We gaan nog niet naar huis, nog lange niet....

Massaciuccoli, opgravingen Romeinse nederzetting

We gaan nog niet naar huis, nog lange niet....

Zo, nog even, en de maand maart zit er ook al weer op. Het gaat wel hard! De dagen, de weken, en dus vanzelf ook de maanden. Wat een denkvermogen gaat er schuil achter deze conclusie.... Terugkijkend was ook deze maand weer in orde qua fietsen en qua gezamenlijke activiteiten. In ieder geval was het een stuk warmer dan de vorige. We hebben er goed van genoten, fietsers Bart en Willem zijn een weekje mee komen genieten. Over schaduwzijden van deze regenloze periode later wat meer.

Omdat ik vandaag, zaterdag, niet fiets kan ik nu al zeggen dat ik in de maand maart 1622 kms heb gereden, waarvan vele zgn. 'kwaliteitskilometers', zoals overleden vriend Jozef Maas, fervent fietser, placht te zeggen. Er zijn met andere woorden dus ook heel wat hoogtemeters gescored; ik kan helaas niet op een eigen computertje nazien hoe veel. Vergelijk het eens met februari. Toen bleef de teller steken op 614 kms, op zich zo slecht nog niet, maar zonder de kleine ijstijd die hier toen gaande was zouden het er zeker meer zijn geweest.

Jammer, scheve horizon...

Woensdag, fietsen naar Massaciuccoli

Ook voor de recreatieve fietser zijn hier wel mogelijkheden om op pad te gaan, zij het niet erg veel. Je moet hier immers al snel flink omhoog, als je vlak wil blijven rijden zit je in de drukte van het autoverkeer, niet zo'n pretje. Als renner neem je dat er bij als noodzakelijk kwaad, je moet immers altijd een stukje over een van de uitvalswegen van Lucca.

Het aangenaamst is de Puccini-route. Die voert vrijwel geheel over fietspaden zonder autoverkeer langs de rivier de Serchio. Je kan een paar kanten op, op woensdag jl. toerden we naar de moerassen van Massaciuccoli, onderdeel van een groter natuurpark tussen Viareggio en Livorno http://www.parks.it/parco.migliarino.san.rossore/Eindex.php . Onderweg luid getierelier van een keur aan vogels, waaronder de luidruchtige Cetti's zanger. In Massaciuccoli zijn opgravingen van een Romeinse nederzetting te bewonderen. Die wilde ik Mary-Anne graag laten zien; zelf ben ik daar inmiddels wel zo'n keer of 40 boorbij komen rijden, waarvan 39 keer zonder afstappen ter plaatse.

Opgegraven mozaiekvloer

Einddoel van onze fietstocht was het restaurantje/ontvangstcentrum van de beherende organisatie: LIPU:

Het restaurantje is de plek waar ook de lokale boeren komen voor een glaasje wijn en om te kaarten, gezellig! We werden er hartelijk verwelkomd, want we waren er liefst al een keer eerder. Lekker gegeten, water erbij, geen wijn, want het was Rustdag voor de Lever. Via loopbruggen kan je diep het moeras in wandelen, op een aantal plekken uitlopend op een kijkhut. Behoudens een paar Grote zilverreigers was er niet veel te zien. De meeste vogelen-moerasbewoners moeten nog arriveren.

Donderdag, vreemde eend in de bijt

Heel lekkere dag, die woensdag. En 55 km bijgetekend! Knap van Mary-Anne! De lichte teleurstelling over het feit dat we in de moerassen niet zo veel vogels te zien kregen kon ik wel verteren. Op donderdag stond mij immers een afspraak te wachten met een hele vreemde eend in de bijt, nl. Ran Margaliot, de enige Israeliër in het profwielerpeloton. Hij is dit jaar neo bij de Saxobank, de ploeg waarvoor o.a. ook Karsten Kroon en Alberto Contador rijden (cq. reden.....). We zouden een interview doen met als onderwerp: 'hoe komt iemand uit een land zonder wielercultuur , zoals Israël in 's hemelsnaam in het profpeloton terecht?' Het resultaat zal worden gepubliceerd in PROCYCLING, waarschijnlijk met een wat minder wijdlopige titel. Opdracht van redattore capo Rodrick; ik schijn er ook wat mee te verdienen. Altijd welkom als aanvulling op mijn uitkering. 

