Gambe pappa

Vrijdagavond jl. werd ik gluiperig overvallen door een rap opkomende algehele malaise, die zich in eerste instantie vooral in de benen deed gevoelen. En wat is een coureur zonder benen, of zoals ze hier zeggen: een coureur met 'gambe pappa'? Helemaal niets!! Gambe pappa, dat is zoiets als benen die aanvoelen als te lang doorgekookte pasta. Daar kan je niet op staan, laat staan mee fietsen. Konden ze hier wel mee lachen, met die papbenen van mij. Alleen ik zelf niet. Want de echte benen zijn net zo maar weer terug. En inderdaad, ook vandaag nog ben ik niet geheel al dente. Al zorgen de luchtwegen momenteel voor de meeste last. Dank zij de coca cola http://www.parool.nl/parool/nl/34/ETEN-DRINKEN/article/detail/2074554/2011/05/06/Coca-Cola-toverdrank-tegen-algehele-malaise.dhtml is het gevoel van algemene malaise inmiddels weggezakt. Lekkere hoestbuien en loopneuzigheid zijn thans mijn deel. Het is elk jaar raak in deze periode met die luchtwegen van mij. Lucca of Utrecht, het maakt weinig uit waar ik ben.

Al met al heb ik een paar dagen niet gefietst, en het begint weer behoorlijk te kriebelen. Ik hoop morgen voorzichtig te hernemen, het weer is er naar (gaat richting 18 à 20 graden). Gelukkig heb ik vanwege 2012 schrikkeljaar een dag extra om mijn kilometrasie voor februari nog wat op te krikken. Ik ken Utrechtse mensen die mij deze maand glansrijk kloppen in dit opzicht. De komende 2 maanden pak ik die gasten wel terug...

Omdat ik het toch rustig aan moest doen was maandag een uitgelezen dag het Centro di Recupero in Massa te bezoeken. Daarmee konden Mary-Anne en ik de uitnodiging van Riccardo Gherardi, mijn Steenuilenvriend hier in Lucca, beantwoorden. Riccardo werkt als veterinair arts in dit opvangstcentrum van de  LIPU (http://www.lipu.it/), de Lega Italiana Protezione Uccelli). Weliswaar zwaar onderbetaald, maar het is al iets dat hij betaald werk heeft. Dat is niet iedereen van zijn leeftijd gegeven, laat staan dat het gaat om een vaste baan. Ook de job van Riccardo is in de tijd niet zeker. Nu betalen enkele provincies, waaronder die van Lucca, de kosten, ook de salariskosten van de LIPU-centra (in Toscane is er ook nog een te Livorno). Maar garanties dat die betalingen ook volgende maand zullen plaats vinden, nee, die zijn er niet. In Italië wordt door de heer Monti en zijn gezellen momenteel stevig gehakt in de uitgaven (waarover later meer), vaak terecht, maar initiatieven zoals die van LIPU kunnen makkelijk slachtoffer worden van de actuele bezuinigingswoede.


Velduil                                                             Ransuil
Beide ook aanwezig in het opvangscentrum

Het opvangstcentrum ligt niet ver van de stranden van Massa. Een deel van het terrein is open voor het publiek. Mensen kunnen hier lommerrijk lunchen, en in een moeite door iets stichtelijks meepikken. Over natuurbescherming en roofvogelvervolging. Slachtoffers van de laatste, in Italië nog altijd populaire tak van sport, zitten in grote kooien in het afgesloten gedeelte. Hier probeert Riccardo naast enkele in de recente winterperiode binnengebrachte reigers vele, vele dag- en nachtroofvogels weer op te lappen om ze zo mogelijk later weer op de plek waar ze zijn gevonden weer los te laten. Ook onder de roofvogels en uilen zijn er die vanwege sneeuw een tijdje niets te eten konden vinden; zij werden vermagerd bij het LIPU gebracht maar knappen doorgaans weer snel op. De grootste groep wordt echter gevormd door slachtoffers van de jacht, gewoon moedwillig neergeknald door de heren jagers. Het is een breed palet aan soorten dat wordt verzorgd; vooral veel Buizerds, Kerkuilen en Steenuilen, maar bv. ook een dwergarend. Oplappen van deze groep is vanwege de aangerichte schade (vaak tenminste een onbruikbare vleugel) niet meer mogelijk. Velen overleven het niet. De vogels die dat wel doen worden ingezet bij educatieve programma's.
Geen fijne aanblik eigenlijk. Ik was erg blij dat gisteravond de Steenuilen achter ons huis zich luidkeels lieten horen. Dat klonk gezond, ze hebben zin in de komende weken.

