stevig doorgetrapt. Grote longinhoud waarschijnlijk, vanwege de gezonde berglucht.

  

                        Historisch moment: de laatste Platanen gesloopt....... 

                       

De Muren zijn dus ontdaan van een karakteristiek en een historisch stukje beplanting. Een herinnering aan Marie Louise de Bourbon-Parma  is ten grave gedragen. Daarmee zijn de Muren ter plaatse even ook wat kaler, en de wandelaars voorlopig meer blootgesteld aan de zon. Totdat de nieuw te planten bomen (naar het schijnt gaat het om Populieren en Lindes) voldoende zijn grootgegroeid om de tijdens de zomermaanden zo gewenste schaduw te leveren. Dat zal voor een of twee generaties na ons zijn....

NB. Ik heb dit blog vanmiddag onderbroken om met Mary-Anne naar de tentoonstelling over de werken van Marc Chagall te gaan kijken: Chagall's Spiritual Universe. Locatie: de Chiesa San Cristoforo in de Via Fillungo, hartje centrum. 

Nog maar net binnen, het was vlak voor vieren en we waren nog met de juffrouw van de kaartjes aan het babbelen, begon het wat te trillen en te rammelen. De juffrouw keek me vragend aan: 'wat is dat nu?'. Ik zeg: 'Terremoto'. En jawel, er viel enige zooi van het dak naar beneden, ik kreeg enig gruis op mijn tamelijk onbeschermde schedel (in de kerk zet je je pet af). Maar daar bleef het verder bij, het duurde hooguit 10-12 seconden. Op straat was toch even sprake van lichte terra-commotie. Maar toen een vervolg uitbleef. keerde de rust weer terug. Hoewel de aardbeving wel het gesprek van de dag bleef, ook in het café van Julia, waar we maar een hartversterkertje zijn gaan halen. Voor de schrik te verdrijven. Andere dagen hadden we zo'n smoesje niet. Bij Julia hoorden we dat het hier en daar in Lucca toch wel erg serieus had gerammeld. Maar voorzover bekend zonder schade of slachtoffers.

Gisteren onderweg naar Viareggio sprak ik  nog met Dario over aardbevingen in Italië. De aardschokken en dus ook de gevolgen zijn in andere delen van het land veel zwaarder, vandaag viel het volgens het laatste nieuws ook in het epicentrum (Milaan, Genua) wel mee. Maar in het (recente) verleden waren er hevige aardschokken in L' Aquila en in Sicilië, met vele te betreuren doden en grote schade aan gebouwen en infrastructuur. In de bergachtige delen van Toscane (Garfagnana bv) wil het ook wel eens heftig zijn. Zo niet in Lucca. De naam Lucca is afgeleid van het Etruskische woord 'Luk', dat moeras betekent. De kennelijk zompige ondergrond van de stad dempt de schokken, waardoor aardbevingen niet zo gauw aanleiding zijn tot grote schade.

Goed, de volgende keer maar over Chagall en andere zaken, over Livorno slasaus, de ergernissen van Facebook, de economische toestand hier, 'Hoe hoger de sok, hoe harder de snok', Tourcanon-update, het laatste WK Wielrennen (in Nederland!), fietsen langs de kust tussen Viareggio en La Spezia, live-verslag van de Tirreno- Adriatico, een oude smides in Centro Storico, en nog zo wat. In nog uit te vinden mengvormen. Mocht u, geliefde lezer, nog iets willen weten... mi dica!

Geel boeket van Marc



Bleker's Beertje

Er zijn nog heel wat meer gevaarlijke dieren dan die zijn genoemd in mijn vorige blogje. Het is serieus oppassen met types als de leeuw, de tijger, de buffel en nog zo'n hele trits. Daar moet je het bed niet mee willen delen, dat wordt dezerzijds ernstig afgeraden.  Veel honden- en kattenbezitters in Nederland blijken dat wel te doen met hun favoriete knuffel, een nogal onfris verhaal, in verband met de kans op besmetting met spoelwormen, salmonella en nog zo wat. Het is iets minder gevaarlijk dan het bed delen met een tijger, maar toch....
http://www.nu.nl/algemeen/1773509/honden-en-katten-vaak-bij-baasje-in-bed.html