Rechts een klimmer (Saxo), links een koekenbakker (Gaul!/ Ledig Erf)

Het werd een heel plezierig gesprek van 1,5 uur waarin heel duidelijk werd hoe Ran's weg naar de profs is verlopen. Dat is op alle fronten heel wat anders dan waar een jong Nederlands talentje naar hetzelfde doel voor staat. Die jongen heeft karakter! Hij woont hier in Lucca, en doet er alles aan om te slagen. In zijn eerste jaar is het naar verhouding nog veel investeren in training. Wedstrijden heeft hij ook op het programma staan, waaronder de Brabantse Pijl en de Roinde van Romandië.

Na het interview zijn we nog een stukje gaan rijden (40 km) in de Matraia-heuvels, samen met Paladino. Volgens mij reed hij het hele traject met 110-120 rpm. Niet overdreven hard, want de dag erna zou hij een stevige tijdrittraining gaan doen. We kwamen nog een groepje van 3 trainende Saxo-rijders tegen, 2 ervan heb ik hier ook al eens ontmoet. Grappen van de overkant over die ouwe baardaap in zijn wiel. Ik lach dan natuurlijk gewoon mee, zo ben ik wel. Afijn, leuke ervaring erbij. Nu nog de aantekeningen uitwerken naar een beetje aardig verhaal. Anders is Rodrick niet tevreden.....

  

'Kijvende wijven' - ritten

Wat een gekijf....

Gisternacht had ik behoorlijk last van darmkrampen. Het leek wel of daar ergens binnen mijn lichaam twee kijvende wijven elkaar in de haren aan het vliegen waren. Ik moest er een keer of vier 'gedwongen' uit, naar het toilet. Door strategisch druk te zetten kwam er aan het darmgedoe geleidelijk een eind. Uiteraard hield een en ander mij aardig uit de slaap. Zo kon ik 'meegenieten', althans met mijn oren, van de film die een verdieping boven ons op TV was. Boven ons woont een vriendelijke oude dame die 24 uur rond verzorging aan huis heeft. Sommige van die verzorgenden kijken tot diep in de nacht TV. Het zijn bijna altijd gilprogramma's, gilshows en gil-discussieprogramma's; degene die het hardste gilt heeft gewonnen. De programma's hebben met elkaar gemeen dat het altijd klinkt alsof er wijven aan het kijven zijn.

Nu ging het om een gilfilm, waarin een ongetwijfeld getalenteerd kijfwijf actrice speelde. Te horen waren opeenvolgende dialogen waarin een dame zich op geëxalteeerde toon uitsprak wat ze er zo al van dacht. Waarvan? Geen idee. Haar mannelijke opponent had uiteraard geen andere keus dan zwaar tegen haar in te gaan liggen bassen. Aldus bijdragend aan de (tijdelijke) geluidsoverlast. Maar ja, wat moet je? Hij had natuurlijk geen keus: je moet als man toch druk zetten om van dat gekijf weer af te komen. Ik heb als genuanceerd individu luisterend nog overwogen of het wellicht ook andersom zou kunnen liggen (vrouw geen andere keus), maar in dit geval moet ik absoluut mijn mening overeind houden.

Pescaglia

Rondje Fiano/Pescaglia/Sella (84 km, 1730 hoogtemeters)
http://connect.garmin.com/activity/161806133
Deze omloop kan je best als 'kijvende wijven' - rit betitelen. Zeker met Dario, want die geeft vanuit de start meteen heel stevig gas, en op de grotere molens, als het even omhoog gaat op de allergrootste. Nog voor de afslag naar Pescaglia hadden we Chiara en Christiana te pakken, die een minuut of  10 eerder van verzamelplek Chronò waren vertrokken. In mijn rol als wegkapitein in tijdelijke dienst heb ik enig listig afstopwerk proberen te doen, wetende dat er na de afslag naar Pescaglia een fijne lange klim zat aan te komen. Die niet als een kijfwijf aan je haren trekt, maar wel aan je benen, al of niet geschoren. Bij de koffiestop bij een bivio ergens voor Focchia, een plek in het bos met een oude kerk en 2 huisjes, wv. een een barretje voerde troffen we een paar krasse knarren, niet 100 % fris meer maar nog wel heel grappig. Mijn 'vriend' vertelde me dat hij in de jaren zestig vanuit Uruguay naar hier was gekomen. Wat hij hier al die tijd had uitgevoerd kwam ik niet meer aan de weet, want hij begon te zingen.