De nieuwe nieren van Muluye

Koers (Het is weer...)
Omloop Het Nieuwsblad, het was een mooie koers gisteren. Met een meer dan terechte winnaar. Goed gozertje, die Sep, ploeggenoot van Thomas Dekker, Martijn Maaskant en een paar Kredertjes. Die gaan we nog tegenkomen!  (NB Raymond Kreder werd vandaag 2e in Langkawi).

     Winnaar Sep Vanmarcke

Ben benieuwd hoe Thomas het vandaag doet in de Clasica de Almeria, Spanje. Aan zijn rugnummer te oordelen rijdt hij daar als kopman.

5: Team Garmin - Barracuda

41    DEKKER, Thomas

42    FERNÁNDEZ DE LARREA, Koldo

43    HESJEDAL, Ryder

44    MEVEL, Christophe Le

45    VANDE VELDE, Christian

46    STETINA, Peter

47    KREDER, Michel

48    MARTIN, Daniel

Ik had Bobbie Traksel gisteren als winnaar getipt, dit zijn dé wedstrijden voor deze buffel. We vinden hem terug als 15e in de uitslag, niet onverdienstelijk, maar volgens hem had hij top-5 moeten rijden. De enige Nederlander die we even van voren zagen was Lars Boom, maar die ging er meteen bij liggen. Verder geen landgenoten vooraan meer gezien. Vandaag zijn er nieuwe kansen in Kuurne-Brussel-Kuurne. Ik tip opnieuw Bobbie Traksel; als hij dan maar niet hoeft te sprinten tegen Cavendish... Kijk hoe hij onder zware omstandigheden de versie van 2010 naar zich toe trok. http://www.youtube.com/watch?v=ag8t2X9M7ik

Gedachten op zondag
Helaas, helaas heb ik mijn fietsafspraken van gisteren en vandaag moeten cancellen. Reden: ten prooi aan een algemene staat van onwelbevinden, qua lichaam dan. Slappe beentjes, licht koortsig, keelpijn en oorpijn. Vooral het missen van de rit van vandaag naar de Passo delle Radici is erg jammer. In maart met Pala en Renato Gelato maar eens naar toerijden. Met de auto terug zou prettig zijn. We gaan het zien.
Inmiddels (10.40 uur) is Paladino aangekomen op pashoogte.

Het missen van de rit van vandaag is dan wel jammer, maar ook weer helemaal niets vergeleken met waar anderen zich druk over moeten maken.  Zo is er momenteel in onze familie-en vriendenkring in eerste en tweede lijn aardig wat ellende vanwege ernstige ziekte, werkloosheid e.a. Je gezondheid definitief verliezen is wel het allerergste. Aristoteles en Schopenhauer zeggen dat ook, maar het is toch anders als het je zelf overkomt.