Beslist een linke rakker is ook de ijsbeer. Die kennen we in Nederland en omstreken vooral als een wat zielige sul uit de dierentuin. Maar ze in het wild zien, dat kan ook. Tegenwoordig kan je immers overal naar toe met vakantie, zelfs de ruimte in, dus zeker naar ijsberenland. Waar het met enige regelmaat mis gaat. Want ijsberen vallen dan wel niet zo maar aan, maar als ze het om een of andere reden wel doen, dek je dan maar. Als je de tijd gegeven is want ze blijken dan zeer snel ter been. Een ontmoeting is uiterst risicovol. Die sullige ijsbeertjes van de dierentuin geven je in het echt een flinke mep, en daar ga je dan. Of ze nemen eerst je hoofd in hun muil, doen ze bij die lieve zeehondjes ook, voor de ijsbeer maakt dat allemaal weinig verschil. Kijk even naar hun machtige klauwen op dit filmpje van Frozen Planet:
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111202_056
Af en toe vallen er dodelijke slachtoffers. http://www.ad.nl/ad/nl/1013/Buitenland/article/detail/2838906/2011/08/05/IJsbeer-verscheurt-Britse-toerist-17-op-Spitsbergen.dhtml . In andere gevallen brengt het slachtoffer het er levend vanaf, als er iemand in de buurt is die van optreden weet. Dat betekent doorgaans het beest neerknallen. Maar je houdt er geheid een paar stevige beten of een gescalpeerde schedel aan over.

Dat laatste overkwam ook ooit Piet Oosterveld, mijn leermeester op het voormalige Rijksinstituut voor Natuurbeheer, waar ik ooit twee jaar doorbracht als dienstweigeraar. Het gebeurde tijdens een wetenschappelijk expeditie op Spitsbergen. Een jonge ijsbeer dreigde zich te vergrijpen aan een bootje, onmisbaar voor de expeditie daar. In feite lokte hij de aanval van de ijsbeer zelf uit door op hem af te stormen. Moet je mij hebben?, zei de ijsbeer. En plaatste een krachtige demarrage. Om in no time het hoofd van Piet in zijn muil te nemen. Lees zijn relaas hier:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/683094/2004/10/30/Opeens-was-daar-die-ijsbeer.dhtml

Destijds was dat groot nieuws bij ons, en het slachtoffer mocht komen opdraven bij het toen spraakmakende TV-programma van Sonja Barend om zijn stoere verhaal te vertellen. Nou ja, stoer, zelf was hij er niks trots op. Sterker nog, tot verbazing van de gelouterde presentatrice nam hij het op voor die ijsbeer. Want de oorzaak lag volgens hem bij de mens, die hun steeds meer de mogelijkheden ontnam om aan hun voedsel te komen. Door ons toedoen had die jonge ijsbeer het 'ijsberenvak' niet kunnen leren, sprak de gekwetste. Kijk, dat getuigt van een diep respect voor de natuur.

Een beetje daarvan zou de heer staatssecretaris Bleker niet misstaan.  Maar die wil korte metten maken met de natuur in Nederland.  De Natuurbeschermingsorganisaties zijn stevig te hoop gelopen tegen zijn snode bezuinigingsplannen. Voor onze spraakmakende staatssecretaris, gehandicapt door een eeuwigdurende Mauro-last, is een ponyweide (zijn ponyweide) eigenlijk ook natuur. Dat moet voldoende zijn. Is dit gechargeerd? Best een beetje. Want Bleker is toch helemaal geen natuurbarbaar? Eerst zei het alleen maar, nu heeft hij het ook bewezen. Hij houdt het immers met een fris jong blaadje, niet eens uit zijn eigen achterban. Ben je dan een ruimdenkende natuurvriend of niet? Met zo'n nieuw knuffelbeertje zit je hart voor de natuur toch op precies de goede plek? Maar wel wat laag, misschien. Oeh, pardon! Van dat hart, dat was geen juiste opmerking, want het is ondanks alles duidelijk dat het hem gewoon ontbreekt aan respect voor de natuur. Die natuur zit namelijk alleen maar in de weg.



De man staat momenteel extra in de belangstelling vanwege zijn uitspraken dat hij absoluut niet de opvolger van ons aller Maxime wil worden als leider van de radicale middenpartij, het CDA. Nou, dan weet je het wel. Dat iets of iemand, God of zo, moge verhoeden dat die carrièrestap niet doorgaat. Maar we gunnen hem ook wat: dat zijn nieuwe lief een lekker knuffelbeertje is.