Nieuwe vriend, Uruguyaan, 82 jaar

Bart met zijn nieuwe maat                             Willem verlaat de tunnel

Een lange afdaling bracht ons via het fraaie Fabbriche di Vallico weer terug op de weg naar Lucca, ineens weer veel verkeer. Beetje een noodzakelijk kwaad om de fantastische route die nu achter ons lag te kunnen rijden. Dario de Beul trok er nog maar eens goed aan. Uiteraard moest hij bij de Ponte di Diavolo nog aan de Noord-Hollandse Heren zijn kunstje vertonen: van de steile kant de brug over; ik had hem dat al eens zien doen.

  

Bij de Ponte di Diavolo in Borgo a Mazzano

Rondje Monte Serra - Calci (60 km, 1150 hoogtemeters)

De fietsweek van Bart en Willem diende uiteraard waardig te worden besloten. Geen betere keuze dan een rit over de Monte Serra, te nemen vanaf de zwaarste kant, vanaf St Andrea di Compito dus. Ja, ja, ook vandaag moest er druk worden gezet, op de pedalen wel te verstaan.

In de aanloop deed Dario weer net alsof hij nooit moe wordt. Misschien is dat ook wel zo. Als je die poten ziet.... Na nog geen kilometer klim was hij al uit het zicht verdwenen. Ik ging voor mijn doen goed omhoog, al was het werken geblazen. Boven kwamen we elkaar weer allemaal tegen.

Komt Bart aan

Maar weer eens poseren...

We namen de snelle afdaling naar Calci, wat gaat dat toch lekker, zo ziedend omlaag. Weinig verkeer ook hier, maar ja, je moet blijven opletten, de weg is niet afgezet. De ideale lijn volgen à la Savoldelli (mijn collega - Falco) is er niet echt bij. Binnen 50 minuutjes waren we terug in Lucca. Onderweg krgen we bevestiging dat we echt een zomerse dag aan het beleven waren. Dat dachten we al wel, maar de outfit van een tegemoetkomende coureuse maakte dat voor zo ver er nog twijfel was wel duidelijk.

Ik vond het erg leuk met Bart en Willem een week in de rondte te fietsen, in de meeste gevallen ook met Dario. Die rijdt dan wel altijd hard, en krijgt om die reden ook kritiek van de andere Italianen. Maar voor ons is hij bovenal een goede gids, met kennis van geschiedenis en cultuur van de regio en met een enorme parkoerskennis. Dat scheelt een hoop gezoek op zijn minst; mooier is dat je met hem op plekken komt waar je niet gauw op eigen plan zou zijn gekomen.  Hij levert voor ons, vreemdelingen hier (ik al wat minder) absoluut meerwaarde.

Samen met zoon Thomas Bart'szoon en Paladino besloten we de geslaagde week met een Prosecco-toast bij Chronò.

Na al dat fietsen is het tijd voor even stapje terug. Zo meteen met Mary-Anne naar de moerassen en de Romeinse opgravingen. Jawel, op de fiets, maar dan met een gewone. Die ga ik nu halen. Morgen doe ik helemaal niks. Al kruip ik dan in Gaul!-ornaat even op de racefiets voor enkele foto's voor bij het interview met de bekende coureur Ran Margaliot dat ik morgen ga doen.

Zomertijd, altijd lastig.....

Net als in Nederland konden we hier dit weekend genieten van het mooie weer. Voor ons Lucchesen is dat niet echt bijzonder natuurlijk. De meeste plaatsgenoten vinden het eigenlijk nog steeds frisjes, en kleden zich dienovereenkomstig. Op dat punt is het straatbeeld hier momenteel waarschijnlijk minder vrolijk dan in nederland. Begrijpt u wel?

Terwijl Mary-Anne en Jelderke zaterdag hun eigen programma deden hebben Bart, Willem en ik zatrerdag maar weer eens een mooi rondje gefietst. Ditmaal zonder Dario, die voor zaken naar Frankrijk moest. Zonder Dario, de beul, konden we het een slagje rustiger aan doen. Wel zo verstandig ook, qua variatie in de training. Ik koos voor een toertje met o.a. de fraaie, 8.5 km lange klim naar Castello/Gombitelli, heel rustig met verkeer, heel druk met fluitende vogelen, en bij elke haarspeld een ander uitzicht. In Castello deden we een koffiestop bij een oude bekende, de uitbater van Ristorante Castello (als u in de buurt bent: ga hier eten!).