Net zoals in Utrecht zie je ook hier in Lucca talloze individuen die het minder hebben getroffen. Immigranten, daklozen, en veel Italianen hebben het ook weinig breed. Hier om de hoek krijgen groepen nooddruftigen dagelijks een warme maaltijd van de kloosternonnen verstrekt. En een keer in de zoveel tijd is er een kledinguitdeling. Bij de stoplichten op de uitvalswegen lopen mensen met koffiebekertjes langs de wachtende auto's; het zijn veelal Roma. Hier in het oude centrum, en vooral in de centrale Via Fillungo, wordt ook ruim aanspraak gemaakt op je empathie en je bereidheid wat munten te offeren. Gewone bedelaars, een uiterst zielig kijkende en onverstaanbaar mummelende man met maar een been in een rolstoel, en hele hordes Afrikanen; die hebben al naar gelang het weer paraplu's of parasols in de aanbieding. Het zijn er zo veel, je kan ze niet allemaal redden. Soms pik je er een uit, waarom die en al die anderen niet? Voor het gemoed, althans het mijne, is het minder neerdrukkend om je steun te kanaliseren via organisaties met een goede reputatie, zoals Artsen zonder Grenzen bijvoorbeeld. Jeanette Aalders van Fietsclub Ledig Erf gaat zich voor een mooie sportieve inspanning laten sponsoren voor deze organisatie. Dat kanaliseren is ook een van de redenen waarom ik lid ben van Wielervereniging Gaul! - Cycling for Warchild. http://www.gaul.nl/ . Fietsen en goede doelen, Het is een dikke deal:  Alpe d' Huzes  http://www.opgevenisgeenoptie.nl/, Ride for the Roses, Kampala Cycling http://www.kampalacycling.com/ en http://sportief.knwu.nl/fietsverhaal/knwusteunt/kampalacycling.html.

Hoe mooi ook, deze initiatieven, het heeft ook wel iets gemakkelijks: je hoeft geen individuele keuzes te maken. In 2003 maakten Mary-Anne en ik eens een individuele keuze, eentje die ons tot de dag van vandaag bezig houdt. We waren op reis in Ethiopië, met HT-Wandelreizen. Tijdens ons verblijf in Lalibela kwamen na een interland-voetbalwedstrijdje op de vlakte voor ons hotel vele in vodderige kleding gehulde jochies op ons af. Die wilden allemaal wel wat geld, of anders toch een potlood. Tsja, luxe vakantie en bittere armoede, het is me een combinatie..... Van die jochies waren er nogal veel. Zo veel, je kan ze niet allemaal redden. Soms pik je er een uit, waarom die en al die anderen niet? Wij pikten er Muluye uit. Waarom? Hij was wat anders dan die andere gassies, leek het. Hij was niet uit op een aalmoes in de vorm van munt of potlood, hij toonde zich ambitieus: hij wilde naar  school, later tour guide worden, maar zijn familie kon zich onmogelijk welke opleiding dan ook veroorloven. Dat leek ons wel wat, investeren in zijn toekomst. Kort en goed, we hebben zijn opleiding middelbare school betaald, en vervolgens zijn opleiding aan de Universiteit van Addis Abeba mede bekostigd. Vorig jaar is hij daar afgestudeerd en hij is tour guide geworden. So far so good.

Doel bereikt, zou je zeggen. Vorig najaar meldde hij zich echter met een groot probleem. Hij moest een niertransplantatie ondergaan wegens chronisch nierfalen. Het werd een ingewikkeld verhaal, maar het komt er op neer dat hij zijn broer bereid heeft gevonden donor te zijn en dat het hem gelukt is de transplantatie te regelen. Daartoe is hij met zijn broer naar New Delhi (India) afgereisd, alwaar de transplantatie met succes is uitgevoerd in het supertransplantatiecentrum aldaar, de Indraprasth Apollo Hospitals http://www.apollohospdelhi.com/

Muluye en zijn broer zijn inmiddels al weer weken terug in Addis. Ze staan onder toezicht van arts Dr. Yewondwossen Tadesse uit het Black Lion Hospital daar,  http://peak2peak.wordpress.com/2011/06/21/kidney-care-in-ethiopia/  .
Muluye's herstel zal nog wel even duren. Uiteraard ondersteund door de nodige medicijnen. Hij hee ft een klein voorraadje daarvan meegekregen, o.a. tegen afstootverschijnselen. Maar wat als de pillen en poeders die hij voor zijn overleving nodig heeft op zijn? Hij zit nog een behoorlijke tijd vast aan passende medicatie. De medicijnen zijn in Ethiopië zelf niet te krijgen. Binnenkort komt behandelend arts (Dr. Viyaya Rajkumari, Transplant & General Surgery) die de broers in New Delhi heeft geopereerd naar Ethiopië voor een meeting. Zij brengt dan ook een voorraad medicijnen mee. Die zijn in India weliswaar relatief verkoop, maar ze dienen wel betaald te worden. Muluye heeft dat geld uiteraard niet. Hij doet zelf zijn uiterste best om fondsen bij elkaar te krijgen. Dat is in Ethiopië zelf heel erg moeilijk. Van zijn familie moet het ook niet komen. Zijn beide ouders zijn overleden. Hij ziet ons als zijn vervangende ouders, en doet een beroep op ons voor financiële ondersteuning. Die gaat hij wel krijgen, maar we kunnen niet de hele nood lenigen. We zoeken momenteel naar wegen om meer financiële steun te genereren. Mocht iemand een lumineus idee of suggestie hebben dan houden we ons aanbevolen.