Met een opgelucht gemoed ga ik me nu zo omkleden voor een stevige tocht met Dario langs de zee vanaf Viareggio noordwaarts en weer terug.  Het zou wel eens de laatste dag van de week kunnen zijn dat ik de fiets op kan. Het weekend wordt er hier regen verwacht, daarna dreigt de winter voor een paar dagen binnen te vallen. Er wordt ook sneeuw verwacht, hier in Lucca zelf nota bene ook. Dat zal zeker mooie plaatjes opleveren. Dus wie weet: volgende week een aflevering: 'Lucca in de Sneeuw'.

Gevaarlijke beesten

Prachtig weer zondag hier! Desondanks de banden niet opgepompt. Samen hier de zondag gevierd. Want zo voelt dat wel. Het was een leuke dag. Op het gemak wakker geworden, de merels buiten begroet, die op hun druifje zaten te wachten. Voordat we einde middag samen met vele  anderen aan het passagieren sloeg op de Muren en door de stad hebben we ons tot ongeveer 14 uur bezig gehouden met onze werken voor http://www.steenuil.nl/ en - dus - de Steenuil. In dat verband een uitgebreide Skype-sessie (hoe handig!!) met Ronald gedaan teneinde enkele bugs en andere lastige kwesties door te spreken rond het Nestkaartproject, waar Mary-Anne zich hier met veel plezier doende houdt. Onder mijn uiterst bezielende dagelijkse begeleiding. Uiteraard. Hartstikke leuk om samen ook met dergelijke projecten onledig te zijn. Waar het om gaat, dames en heren, is om broedgegevens uit vele bronnen (c.q. gebieden in Nederland) en uit vele jaren m.b.t. het aantal eieren en uitvliegende jongen van Steenuilnesten in een specifiek programma ('Nestkaart') neer te zetten, zodanig dat er een gedegen wetenschappelijke analyse mogelijk wordt over het aantal nesten dat succes heeft (tenminste een jonge Steenuil die uitvliegt). Dat geeft een clue over de mate waarin Steenuilen het vandaag de dag nog kunnen volhouden in ons buitenstedelijke landschap. Zoals u weet wordt het daar al maar voller en drukker. Tot veler verdriet, van de wandelaar of fietser tot aan de Steenuil.




Ik hou het kort. Als we de Steenuil voor de Nederlandse natuur willen behouden moeten we weten wat we dan het beste kunnen doen. Uitgangspunt dat de aanwas aan jonge Steenuilen minimaal gelijke tred zou moeten houden met de (natuurlijke) sterfte van de oude vogels. Oud? Nou ja, de gemiddelde leeftijd van een Steenuil is na uitvliegen ergens tussen 2 en 3 jaar, dus dat houdt al niet over. Er moet dus een flink aantal jongen uitvliegen om de aantallen (de populatie) op peil te houden. Om te beginnen. Jonge Steenuilen zijn net zo hongerig als jonge mensen. Het ligt dus voor de hand dat een goede voedselvoorziening helpt bij een goede start van een jong Steenuilleven. Het onderzoek, waar we beiden ook vanuit Lucca aan bijdragen helpt te achterhalen of er tegenwoordig nog wel voldoende jonge Steenuilen groot worden. Als dat duidelijk is weten weer een beetje beter waar we de beschermingsinspanningen het beste op kunnen richten.

Nu we het toch over de fauna hebben, er zijn ook heel veel gevaarlijke soorten, U houdt vast niet van de teek, de mug. Niet alleen lastig spul,ze kunnen ook v ervelende ziekten overbrengen. Als fietser ben je ook beducht voor overstekende honden en katten. Een gevalletje 'hond in het peloton' overkwam me eens tijdens mijn enige echte wedstrijd ooit in Portugal. Gelukkig vielen de gevolgen mee; slechts een concurrent moest de strijd staken (en gaan sparen voor een nieuwe fiets). We kennen nog het verhaal van Claudio Gaudianello, die hier tijdens de beklimming van de Monte Magno een Wild zwijn onzacht toucheerde. En ooit knalde coureur Jacques Hanegraaf in Zwitserland tijdens een afdaling van een van de fraaie bergen daar op een hert: einde carrière, zowel voor het hert als voor Jacques http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacques_Hanegraaf .