Na de koffie volgde het zwaartse deel van de klim, onregelmatiger en af en toe een steiler stukje (>10). Op pashoogte zie je boven je een wel gelegen landhuis achter de glooiende olijfgaard. Hier liet Willem zich een aantal keren steken door nijvere honingbijtjes die ook van het mooie weer aan het genieten waren. Waarschijnlijk verkeerden ze in de veronderstelling dat Willem nectar afscheidde, wat na zo'n klim natuurlijk ook best kan.

Na een toeristische stop bij de Romeinse opgravingen van Massaciuccoli werden we kort voor Lucca opgehouden door een gesloten spoorwegovergang. Die gaan hier voor de zekerheid ongeveer een half uur voor de treinpassage al vast naar beneden. Tsja, daar zit je dan.... Wel erg verleidelijk om er onderdoor te kruipen. De streep was vandaag wederom getrokken bij Bar Martini van Julia. Waar we een mooie Weihenstephaner hebben gekanteld.

                                              Niet gevallen, maar in de wachtstand

Hé, da's raar, ineens in een ander shirtje....

Zomertijd

Voor zondag hadden we een afspraak gemaakt voor vertrek om 11 uur. Maar ja, wanneer is het eigenlijk 11 uur na de nacht dat de klok een uur vooruit is gegaan? Da's als je net wakker bent nog best lastig om uit te maken. Het werd de running gag van de dag. Het begon er mee dat de heren Bart en Willem om 10 uur fris gewassen en met een schoon pakkie aan voor de deur stonden. Tsja, hoe zat het nu? Ik was naar de radio aan het luisteren en meende net de aankondiging van het nieuws van 10 uur te hebben gehoord. Okay, dan maar even terug naar het appartement. Toen ze om 11 uur wederom aanbelden had Bart inmiddels speciaal naar huis gebeld en daar te horen gekregen dat de klok in de nacht een uur vooruit was gezet, en dat het nu dus een uur later moest zijn. Kortom, het was nu niet 11 uur, maar eigenlijk al 12 uur. We moesten nog vaart maken ook, anders zou de dag voordat we het wisten alweer voorbij zijn. Dus rap, rap vertrokken voor een ritje naar het gebied van de Matraia, de heuvelen ten noordoosten van Lucca, waar mooie wijnen en olijven vandaan komen. Het goede aanloopparkoers heb ik nog niet helemaal in het hoofd, hetgeen betekende dat we het Matraia-rondje vanaf de andere kant gingen doen, met als eerste de lange klim vanuit Valgiano. Gelukkig was het al 12 uur geweest, maar het bleef toch hard werken (en zweten). Kijk maar naar Bart...

  

Richting Matraia

We hielden het bij een kort rondje, want we wilden nog naar de juniorenkoers in Monte San Quirico gaan kijken. Bovendien lag er voor de maandag een zware rit in het verschiet (daar gaan we om 12 uur aan beginnen, zo meteen).

Bij terugkeer in Lucca bleek het toch een uur vroeger te zijn dan we waren gaan denken. Zo hadden we nog ruim te tijd om ons te douchen alvorens naar de koers te gaan. Mary-Anne had Jelderke inmiddels naar het station gebracht en sloot zich ook bij de koerskijkers aan. Na afloop bij ons naar Gent-Wevelgem gekeken, tot besluit van een mooi (wieler-)weekend. Sterke sprint van die Boonen trouwens, daar zijn we nog niet van af! Leuk om naar te kijken, zo'n juniorenkoers (5 rondjes over een omloop van ca. 15 km). De echte strijd vindt achteraan plaats. Daar vallen de coureurs er een voor een of groepsgewijs af: vooraan blijft de groep bijeen.

Winnaar Daniel Marcellusi (onthoud die naam) gaat nog schuil in de groep

Gasten uit Holland

Woensdag jl. ben ik beide ras Noord-Hollanders Bart en Willem van de trein gaan halen. Bij Paladino had ik al 2 mooie racers voor hun gereserveerd, dus de mannen konden die middag meteen aan de bak. Het werd een 'inrijrondje' van 74 km door berg en dal. Altijd effe wennen, zo'n eerste keer weer klimmen en dalen maar het ging prima. Ze hadden in Nederland ook niet echt stilgezeten en goed getraind, buiten, op de baan en in de sportschool. Na terugkomst in Lucca bleken ze ook best wel een Weihenstephaner te lusten. Tsja, je hebt na zo'n inspanning natuurlijk wel even een hersteldrankje nodig. Zeker gezien het feit dat voor de volgende dag een ritje met Dario stond gepland.... 's Avonds zaten de mannen bij ons aan de dis, heel gezellig was het.