Hoe mooier de sok, hoe harder de snok

 

Sokjes van Sockeloen

Lentefietsen

Eindelijk was het zo ver (gisteren): warm genoeg om in een meer zomers kostuum de weg op te gaan. Dat betekende meteen het internationale debuut van mijn nieuwe sokjes met Italo-dessin. Het zijn hoge, voor de hardere snokken. Coureur Jasper Ockeloen was zo vriendelijk die naar ons adres in Lucca op te sturen. Vorig jaar was hij zelf nog hier, als lid van de nationale selectie die meedeed aan de Girobio. Hij heeft trouwens meer in de aanbieding, zie

http://www.sockeloen.nl/

Ik moet wel zeggen: lang niet iedereen denkt dat er al met korte mouwtjes kan worden gereden, voor de meeste Italiaanse fietsers is het gewoon nog te koud. Maar ja, spreekwoordelijke watjes. Die blijven gewoon nog even rondfietsen in winteroutfit. Zo ook Dario.

 

Niettemin kon het best op ons rondje S. Gennaro/Matraia, prachtige want panoramarijke, tevens zonrijke route in de heuvels ten noorden van Lucca. We hebben er nog maar eens flink aan getrokken, en wel zo dat ik er nu nog enigszins krakkemig van ben met een keelpijntje erbij. Mmm, ik ben al een beetje Italiaan geworden. Met het oog op de etappe van morgen naar de Passo delle Radici doe ik het heden maar kalm aan. De fietsvrienden in Nederland kunnen zodoende weer wat kilometers op mij inlopen.

  

Hier maakt ook de natuur de nodige meters, er schiet van alles in bloei, zoals de Mimosa. De bloeiende takken zijn hier symbool voor Internationale Vrouwendag (8 maart), zoals het Lelietje-der-Dalen is dat voor de maand  mei. In Frankrijk is/was het de gewoonte om op 1 mei, de dag van de arbeid, een klein bosje Lelietje-der-dalen in huis te zetten als symbool van geluk.Trouwens, maar U weet het natuurlijk wel: een bosje lelietjes-der-dalen samen met bladeren van het kaasjeskruid zal de ontvanger van het boeketje verliefd maken op de schenker. Kàn verkeerd uitpakken, de plant is giftig. Schenker en ontvanger zijn gewaarschuwd.

  

Castelnuovo di Garfagnana

Donderdag jl. zijn Mary-Anne en ik per trein naar Castelnuova di Garfagnana gegaan, stadje in de bergen dat al van 700 voor Chr.  bekend is. Reisje van een uurtje.

Hier wordt nog met middeleeuws materieel gereden

Wij kennen C.di G. nog niet zó lang, maar toch wel 30 jaar. In 1982 begonnen we hier nl. aan onze Grande Escursione Appenninica, schitterende voettocht in zo'n 20 etappes. Alles ging mee: tentje, kookspullen etc. Mooie herinnering, o.a. ook aan de dag dat we verdwaalden in mist en regen. Bij het vallen van de avond vonden we een open plek in het bos, rond een groot zomerhuis. Het lag wel scheef zodat we ons moesten schrapzetten om de tent niet uit te glijden. De plaatselijke familie Bosuil vond het maar niks, die rare indringers in hun territorium, en gaven daar dan ook luidkeels lucht aan.

Het stadje zelf riep nu bij ons geen speciale herinneringen op, al lag het wel mooi te liggen.

We konden het stadje dus verkennen als was het nieuw voor ons. Weer een serietje antieke kerken bekeken, hier alom tegenwoordig in Toscane. Lekker gegeten nog in La Bottega del Fattore, waar het nog gezellig werd ook.