De dierenwereld kent al met al vele gevaarlijke types. Neem nu dit monster:
http://www.facebook.com/photo.php?v=10150514013136092

Zo kunnen we nog wel even door gaan. Doe ik ook, in het volgende blogje.

Fiorenzo Magni, en andere Grote Dalers

De geschiedenis van het wielrennen heeft vele helden opgeleverd. Daaronder ook renners die zich juist in de afdalingen wisten te onderscheiden, juist daar het verschil wisten te maken. Waarschijnlijk de allergrootste daler allertijden is Fiorenzo Magni.




In Nederland werd hij eigenlijk pas goed bekend via Wim van Est. In de Tour van 1951 reed 'Wimme' in de gele leiderstrui, als eerste Nederlander ooit. Bergen was hij  in de omgeving van St. Willebrord niet zo gewend. In de afdaling van de Col d' Aubisque probeerde hij toch met superdaler Magni naar beneden te rijden. Met een noodlottige val in het ravijn tot gevolg:

http://www.youtube.com/watch?v=n0JLiu94Y3w

Tijdgenoten als Gino Bartali (de 'vrome') en Jean Robic (het 'leren gezicht') wisten er ook wel raad mee, naar het schijnt.

In de jaren zestig/zeventig onderscheidden zich Riny Wagtmans en Eddy Merkcx als daler. De roots van Wagtmans liggen weliswaar ook in St. Willebrord, maar dalen, dat kon-ie, wis en waarachtig. Hij kan er mooi over vertellen. 'Wie zegt dat hij met mij naar beneden is gereden, die liegt', is een bekende uitspraak van hem. Hoe hij dat aanpakte? Niet remmen, eventueel met de schoentjes wat afremmen, en een niet te grote versnelling steken zodat hij na elke haarspeld zich weer snel op gan kon trekken. De mécanicien van Wagtmans' ploeg moest bij alle renners na een rit met veel afdalingen, zeker als die nat lagen, de remblokjes van hun fiets vervangen. Behalve dan bij de fiets van Riny.

Zelf zag ik de eerste TV-beelden van sterk dalende renners tijdens de Tour van 1960, 17e etappe (Gap - Briancon). De Italianen Battistini en Massignan donderden getweeën de Izoard af., prachtig! Dat wilde ik later ook wel. (Hetgeen geschiedde). Beide heren worden voor zo ver ik weet nergens genoemd als eminent daler.

Een paar decennia later was het Pedro Delgado die zijn zeer originele daalkunstenaarschap aan het publiek toonde. Schitterende beelden van Pedro, met de neus ongeveer tot op het voorwiel. Inmiddels fietste ik zelf ook, maar deze beelden hebben me dan weer niet gestimuleerd tot navolging. Overigens was ook zijn ploeggenoot Angel Arroyo een rappe daler.

Algemeen gezien als een der beste dalers in moderne tijden is Paolo Savoldelli, niet voor niets bekend onder zijn bijnaam 'Il Falco'. Twee keer won hij de Giro d' Italia, want klimmen en tijdrijden kon hij ook wel. Tegenwoordig TV-commentator. http://www.youtube.com/watch?v=Y-VrcNqQ9ak

Van de nog actieve coureurs staat Samuel Sanchez als een der besten te boek.Hoe die gaten weet te slaan als het eenmaal naar beneden gaat.... Dat ook Fabian Cancellara en Cadel Evans hier om de prijzen meedoen maken de volgende beelden duidelijk:
http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_Tour/MG_Tourtips/1.561174 (Cancellara)
http://www.youtube.com/watch?v=yISN7pgfCtY ((Evans)

Deze is ook wel mooi....
http://www.youtube.com/watch?v=0tFpNsZXWgc&feature=related

Ik houd me aanbevolen voor aanvullingen.