Bart (links) en Willem

Dario had voor de donderdag een stevige rit in petto. Bij thuiskomst had ik 107 kms op de teller staan. Het was een behoorlijk veeleisend parkoers, heel veel op en af. In St Andrea di Compito (aan de voet van de stevigste Monte Serra-klim) hielden we even halt om ons door Dario te laten informeren over de Camelia japonica.

Juist in deze maand is het dorpje het centrum van de Camelia-feesten. Daar komen veel mensen op af. Bodem en klimaat ter plaatse schijnen bijzonder geschikt te zijn voor deze soort. In ieder geval staan de tuinen er vol mee. Aldus door Dario gesticht trokken we verder op het parkoers van de dag ten zuidoosten van Lucca, ook voor mij grotendeels nieuw.

http://connect.garmin.com/activity/160377884  Soms werd er vrij rustig gereden om de schoonheid van het landschap te genieten, of ons weer iets door Dario te laten vertellen. Maar er werd ook stevig doorgetrokken, al helemaal toen we een eind verderop een flinke groep renners zagen rijden. Die bleken zich behoorlijk snel voort te spoeden, maar met 50-55 in het uur lukte het ons het gat te dichten. We daverden tot leedwezen van de Italianen maar meteen voorbij en kregen ze allemaal in het wiel. Tot aan de koffiestop in Montecalvoli. 's Avonds vertelden mijn benen dat er die dag duchtig gewerkt was. Of er zat wat te veel bier in....

Na afloop op het terrasje van Julia

Mij stond gelukkig de volgende dag een rustdag te wachten, terwijl Bart en Willem weer op pad zouden gaan met Dario.

Jarig
De rustdag had ik te danken aan Mary-Anne, of beter: aan haar verjaardag. Op donderdag was vriendin Jelderke aangekomen na een lange treinreis vanuit Zuid-Frankrijk. Het is een leuke verjaardag geworden met veel mailtjes, sms-jes en ook cadeautjes voor de jarige. Even na twaalven zijn we gedrieën  naar Sant Alessio gefietst voor een geweldig lekkere pranzo in restaurant Tambellini. Heerlijke spaghetti o.a., klaargemaakt met gember, citroen en knoflook. Ja, ze kunnen er hier wat van, qua lekker eten... Dario, Bart en Willem kwamen nog even aan tafel om M-A te feliciteren. Ze reden er in hun rit van de dag speciaal voor om.

In Nederland mooi weer, mooi weer ook hier

Rokjesdag vandaag in Nederland? Het valt te hopen. Altijd goed voor het humeur. In ieder gaval is het nu ook bij jullie, arme acherblijvers, mooi weer geworden. Het zij jullie gegund, het afscheid van het naargeestig grijs! Geniet er van! Hier is het zeker nog geen rokjesdag. Eigenlijk beginnen de Italianen zich pas boven de 30 graden een beetje te ontkleden. Dat geldt de wielrenners, en het geldt de potentiële rokjesdragers. Helaas, het is niet anders.

Vandaag hier een 'dagje zonder', d.w.z. een dagje zonder fietsen, wel te verstaan. Er wordt vandaag iemand 63, en dat is.... De Vrouw. Mary-Anne is jarig en dat gaan we vieren. Samen met Jelderke, die we gisterenavond van het station hebben opgehaald. Die had een dag in de trein gezeten tussen Cagnes (ZFr) en Lucca, slechts 4x overstappen. Merkwaardig genoeg moest ze in Ventimiglia, op de grens tussen Frankrijk en Italië, een ticket voor het laatste traject in Italië kopen. Het is kennelijk niet mogelijk om in Frankrijk een kaartje voor het hele traject te kopen. Modern Europa.