 Er is nog aanwas,.. maar als je niets te doen hebt doe dat dan ergens anders...


 Zo, eens zien of ik beelden kan krijgen van Omloop Het Volk openingsklassieker in Vlaanderen. Het seizoen gaat daarmee traditioneel pas echt van start. Ik tip Bobbie Traksel. (hij werd 15e)

Een ander seizoen begint op 1 maart as.: Beleef de Lente. http://www.youtube.com/watch?feature=player_profilepage&v=ma6KFJQHiqI

Hopelijk is het dan nog lang wachten op de winter.

Mooi weer terug: haarspeldje rijden

Klimrondje, nou ja, valt ook wel weer mee.... Hoe dan ook: op dinsdag deed ik wel iets dat er op lijkt. Laten we het maar 'kwaliteistkilometers' noemen, het waren er 65. Daarvan gingen er 12,8 omhoog.

Ergens uit de diepte kwam ik vandaan

Na enkele dagen van gestage, zij het lichte regen, tevens gekweld door darmproblemen was het uiterst heerlijk om het carbo-ros weer te kunnen bestijgen. Het mooie weer is terug. De route van dinsdag leidde over de 4 klimmetjes: Piazzano (1,6 km), Castello/Gombitelli (8,1 km), Monte Pitoro (korte kant: 1,5 km) en Monte Balbano (1,6 km). Het is een van mijn favoriete parkoersjes. In vele haarspelden slingert de smalle weg zich steeds verder omhoog, voortdurend nieuwe uitzichten geven. Het getwinkeleer der vogeltjes is niet van de lucht, die zijn ook accoord met het verdwijnen van de sneeuw. Een Groene specht lacht me luide toe bij het passeren. Een buizerd cirkelt al miauwend boven mijn hoofd. Ik moet mijn hoofd er wel bij houden, en niet wegzinken in gelukzaligheid. Want de weg is smal en bochtig. Ik heb het rijk dan wel alleen (overigens was het de eerste keer dat ik de hele route alleen heb bleef), maar meestal hoor je die enkele auto niet eens aankomen. Boven in Gombitelli blijken ook de bijtjes en de bloemtjes hun lente-best te doen.

              

                  ..de bijtjes zoemden en de crocusjes bloeiden.....

Op woensdag heb ik een andere grote omweg gemaakt. Zinloze bezigheid. Net als het leven zelf (leuk boekje: 'Wees blij dat het leven geen zin heeft' van Jaap van Heerden). Je komt toch elke keer weer thuis. Volgens mij zegt de natuurkunde dan dat de hoeveelheid energie gelijk is gebleven, maar daar wil ik vanaf zijn. Ik voelde na thuiskomst wel dat ik na mijn 92 km in ieder geval de nodige energie had besteed. En het was nog wel een vlakke rit, op de klim van Monte Magno na. De route voerde deels door het natuurgebied langs de kust met een stuk onverhard langs de Puccini-moerassen. Naar deze grote zoon van Lucca is wel meer vernoemd (later). Ik had wat moeite met de juiste weg te vinden, bij Viareggio kwam ik tweemaal terecht op een parallelsnelweg die dat officieel niet is, maar waar wel net zo hard wordt gereden. Behoorlijk link, daar moest ik maar vandaan blijven. Dat lukte uiteindelijk wel, want, zoals gezegd, ik kwam weer thuis.

De rest van de dag samen nog van het mooie weer genoten. En de Esselunga-super leeggekocht (de locale bonuskaart verworven). Verder links en rechts wat geouwehoerd, bij de kleine winkeltjes nog wat gekocht en om 19 uur maar eens gaan koken. Ik ben wel van het mijn gemak nemen in deze, dus we aten pas tegen 20.30 uur. Valt nog mee. Lekker was het zeker: Doro Wot en met knof, een eitje en een uitje gebakken spnazie.

Vandaag gaan Mary-Anne en ik de bergen in, naar Castelnuovo di Garfagnana, poort van de Apennijnen; bestaat al sedert 740 v. Chr.

