Op 7 oktober
a.s. wordt L'Eroica verreden, een in alle opzichten bijzondere
toertocht deoor de heartlands van Toscane. Het zal voor de 16e keer zijn, als ik goed heb geteld. De eerste
keer, in 1997, stonden er welgeteld 82 deelnemers aan het vertrek; in 2012 zijn
het er meer dan 5000. Dat is gerekend over de 3 mogelijke parkoersen (75, 135
resp. 205 km) te zamen. Op de startlijst figureren liefhebbers uit alle
windstreken, van Japan tot Canada, van Finland tot Peru, alsmede types als ene Francesco Moser en ook ruim 50
Nederlanders, waaronder startnummer 2021, het mijne. Over ongeveer het zelfde
traject wordt vanaf 2007 ook de profkoers Montepaschi Strade Bianche verreden,
dit jaar gewonnen door Fabian Cancellara: http://www.youtube.com/watch?v=zngFqsSKsbc
Zo, van deze beelden weet
de lezer nu meteen al een beetje wat ook L' Eroica zo bijzonder maakt. Het traject
kent een aantal onverharde stroken (witte wegen = strade bianche). In de lange
route zitten er maar liefst 15 http://www.eroicafan.it/images/percorsi/planimetria205.pdf
. Maar er is meer aparts aan L' Eroica. De deelnemers aan deze 'Parijs -
Roubaix van Italië' rijden op fietsen van (soms heel ver) voor het
klikpedaaltijdperk, op autentieke stalen rossen van meer dan 30 jaar oud. Voor mij staat bij vriend Paladino een antieke Tomassini klaar, en ik zal rijden voor Atala (met enkele mottegaten). Als eerbetoon aan Charly Gaul, naamgever van de WV Gaul! , tevens mijn all time wielerheld ( http://www.gaul.nl/#/Club/Charly_Gaul/article/105/Wielerheld) zal ik daarbij van onderen in Gaul-outfit gaan.
Zondag as. vertrekken Mary-Anne en ik naar Lucca; we zullen er deze keer 5 weken verblijven. Dat geeft mij gelegenheid om voordat de Grote Dag aanbreekt nog een aantal testritten te maken in de omringende heuvelen, ik kan zelfs een stukje strada bianca oefenen. Dat zal best effe wennen zijn, met die toeclips en de commandeurs op de schuine buis. Kilometers heb ik voldoende in de benen, het zijn er inmiddels meer dan 10.000 dit jaar. Enkele weken terug heb nog prima en in prettig gezelschap de diverse Ballonnen van de Vogezen met succes geattaqueerd, en 1,5 week geleden nog een stevige tocht gereden tijdens de Gaul!-clubkampioenschappen. En uiteraard de diverse tochtjes volgens de diverse vaste afspraken gedaan. Intussen is de herfst al een beetje ingetreden. Warempel heb ik vandaag mijn seizoensdebuut gemaakt op de Tacx en ook nog een kwartiertje geroeid. En de fysiotherapeut vond lichte averij in mijn rechterknie,,,, Da's minder, maar ik mag los van hem. Ik ben er klaar voor!
Thans geef ik het woord aan gastblogger & ex-collega Peter
Valkema (uit
Tilburg, 42, startnummer1159), een echte passionato en L' Eroica-recidivist:
"Mijn voorbereiding bestond, naast vaak, ver en
hopelijk hard genoeg fietsen http://www.strava.com/athletes/575838 , uit het zorgvuldig doorzoeken van twee
boodschappentassen vol fietsonderdelen. En een stapel wielen, een doos sturen.
En wat losliggende zakjes en doosjes. Al die spullen heb ik bijeengespaard
gedurende de afgelopen twee jaar, via beurzen, marktplaats, ebay en bevriende
liefhebbers. Uiteindelijk vond ik wat ik nodig had. Of dacht nodig te hebben,
want er blijft anderhalve boodschappentas met aluminium en een ruim assortiment
ander spul over op de dag voor het WK, wanneer ik de juiste spullen selecteer
en monteer. L'Eroica is dan over twee weken. Als de tijd dringt komt men tot
keuzes, nietwaar.
Dit voorjaar vond ik een frame in mijn maat dat precies voldeed aan mijn droombeeld. Een Gazelle Champion Mondial die veel lijkt op de vroegere koersfiets van mijn vader; blauw met gele transfers. Zijn voorvork was chroom en er zat een gazelle in gegraveerd, de mijne is blauw en heeft een kroontje en oogjes om een spatbordje te monteren. Vrijwel altijd worden deze klassiekers - waarop in Nederland in de jaren '70 en '80 een groot deel van het peloton rondreed - afgemonteerd met Campagnolo. Ik ben echter gecharmeerd van oud Japans spul, in dit geval Dura Ace. Het is goed
ontworpen, degelijk en precies gemaakt en mooi om te zien. Natuurlijk schakelt
het strak en je kunt een binnenblad van 39 (als je wilt zelfs 38) monteren, wat
het beentempo ten goede komt. Verder ben ik gek op mijn stuurlint; satijnachtig glanzend plastic
spul, beroemd gemaakt door de Italianen van Benotto. 
Ik hoop dat de fiets doet
wat-ie moet doen, het is mijn eerste Gazelle. Maar ik ga ervan uit dat strade
bianche en de steile klimmen en afdalingen in de 205km lange route van
L'Eroica geen probleem gaan zijn. Nu alleen nog zorgen dat ik zelf de beentjes
nog soepel laat rondgaan op de Monte Sante Marie.
En de 50 kilometer daarna, want deze pittige 'intervalberg' met
16km steil op-en neer en wat vlakke stukjes erin ligt op 3/4 van de lange route,
die ook daarna alleen bij hoge uitzondering vlak zal zijn. Al je eenmaal terug
bent in Gaiole voel je wel dat je een eindje hebt gefietst. Vraag maar eens aan
deze man op zijn éénversnellings BSA van 20 kilo, met wie ik een paar stukken
samen op reed vorig jaar..."
(Afl. 2 begin volgende week)