Een eervolle vermelding gaat tenslotte naar Simone Temperato, die op originele wijze de machtige Stelvio afdaalde.
http://www.youtube.com/watch?v=VfATPMSD8rI&feature=youtu.be

De Muren worden aangepakt, en eerste lekke band

Vanaf 16 januari j.l. zijn er imposante werken aan de gang op de Muren, de omboomde wal rond het Centro storico. Begin 16e eeuw al is Lucca begonnen met de bouw van dit vestingwerk met 11 bastions (baluardi). Pas in1645 werd de bouw van deze zeer indrukwekkende opvolger van eerdere, maar kleinere versies (w.o. een Romeinse uit de 2e eeuw) voltooid. Pijnlijk genoeg heeft dit vestingwerk nooit hoeven doen waar het voor was gebouwd, namelijk de stad verdedigen tegen de vijand. Die kwam niet opdagen....Doet een beetje denken aan de forten van de Hollandse waterlinie. Ook de Waterlinie heeft haar waarde als verdedigingslinie nooit echt kunnen bewijzen, maar is wel drie keer (deels) in staat van verdediging gebracht. In 1870 toen de Frans-Duitse oorlog dreigde uit te draaien op een Europese oorlog, tijdens de Eerste Wereldoorlog en de laatste keer in 1939 toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. 

De omboming van de Muren van Lucca zal nogal iets minder worden want in deze derde fase van het veel meer omvattende project is men doende de zeer oude Platanen neer te halen. Ze zullen worden vervangen door Populieren en Lindebomen. Nog een jaartje of 50, en we lopen tussen Baleardo San Paolino en Baluardo San Donato weer lekker in de schaduw. Dit traject nabij het busstation zal voor het publiek gesloten blijven tot tenminste 3 februari. Daarna volgen nog andere rehablitatiewerken, o.a. aan het asfalt. Gaat bij elkaar een maandje of vier duren... 

Later meer. Eerst fietsen.

Doet u intussen dit wekend mee aan de jaarlijkse Tuinvogeltelling

 http://www.tuinvogeltelling.nl/ ..... in onze tuin vandaag 2 merels, 8 stadse duiven, 5 spreeuwen, zwartkop, roodborst. Op dit ogenblik  (18.30 uur) heeft de Steenuil zich nog niet laten horen.

Vandaag weer een mooi rondje van 80 kms gefietst. Helaas moest Dario zich vanochtend afmelden met aanhoudende rugklachten. Ik ben benieuwd wat de Paus van deze kachten vindt. Er was zo gauw geen afspraak meer te maken met derden. Vond ik ook wel best, alleen vertrokken dus. Op de twee eerste klims (Piazzano, Castello/Fibbiano/Gombitelli) had ik het uitsluitende gezelschap van al of niet twinkelerende vogels (buizerd , boomklever o.a.). Heerlijk omhoog in een lekkere tred en onder dito zonnetje, graadje of 11. De meeste Italianen hier wagen zich nog niet de heuvels in, te koud en/of te zwaar. Ze gaan liever naar de kust (Viareggio, La Spezia) om daar in het vlakke met zijn allen een beetje heen en weer te gaan liggen rossen in het zonnetje. Wel warm aangekleed, dat ook nog wel. Voor de niet fiets-adepten onder de lezers (zij bestaan!): dit is ook onderdeel van de lokale cultuur! Overigens was de klim vorig jaar om deze tijd vlak buiten Fibbiano geblokt vanwege een flinke aardverschuiving (frana). Inmiddels is de zooi geruimd en moet een nieuw opgetrokken muur met hekwerk eventuele toekomstige aardverschuivingen 'van de straat houden'.

                                       januari 2011

            

                                    januari 2012

Pas op de Montemagno en later op de Monte Pitoro kwam ik min of meer in gezelschap te rijden. Er reden diverse plukjes op deze klim, die in het begin (dorp uit) wat steilere stukjes kent maar verder wel als een behoorlijke 'loper' kan worden gekwalificeerd. De benen waren outstanding, vandaag. Ik ben niet eerder de Pitoro zo hard opgereden. Waarschijnlijk gisteren toch voldoende gedronken. "Ik drink niet meer dan strikt noodzakelijk", zo sprak heer Reve al. Wijze woorden! Tijdens de Pitoro-klim hoorde ik achter mij stevig gevloek, een goed teken. Niet dat ik me iets ga verbeelden, hoor. Ik ken mijn beperkingen. De afdaling bracht me terug op de SP1, de verbindingsweg tussen Lucca en de kust. Daar raakte ik na een paar honderd meter verzeild in een klein groepje, gezamenlijk reden we in prettig gestrekte draf terug naar Lucca. Ieder zijn deel van het kopwerk. Bij het binnenrijden der stad een afloper voor. Op circa 1 km van huis werd ik onverbiddelijk te voet gesteld. Eerste lekke band! Na de bandenwissel op de brug over de Serchio ben ik maar niet meer over de Muren gereden om nog wat fotoos te maken van de situatie.