Heel lang geleden hebben we eens in C. di G. overnacht, aan de wandel zijnde op de Grande Escursione Appenninica, een route die ik gaarne wil aanbevelen aan de bergwandelaar. http://it.wikipedia.org/wiki/Grande_Escursione_Appenninica

Aan die vakantie bewaar ik, net als Mary-Anne trouwens, vele mooie herinneringen. Zoals dat we op een dag in mist en regen van de route waren geraakt en bij het vallen van de avond ergens in het bos een groot huis met wat ruimte rondom vonden om ons tentje op te zetten. Wel op hellend vlak, dus dat was ons 's nachts schrap zetten. Intussen werden we belaagd door een familie Bosuil met jongen. Die zagen ons, indringers niet erg zitten. Overigens was het tijdens deze vakantie dat we voor het eerst in Lucca terecht kwamen. Weet u dat ook weer... 

Cohen weg, rot voor Job, rot voor ons...

Gisteren wilde ik aan een blogje 'Overwegingen op Zondag'  beginnen. Er waren echter wat compu-lastigheden die mijn tekstschrijverij in de weg stonden, helaas. Ik bewaar een dergelijk katholiek onderwerp met mijn katholieke achtergrond maar tot de volgende zondag. Met de zegen van de vorige paus. Diens beeltenis werd op 1 mei 2011 geplaatst bij het altaar in de San Salvatore-kerk, op due passi van  de etalage van de kledingwinkel waar tot voor kort mijn wulpse etalagevriendin het kooppubliek probeerde aan te trekken. Dat is onvoldoende gelukt, de winkel wordt opgeheven. In San Salvatore was het altijd drukker. Het is een zwaar afscheid. Ik wens haar het beste. Interessante altaarornamenten in die kerk, trouwens:

Gisteren, einde middag zijn we Sanne op gaan halen van Aeroporto Galilei (Pisa). Ze had haar bezoek 2 dagen tevoren aangekondigd. En einde middag vandaag hebben we haar weer gedropt op Stazione Lucca. Ze gaat een paar dagen in Pisa rondkijken. Voor het eerst alleen op pad, spannend voor haar dus. Tussen deze twee tijdstippen hebben we een etmaal heel plezierig met elkaar doorgebracht. Op zondagavond genoten van een door schrijver dezes bereide heerlijke, zeg maar  kardinaal gecreëerde salade met prima verse ravioli en  een stukkie amandeltaart toe. Was er ook wat te drinken bij? Ja, er was ook wat te drinken bij. We moesten vandaag dus wel een eindje wandelen. Wel jammer dat het ook vandaag nog regenachtig was, de sfeer is dan wel wat minder in de stad. Maar toch een korte sightseeing gedaan over de Muren en door de stad.



Enkele van de fraaie kerken van binnen bekeken, o.a. dus die San Salvatore. Daar zitten ze op een kerkbankje, de dames..

In het weekend was fietsen er niet bij voor mij. Nu was ik eens een keer blij met de regen, die zowel op zaterdag als op zondag de straten goed nat hield. Het was misschien niet heel veel, maar de regen kwam wel gestaag naar beneden zetten. De zondagmarkt bij ons in de straat die anders zo'n vrolijke aanblik biedt lag er nu verzopen bij.  Ik was blij met die regen omdat ik vanaf vrijdagnacht werd bezocht door hevig knorrende en krampende darmen. Met regelmatig aanvallen van alternatieve barensnood. Vrijdag jl. was al met al mijn laatste fietsrondje, maar dat was wel een mooi ritje over smalle en rustige weggetjes in een stukje heuvelland benoorden Lucca, waar ik dit jaar nog niet was geweest. En het ging bovendien erg lekker.

 

Vanaf morgen komt het goede weer terug, met vanaf woensdag temperaturen tussen 12 en 15 graden volgens de huidige verwachtingen. Dat begint ergens op te lijken. De lente komt er aan, ik kan bijna in mijn Sockeloensokjes gaan rijden.  Het plan is om de bandjes deze week eens aan een goede slijtageproef te onderwerpen. Gezien een deze week opgekomen nieuw doel is het verstandig om goed in training te blijven. Over 37 jaar wil ik namelijk een poging ondernemen het werelduurrecord voor 100-jarigen te verbeteren. Uiteraard in Gaul!-tenue van dat seizoen. De krasse Robert Marchand heeft het uurrecord onlangs op de piste van Aigle in Zwitserland gebracht op 24,25 km/uur. Dat moet beter kunnen! Als ik maar een beetje in de rondte blijf rijden.