Fietsen heb ik deze week weer naar believen kunnen doen. Op maandag een van mijn standaardrondjes gereden, rustig ritje van dikke 70, deze keer eens helemaal in mijn eentje gereden. Een uitzondering, want je zit hier nogal gauw tussen een paar andere wielen.
Op dinsdag een wel weer heel bijzondere route afgelegd met Dario. De strade bianche zijn er niets bij vergeleken, gladgeschoven als die zijn. Nee, nu bracht de weg na Fibbialla, waar de klim ons bracht, ons verder naar de Monte Pitoro omhoog. Nou ja, dat deed de weg niet, we moesten echt wel zelf aan de bak. Over met keien en rotsen rijk bezaaide onverharde weg, naar verluid de oude Romeinse verbinding tussen Viarreggio aan zee en Lucca, mogelijk zelfs al van Etruskische oorsprong. Het was hard labeur, een echte powertraining. Niet om elke dag te doen, zal ik maar zeggen.


          Matadoren blazen uit na Etruskische martelgang

Na de oversteek op pashoogte van de Monte Pitoro kregen we nog eens zo'n 5 km onverhard voor de wielen, c.q. de kiezen. In Bargecchia konden we eindelijk weer 'gewoon' gaan rijden. Het bracht ons in Corsanico, waar we zoals wel vaker halt hielden bij een van de oude kerken vol kunstschatten waar de streek zo rijk aan is, de Chiesa di San Michele. Gewijd aan de aartsengel Michael, oorsprong 2e helft 9e eeuw, deze. Natuurlijk nog eens een keertje zorgvuldig in puin gehakt in de 11e en 12e eeuw bij een van de vele gewapende conflicten in die tijd, maar altijd weer netjes opgebouwd. Wat er nu staat is grotendeels van de 12e eeuw. Er zijn daar dus heel wat beminde gelovigen de ingang gepasseerd, en deels er mogelijk ook weer uitgebonjourd... Wellicht omdat ze dachten dat het al rokjesdag was. We zullen het nooit weten...

Het hangende topstukis beslist deze:
                                                            Aankondiging blijde boodschap

Leuk plafonnetje

Via de klims over de Pedona en de Momte Magno ging het over de SP1 weer op huis aan, zoals steeds op dit deeltraject met een heel dikke vitesse,  Het was me het (pittige) dagje wel....
De hele route kunt u hier narijden:
http://connect.garmin.com/player/159813475

Lucca Triathlon en meer

Op weg naar het station van Lucca (onderdoiorgang Muren)

J.l. vrijdag gingen we dus per trein naar Arezzo. Heel mooi stadje, maar die 5 uur reistijd v.v. (overstappen in Firenze) was wel behoorlijk aan de maat. Mary-Anne heeft een verslagje van die dag aan de wereld prijsgegeven http://www.mary-anneinlucca.blogspot.it/. Ik voeg daar nog enkele fotootjes bij.


           Vader, ik heb gezondigd                                Ik heb u gewassen
                           Versierde biechtstoelen in de Dom van Arezzo

Deze week maar eens rustig begonnen na alle drukte van de week er voor. Op zondag wat rondgehangen in tuin en in Lucca-Stad. Deze zondag waren er veel markten in Lucca. Bovendien was er een 'triatlon' op de Muren en de velden erbuiten, waarbij het zwemmen voor het gemak werd overgeslagen.

En alle winkels waren open. Dan hoef ik u niet te vertellen hoe druk het was in Centro Storico. Leuk? Ja, maar dan toch vooral om  zo veel mogelijk om al die kanende mensen heen te lopen. Er is veel discussie over het nut van de zondagse openstelling van de winkels. Afgezien van het feit dat het niet erg bevorderlijk is voor de gewoonlijk zeer prettige sfeer in de binnenstad, met zijn kenmerkende geroezemoes.... er is natuurlijk wel omzet, maar die valt in het niet bij de extra kosten die moeten worden gemaakt. En de vuiligheid die het oplevert. Kijke, kijke, niet kopen; dat kunnen de Italianen ook als het er op aan komt. Voor de horeca is het wel top. Veel verschil met hoe het bij ons in Nederland is? Dacht het niet.

Dat geldt trouwens wel voor meer dingen waar het hier over gaat in de kranten en op het nieuws. Wij noemen maar de jeugdwerkloosheid, de giga bezuinigingen en het gedaalde consumentenvertrouwen. Al deze zaken kwamen vanochtend ook op het Nederlandse nieuws langs. Alleen over Milaan - San Remo wordt hier meer geschreven, nou ja, in de sportkranten dan.

Die Monti heeft de boel trouwens aardig op scherp gezet hier. Later deze week zal ik er wat meer over vertellen, is hier en daar ook wel geinig.