Tsja, die platanen die kennelijk slooprijp waren.... Eerst eten maken..... 21.34 uur: onder de stimulerende klanken van de Walter Trout Band ( http://www.waltertrout.com/, begin maart in Paradiso) hervat ik, vandaag de laatste keer. Die platenen dus. Die gaan terug tot de tijd dat de Fransen het hier voor het zeggen hadden. De troepen van Napoleon Bonaparte kregen dat rond 1800 voor elkaar. Marie Louisa van Bourbon Parma (hoe heet ook al weer die vent van ons prinsesje Irene?) zorgde in de eerste decennia van die 19e eeuw voor de parkachtige aanblik, zodat nu zowel cittadini als toeristen dagelijks tijdens hun fiets- of (meestal) wandelommetje kunnen genieten van de rust en een per pas wisselende zicht op de oude stad. Frankrijk --- Platanen, da's een rechte lijn. Dat juist de oudste platanen nu worden neergehaald is zeker ook een aanslag op de zichtbare geschiedenis van Lucca. Vervangen door populieren en linden, mooie bomen, dat wel, maar toch... In Lucca wordt getreurd. En dan blijkt ook nog de een na oudste boom van de Orto Botanico, onderlangs aan de binnenkant van deze 16e-eeuwse muur, een Magnolia, rijp voor de sloop wegens ontembare ziekte. Sinds eergisteren is deze vaandeldrager niet meer.

Platanen en Frankrijk, daar bestaan schitterende verhalen over, wielrennen gerelateerd nog wel -->> Abdel Zaaf (Algerije, 1911-1986) In de Tour de France van 1950! Algerije was nog een kolonie van Frankrijk. Abdel maakte dat jaar deel uit van de ploeg Afrique du Nord, bestaande uit Algerijnse en Marokkaanse wielrenners. In de dertiende etappe, van Perpignan naar Nîmes, op donderdag 27 juli moesten de renners niet alleen vechten tegen de kilometers en elkaar, maar ook tegen een verstikkende hitte van 40 graden Celsius. Abdel-Kader Zaaf ging samen met zijn landgenoot Marcel Molines op 200 kilometer voor de meet in de aanval. Vanwege de grote hitte en de riante voorsprong stopte Zaaf om zijn dorst te stillen en nam een drinkbus aan van een toeschouwer langs de weg. Daarin zat echter wijn. Zaaf stapte weer op zijn fiets en dronken vervolgde hij, al zigzaggend, zijn weg, waarna hij afstapte om onder een forse Plataan zijn roes uit te slapen. Zaaf werd wakker gemaakt door tourvolgers en vervolgde zijn weg, maar wel in de verkeerde richting. Het peloton zou hij echter niet tegenkomen, want nadat hij voor een tweede keer was afgestapt, werd hij voor de zekerheid naar een ziekenhuis gebracht. Zijn ontsnappingsmaat Molines won de etappe, maar Zaaf had zijn wereldfaam als wielrenner verworven. Dit verhaal heeft ook Wilfried de Jong geprikkeld. In het jaar 2000 alweer toog hij voor een reportage in Sportpaleis de Jong met cameraploeg naar de 'plaats delict', op zoek dus naar de Plataan waaronder Zaaf destijds zijn dronken dutje deed.

Groot de schok dat de Plataan in kwestie, en de naburen ervan, bij aankomst juist bleken te worden gesloopt in verband met de nodig geachte wegverbreding ter plaatse. De jongens die zich hoog in de bomen van deze voorname taak kweten waren.... Noord-Afrikanen...  Bestaat toeval?

http://www.vpro.nl/programma/sportpaleis/afleveringen/2468125/items/2530168/  

Etalages

Vandaag was het wat regenachtig. Ik heb de gelegenheid te baat genomen om wat werkjes te doen. Zoals daar zijn de quasi afronding van het financieel jaarverslag 2011 voor STONE http://www.steenuil.nl/ Om maar wat te noemen. Da's nog een heel uitgezoek om het allemaal kloppend te krijgen. Verder de verwerking van betalingen van begunstigers voor het jaar 2012, van nieuwe aanmeldingen en van bestellingen voor ons tijdschrift UILEN, nrs. 1 en/of 2. Mary-Anne doet ook een project voor de club, ik ben dan in de positie van mentaal/inhoudelijk begeleider; we hebben vandaag samen ook aan diitv onderwerp een kleine 2 uurtjes besteed. Ik moet dezer dagen ook nog wat fotoos op de website van STONE zetten, zoals deze van een half-witte Steenuil. Zo zie je ze zelden!