Tot slot: op het nieuws vanavond een bericht waar je op kon wachten maar eerder kwam dan gedacht: Job Cohen vertrekt. Rot voor Job, ook rot voor ons. Alleen met onbeschaafd of ongenuanceerd optreden trek je tegenwoordig nog kiezers. Ben  benieuwd wie de partij nu op pole-position gaat zetten.....

Overwegingen op Zondag

N.B. Er waren op zondag kennelijk problemen, ik kon in ieder geval tot 15.15 u niet bij mijn blog.

Eerst maar een grapje uit Frankrijk, gestuurd door Kristine uit de Cévennen

We gaan nu op weg naar Pisa Aeroporto om Sanne op te halen, onze eerste gast dit seizoen. De conclusie moet zijn: morgen verder....



Afdalen: over sneeuw, de grond in of over de weg

Richting Lente
Gelukkig begint het weer zich hier na de Siberische overval weer wat op gang te trekken. Koude en sneeuw hebben plaats gemaakt voor normalere temperaturen en voor de zon. Het gaat nog met horten en stoten. Gisteren was een prachtdag: zon en graadje of 13.  Heerlijk mijn ritje van 70 kms gedaan, al was het nog erg oppassen vanwege gladheid op schaduwrijke plekken. Vooral in de afdalingen een vervelende factor. Mary-Anne heeft ook een rondje gereden, op haar nieuwe fiets (met mandje voorop). We kwamen ongeveer gelijktijdig weer thuis, beide even opgetogen. Vandaag is het ook heel goed te doen. In het weekend komen de hort en de stoot, in de vorm van regen en een lichte temperatuurdrop. Daarna gaat het verder richting lente. (NB Vandaag een korte rit door het heuvelland over Domazzano, Valdottavo, Partigliano en Borgo di Mazzano voor de kenners der streek. Veel niet te lange klims over smalle en vaak beschaduwde wegen; oppassen met sneeuw- en ijsresten nog steeds..! En met Italianen in je wiel...)

Het weer van februari zette een klein kruisje door onze plannen om wat plaatsen in de regio te bezoeken. Gewoon niet lekker om in een nog ijziger oord dan Lucca door de straten te lopen. Dan kunnen we dat beter in Lucca zelf doen, daar vermaken we ons nog altijd prima mee. Als het maar even kon hebben we ook onze wandeling over de Muren trouw elke dag gemaakt. Steevast afgesloten in Bar Martini, aan het begin van onze straat. Ook daar zijn we trouw in. En verder deden we dagelijks wel wat leuks. Zoals zaterdag jl. uit eten met de familie Guidugli, de huisbaas.

Mama Antonella nam de foto

Begin deze week ben ik met vaste fietsmaat, tevens ski-fanaat Dario (http://www.tuscanyinvilla.com/html/tuscany_in_villa_about.html) mee geweest naar Abetone, ski-oord op een uurtje rijden van Lucca. Ik zie altijd uit naar wielermonumenten, vlak onder pashoogte is deze gedenkplaat (1998) van Fausto Coppi te vinden (uitsnede) :

 

Dat heeft een goede reden. In 1940 trok de Giro d' Italia in de 11e rit voor het eerst over de Passo Abetone (1388 m). Fausto Coppi, toen net 20 jaar oud, won die etappe, zijn eerste uit een wat een lange reeks zou worden. Een eind verderop moet nog een andere gedenkplaat liggen, uit 1977. Bovendien zijn ook 2 skipistes naar de campionissimo genoemd. Da's heel wat eer bij elkaar... 

We vertrokken al om 8 uur uit Lucca, da's veel te vroeg voor Mary-Anne. Die is dan nog niet wakker, en al zou ze het wel zijn dan zou ze nog onvoldoende fut bij elkaar hebben gesprokkeld om een dergelijke expeditie te ondernemen. Zij bleef dus thuis, miste zo jammer genoeg een wel heel mooie dag.