Maandag kwam Antonella het huurgeld voor maart ophalen. Haar Alberto komt deze week thuis na een maand werk in Moskou. Terwijl het hier volop lente is, heerst nog altijd de koude en de sneeuw in Moskou, een hard gelag voor een Italiaan. We hebben met haar onze ideeën om nog een paar terug te omen naar dit oord besproken.Die zijn er namelijk. Als de economie niet volledig instort en rampen uitblijven moet het kunnen. Helemaal gerust daarop ben ik overigens niet. We zullen zien. Nog een mooi stukkie wezen fietsen na Antonella's bezoek (72 kms), in mijn eentje deze keer. Ik wilde de heuvelzone boven Lucca weer eens in. Maar ja, zonder mijn routeleidsman Dario raakte ik al gauw gedesorienteerd. Ik volgde een Saxo-bank prof die ik een eindje verderop zag rijden. Maar die sloeg waarschijnlijk ergens af zonder mij daarvan in kennis te stellen. Niet zo mooi, want nu geraakte ik op een parkoers van louter onverharde wegen, tussen de wijn- en olijfgaarden. Erg mooi, maar fietsen was daar een beetje erg lastig. Zo gauw ik een redelijke weg terug had gevonden ben ik de streek ontvlucht en richting Camaiore gaan rijden. Via de Pitoro weer terug naar Lucca. Bepaald niet in recordtijd, want op het laatst werd ik tot 2x toe opgehouden door een gesloten spoorwegovergang. Niet eventjes , nee, ik heb het bijgehouden: de eerste keer 7 minuten, de tweede keer 6. De overgangen in kwestie zijn dan ook van vooroorlogse kwaliteit ( ik bedoel die van 14-18). Uiterst geschikt om de hartslag weer dik onder de 100 te krijgen.

Deze week

Zo meteen staat een tochtje van 100 op het programma in klein groepje. Denk dat ik lekker in het wiel blijf zitten. Maar ja, als het omhoog gaat zal ik toch zelf gas moeten geven. Ik verheug me op de komst van Bart en Willem uit Dirkshorn, morgen. Straks vast bier halen. Die mannen komen hier een weekje fietsen. Alleen vrijdag zal ik niet meekunnen wegens de verjaardag van Mary-Anne. Dan is vriendin Jelderke uit Zuid-Frankrijk er ook; we gaan gedrieën uit eten: lunch, maar de pranzo is voor de meeste mensen de belangrijkste maaltijd van de dag. Vandaar dat het tussen 13 uur en 15.30 erg rustig is in de straten van Lucca (en elders).

Eergisteren met Dario afgesproken om op 22 april as. deze Gran Fondo te gaan rijden:

 http://www.granfondoversilia.it/  Renato Gelato is hier ervaringsdeskundige, en weet te melden dat er dan snoeihard wordt gereden, zowel bergop als bergaf. Nou, dat zal wat worden dan...

2 deelneemsters aan de Lucca Triathlon

Weekupdate

STONE
De mooie week die achter ons ligt eindigt deze zondag met een rustig dagje Lucca. Nou ja, helemaal rustig is het nu ook weer niet. Er zijn dingen aan het thuisfront die blijvend aandacht vragen, alle dagen wel. Dat houdt me uiteraard bezig; en doe wat ik denk dat ik het beste kan doen. Wat deze zondag betreft: vanaf 8 uur tot 1/2 13 ben ik bezig geweest met diverse werkjes voor STONE, mijn geliefde Steenuilenclub, http://www.steenuil.nl/ .

Kijk voor mooie foto's van de Steenuil eens op http://www.natuurkijker.nl/index.php?p=presentatie&id=93

Binnen die STONE, en zeker binnen het bestuur ervan,  gaat wonderbaarlijk veel om. Aan projecten met overheden & professionele organisaties, administratief, jaarverslagen, meerjarenplan, financiële verantwoording, website, you name it... Het lijkt net werk. Tussen maart en juli komt daar nog de begeleiding van het project van Vogelbescherming Nederland (VBN) bij: Beleef de Lente (http://www.beleefdelente.nl/) . Ik kan iedereen aanbevelen daar eens een kijkje te nemen. Webcams bij 11 vogelsoorten, die het intieme leven van derzelven vastleggen. Big brother, maar dan leuker. Het lijkt op gluren bij de buren (wie wil dat niet), maar het heeft ook schatten aan informatie opgeleverd, die kan worden ingezet voor een betere bescherming en dus behoud van de betrokken soorten. Een soort als de Steenuil heeft dat ook wel nodig. Die heeft het moeilijk in ons steeds vollere, drukkere en opgeruimde Nederland. Afgelopen week heb ik dagelijks vragen van kijkers naar de webcam-Steenuil beantwoord en het weblog gedaan. Daar begon ik onveranderlijk mijn nieuwe dag in Lucca mee. De dag begon deze week zodoende met een oefening in concentratie.