Foto Michel Kuijpers

Met een bezoek aan de supermarkt vandaag hebben we de boodschappen voor het weekend wel binnen. Kan ik morgen met gerust hart de koers weer oppakken. Overigens doen we onze boodschappen het liefst hier in de buurt. Aanzienlijk leuker dan naar de supermarkt natuurlijk, maar je moet wel in plaats van een deur door meerdere deuren door. Maar da's met groot plezier gedaan, qua producten keus genoeg, en je krijgt een persoonlijke behandeling; tsja, ze kennen ons hier wel, inmiddels. Bezoek aan de kleine winkels is meteen ook veel beter voor de ontwikkeling van onze Italo-spraakkunst dan een bezoek aan super ooit kan zijn.

We hebben getwee wat rondgedwaald, gisteren en vandaag. Gisteren op pranzo-tijd lekker gegeten en gedronken bij Trattoria Da Giuglio. Dat was alweer voor de 2e keer, en we gaan er naar terug met de gasten die nog gaan komen. Helemaal goedgekeurd door de bond van huisvrouwen dus. Aanrader w.b. ambiance en sfeer, ontvangst , en prijs/kwaliteit. En vanavond op mijn gemak geslowcooked: Toscaanse stoofschotel. Heerlijk, volgens zeggen.

Voordat ik weer over fietsen begin te ouwehoeren ga ik de lezer een soortement tentoonstelling voorschotelen omtrent de etalages hier in het centrum. Het is maar een beperkte selectie, maar wat mij betreft zitten er juweeltjes tussen. Dat eenieder er het hare dan wel het zijne van denke.

                
                                                   Chocoladewinkel

                 
                            Worst                                         Gereedschap

  
                         Dames(mode)                                   Olijfolie

   

                                  Kleding

                                                
                                                        Mijn etalagevriendin


Bakker                                          Kruidenier

Morgen de werkzaamheden op de Muren, het WK 2013, en meer.....

Hoe gaat het fietsen hier..?

Dat gaat heel niet zo slecht. Ik heb de laatste 3 dagen weer 210 kilomertjes onder mij door laten glijden. Uiteraard met de nodige meters omhoog elke dag. Vind ik echt genieten. Zoals vandaag weer toen ik weer eens over de Monte Pitoro trok. Je hebt dan steeds fraai zicht op de moerassen en het meer van Massaciuccoli, de aanblik wordt steeds fraaier naarmate je hoogte wint. Daarachter kijk je uit over de Ligurische Zee. Naar het zuiden kijkend zou je misschien het aan de grond gelopen en gekapseisde cruiseschip moeten kunnen zien, maar een rotsige uitstulping aan de kust verhindert dat. De kranten staan er hier vol van, zeker ook de regionale, zoals Il Tirreno. Alle nieuws, hoe klein ook, gulpt over de bladranden heen. Er wordt van alles bijgehaald, van ouwe rampen als die met de Titanic tot het verhaal van Robinson Crusoe, die na een schipbreuk 12 jaar op een onbewoond eiland moest verblijven. Als je de stemming onder het volk hier hoort en voelt, zoals ook in het café van Julia, dan verdient de kapitein (il commandante) ook minstens 12 jaar straf. Overigens vreest men hier de dag van morgen, als het weer slechter zal zijn: de depressie die NLD vandaag slecht weer bezorgde is onderweg hierheen. Het wordt moeilijk om nog een reddingsoperatie uit te voeren of bij de enorme bult brandstof te komen. Bovendien ligt het torenhoge ding nogal onvast. Het is niet denkbeeldig dat het in de diepte verdwijnt. Behalve een menselijke ramp dreigt een milieuramp, eigenlijk ook een menselijke ramp, zij het van ander karakter.