De volgende dag zij we wel getwee naar het kerkhof van Lucca gegaan om daar enkele uurtjes door te brengen. Gaan we graag naar toe, naar kerkhoven in den vreemde. We lijden beide al jaren aan deze milde vorm van necrofilie. Tsjezus, wat liggen er op het kerkhof van Lucca een hoop mensen stil te liggen. Veel imposante familiegraven en gedenkstenen te kust en te keur, alles marmer. Maar ja, de Etrusken werden hier ook al zo rijk begraven. Opvallend waren nog de aparte velden voor kinderen, respectievelijk defintief in de Heer getreden nonnen. Enkele beelden voor de sfeer:

 

                              Het Nonnenveld

Grote dalers uit de wielergeschiedenis

Van het kerkhof naar het item 'Grote Dalers' is voor de geest slechts een kleine stap  Hier volgt de voorlopige selectie. De afspraak was dat de suggesties niet per se behoefden te worden onderbouwd met beelden..

Als grootste daler ooit staat te boek Fiorenzo Magni. Wim van Est heeft het geweten toen hij de Italiaan probeerde te volgen, bekijk de beelden: http://www.youtube.com/watch?v=n0JLiu94Y3w voor het Pontiac-gevoel. De oude doos levert ook de namen van Gino Bartali en Jean Robic als sterke dalers.

Riny Wagtmans is wellicht de grootste Nederlandse daler ooit. In ieder geval is hij daar zelf van overtuigd, zoals uit zijn vele sterke verhalen naar voren komt. Zoals dat de mekanieker na een natte bergetappe bij al zijn ploeggenoten de remblokjes moest vervangen, maar bij hem niet. Hij remde bergaf namelijk naar gewoonte met zijn schoentjes een beetje bij, de remblokjes gebruikte hij slechts bij uitzondering.
Uit de tijd van Wagtmans noemen we ook Eddy Merkcx. Die kon alles, dus ook dalen. Uit de jaren '90 herinner ik me vooral de spectucalaire beelden van de dalende Pedro Delgado, met het neus op het voorwiel. Uit recenter tijden had Paolo Savoldelli de naam, en de bijnaam: Il Falco.http://www.youtube.com/watch?v=Y-VrcNqQ9ak
De heer Houteis nomineert Kelly, in de afdaling van de Poggio op jacht naar Moreno Argentin:
http://youtu.be/mL3jQmkj3uI
Van de nog actieven zijn de namen komen bovendrijven van Fabian Cancellara:
http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_Tour/MG_Tourtips/1.561174 

Cadel Evans betoont zich ook van zijn onbevreesde kant op deze beelden: http://www.youtube.com/watch?v=yISN7pgfCtY 

Samuel Sanchez en Vincenzo Nibali worden ook vaak geroemd om de daalcapaciteiten, laatstgenoemde o.a. door de Vlaamse TV-commentator José de Cauwer. Utrechter Joost de Waert tekent aan: 'Ik herinner me dat hij dat ook deed toen Nibali tijdens de natte Giro van 2010 aan het knechten was voor Basso. Prompt ging Nibali onderuit en besmeurde zijn witte trui'. 
Ook wel aardig om te zien:

http://www.youtube.com/watch?v=0tFpNsZXWgc&feature=related , met een heel aantal coureurs in beeld die ook niet terugschrikken van een gezwinde afzink. Heel spectaculair oogt zeker deze MTB-afdaling in Frankrijk, genomineerd door Wim Kremers:

http://www.dailymotion.com/video/x2m62b_mondial-du-vtt-descente-de-venosc-c

Tenslotte de eervolle vermelding gaat naar Simone Temperato. Hij daalde op één wiel de Stelvio af http://www.youtube.com/watch?v=VfATPMSD8rI&feature=youtu.be Voorwaar, dat ga ik hem niet nadoen.

Waarschijnlijk heb ik nog enkele ingediende suggesties over het hoofd gezien. Excuus, maar dien ze opnieuw in. En geef aanvullingen, waarvoor op voorhand mijn dank!