Het Veloke

Qua fietsen ben ik deze week heel best aan mijn trekken gekomen. Er zijn 405 kilometers onder de wielen doorgegaan, de helft daarvan met in ieder geval Dario, een kwart met delen van de talloze tifosi die hier in de rondte fietsen. Er zaten tientallen kwaliteitskilometers bij, dus die 405 kan naar het vlakke Nederland wel een vermenigvuldigingsfactor van , zeg, 1,2  verdragen. Voor mij is dat alles puur feest. Het is een heerlijkheid om hier te kuinnen fietsen, al zijn sommige deeltrajecten wat aan de drukke kant. In het algemeen houden de Italiaanse automobilisten fantastisch rekening met de aanwezigheid van corridori. De koninginnenrit deze week was die over de Cipollaia en de Vestito (blog 15 maart)  Overigens voel ik die kilometers op mijn ouwe dag nog best in de benen vandaag, vandaar heden een jour sans.  

Passage Castello

AREZZO

Arezzo, een van de mooiere Toscaanse stadjes, hebben we deze week volgens plan samen bezocht. Het is een flinke ondernememing om er te geraken (2x 2,5 uur met de trein), maar het is de moeite meer dan waard (vale la pena). Morgen of zo wat meer daarover.

Een klein stukje Arezzo

Paladino_Chronòbikes

Op onze gezamenlijke eindemiddag-wandelingetjes over de Muren lopen Mary-Anne en ik  doorgaans ook even bij Paladino binnen. Altijd gezellig. De meeste lokale profs wippen geregeld langs, ook de minder begaafde appassionati, zoals ik, frequenteren.  En er is een geweldige ijswinkel om de hoek. Het is er in ieder geval altijd druk, soms heel druk, er zijn zo vroeg in het jaar al veel toeristische fietshuurders te bedienen. Sinds begin maart werkt de super tweetalige (Engels - Italiaans) Sem voltijds mee in de werkplaats. Heeft Pala meer tijd over om te ouwehoeren. Over de koers (Milaan-San Remo!) en over het leven. En over zijn plannen voor uitbreiding. Hij komt op onze uitnodiging naar Nederland trouwens voor het WK in Valkenburg. Grappig incident: nadat ik onlangs na ons bezoekje aan de winkel weer derwaarts was gegaan vroeg een bezoekerb aan Paladino of ik wellicht diens vader was. Pala rook uiteraard onmiddellijk zijn kans, en maakte er een mooi verhaal van. Ja, dat was zo. Hij was zogenaamd geboren in Nederland, uit een Nld vader en een Italiaanse moeder. Die hem na de scheiding op zeer jeugdige leeftijd meenam naar Italië. Alwaar hij verder voorspoedig opgroeide. Hier de foto van vader en zoon, met Pala's 'schoonmoeder', zijnde mijn 'nieuwe vrouw', Christiana, alweer een Italiaanse. Moet er nog zand zijn??

foto: Mary-Anne

De klant was helemaal tevreden. Hij had zich altijd al afgevraagd hoe Paladino aan zij blonde haren kwam...

Corso Garibaldi                             Paladino, Sem & Igor, de mascotte

Carducci

In mijn blogje van 12 maart kwam de Italiaanse Dichter des Vaderlands Giosuè Carducci langs. Die hield ook wel van het leven, getuige dit 'toastgedicht':

In vrije vertaling:

De eerste puur

De tweede  oprecht

De derde zonder water

De vierde niet aangelengd

De vijfde volledig wijn

De zesde zoals de eerste

Zo zit dat! Aldus besluit ik gaarne dit bloggi van oggi, alvorens de stad in te gaan voor de zondagse reuring. Ik moet daarna nog koken, dat dan weer wel. Ik zie uit naar de uiterst prettige fietsgasten die woensdag aankomen, gevolgd door vriendin Jelderke uit Frankrijk, die ons een paar dagen komt bezoeken. En naar de verjaardag van Mary-Anne.