                                              

Massaciuccoli

Maar goed, terug naar de fiets. Ik sta iets lichter dan vorig jaar om deze tijd. Er hoeft dus ietjes minder mee omhoog te worden getild  Daarmee drukken de bandjes net iets minder hard in het asfalt en rolt het beter: dubbele punten!! Het fietsen gaat dus wel okay. Wat de toestand der wegen aangaat ... het is onvermijdelijk dat je stukken van je parkoers in de (min of meer) drukte van autoverkeer moet rijden. Dat levert wel wat onrust alsmede kwalijke dampen ter inademing op. Niet leuk maar het kan niet anders. Zeker op drukbereden wegen en in de heuvels moet je bedacht zijn op slechte weggedeelten (gaten, scheuren, enigszins golvend asfalt e.d.). Maar daar staan prima stukken weg tegenover. De drukte heerst vooral op enkele uitvalswegen en enkele wegen die parallel aan de kust lopen. Voor de rest valt het erg mee. En zeker laat je al dat gedoe achter je zodra je afslaat voor de een of andere beklimming of buiten de hoofdaders gelegen secundaire wegen. En daar zijn er genoeg van. Bedenk hierbij dat men hier geen fietspaden kent. Je deelt dus als fietsertje de zelfde ruimte met het gemotoriseerde verkeer. Gezegd moet worden dat de Italiaanse chauffeurs in het algemeen goed inspelen op de noden van de fietser als die moet uitwijken voor obstakel of gat in het wegdek. Je krijgt alle ruimte. Des te verwonderlijker is de gewoonte van de automobilisten hier om hun bolide, komend uit een zijstraat, met de neus alvast op de weg te zetten. Zo kunnen ze zich zo gauw zich de gelegenheid maar voordoet snel plaats nemen in de hoofdstroom. Maar als fietser moet je er wel op bedacht zijn, en er om heen sturen. De achterop komende auto laat je die ruimte.

Klaar voor de start

Gisteren reed ik andermaal het hoerenrondje. Het is nu eenmaal een mooie, vlakke en tevens rustige aanloop naar de heuvelzone, weet je wel? Ditmaal stonden en zaten de Afrikaanse dames, waarover ik eerder sprak, wel met zijn tienen op hun vaste stekjes langs het bekende stuk weg in het buitengebied. Het was behoorlijk fris om daar zo rond te hangen voor je werk. Al scheen het zonnetje vrolijk, de temperatuur zal rond de 7 graden hebben gelegen, fris windje erbij ook. Maar de dames hadden zich goed gewapend tegen al die kou. Hun 'unique selling points' gingen althans schuil in dikke Noorse truien, type Mart Smeets. Het zal toch niet zo zijn dat Mart zijn tweede handsjes beschikbarar heeft gesteld aan de nooddruftigsten onder de tippelaarsters?

Thans verricht ik de dagsluiting met het noteren van de tussenstand van zowel de Tourcanon-Top Tien als van Grote Dalers-Top Tien. Uw suggesties zijn nog van harte welkom. Bedenk erbij: de TOURcanon gaat uitsluitend over de Tour de France, de dalersmomenten mogen overal vandaan komen.

TOURCANON Grote Momenten
Fedor den Hertog wint etappe in 1977 met machtige vlucht (Ton van Schaik)
http://wielrennen.blog.nl/overlijden/2011/02/13/de-mooiste-overwinningen-van-fedor-den-hertog-video

Marco Pantani rijdt Ullrich in de shit op de Galibier in 1998 (Joep van de Laar) http://www.youtube.com/watch?v=h2FQqHF8x5I

Klimtijdrit Tour 1984 (Hans Poley) http://www.ina.fr/sport/cyclisme/video/CAB8401622901/cyclisme-tour-de-france.fr.html

Eddy Merkcx 1969 (Hans Poley) http://www.youtube.com/watch?v=B6_9QILf9W0

Leverstoot op Eddy Merckx op de Puy de Dôme in de Tour van 1975 (Peter Valkena)
http://www.youtube.com/watch?v=-4Onc2yJHTY

Alberto Contador slaat van zich af op de Alpe d'Huez (Peter Valkena)

GROTE DALERS

Cancellara- Tour 1999 (Tom Eisenburger)

Nibali - Giro 2010 (Joost van Waert)
Evans met Gilbert in Ronde van Romandië
Armstrong en Beloki - Tour 2003
Paolo Savoldelli - Col de la Finestre - Giro 2005
Riny Wagtmans
Pedro Delgado

Morgen zal ik actualiseren en filmpjes bijplaatsen.