Sombere dagen in Lucca

Al maanden heeft het in Italië niet tot zeer weinig geregend. Wel veel zon, het verband tussen de twee was  helder. Ook hier in Toscane heerst de droogte al vele maanden. In de krant zijn de gevolgen te lezen: vroegtijdig droogvallende rivieren, gortdroge akkers, gevaar voor bosbrand en dreigend (drink)watergebrek. Men beraadt zich op maatregelen, rantsoenering van het drinkwater bv. Waarover dan weer veel discussie ontstaat: nee, landbouw en industrie moeten maar op rantsoen. In ieder geval hebben 'onze' merels hun badje nog.

Deze week nat

Gisteren was de eerste regendag sinds lang. Geschikte dag om in de huiskamer door te brengen en te werken. Ja hoor, dat leest u goed. Het is heel begrijpelijk, die al of niet bedekte jaloezie van uit Nederland. Je hoort ons niet klagen, maar een gewone vakantie is het dus niet voor ons. Veel dezelfde dingen als thuis: boodschappen doen, koken, schoonmaken, het gras maaien, 's avonds journaal kijken, van die dingen. En werken dus. Mary-Anne haar eigen klus voor STONE http://www.steenuil.nl/ ; ik diverse, aardig wat tijd vragende  STONE-gerelateerde werkjes, een projectplannetje inzake de Steenuil in Lucca en de productie van 2 verhalen voor Nederlandse fietsbladen, waaronder de uitwerking van een interview dat ik vorige week had met de enige Israelische prof in het wielerpeloton. Gewoon leven, zeg maar.

De 'drukte' is groot genoeg om mij te beletten naast de Italiaanse krant ook nog een Italiaans boek ter hand te nemen of Italiaanse TV te kijken. Toch twee dingen die ik me heilig had voorgenomen. Het kan nog. Ook voor de komende dagen wordt namelijk regen voorzien, dus mijn welgevormde achterwerk zal even wat minder in contact komen met het zadel dan tot nu toe gebruikelijk. Een (relatieve) rustpauze qua velocipedische inspanningen kan ook heel geen kwaad. Het lichaam kan recupereren, en de geest wordt extra gretig.

Zorgen om ziekte en gezondheid

Dat we het hier erg naar ons zin hebben zal elke lezer wel duidelijk zijn. We voelen ons aardig thuis, hebben meer dan vorig jaar contacten met de localo's, de sfeer in de stad is prettig. Nu ja, de toeristen zijn in eerste golven weer gearriveerd, en da's niet zo bevorderlijk voor die sfeer. Vind ik. Het rustige geroezemoes in het oude centrum heeft plaatsgemaakt voor een luidruchtiger variant, over andere verschijnselen zal ik me maar niet uitspreken.

Dat we hier terecht zijn gekomen heeft veel, zo niet alles te maken met de gezondheidstoestand van Mary-Anne. Zij moet zuinig zijn met haar energie, hier heeft ze geleerd hoe ze gedoseerd met haar voorraad kan omgaan. Er zijn hier in vergelijking met thuis minder prikkels en minder verplichtingen (hoe leuk sociale 'verplichtingen' ook kunnen zijn, ze vragen wel veel energie); dat maakt het wat makkelijker. Ook samen kunnen we er goed mee uit de voeten, mede op basis van goed werkende afspraken. Waar we ook achter zijn gekomen is dat ze hier in Lucca minder last heeft van de astma die haar behoorlijk in de weg zit. Kortom, ze heeft gewonnen aan gezondheid. Het gaat nu goed, en daar proberen we maar zo veel mogelijk van te profiteren. Want het kan zo maar over zijn met een min of meer prettig bestaan.

In onze vrienden-, kennissen- en familiekring zijn er nogal wat die er over kunnen mee praten. Sommige zijn chronisch zeer ziek, zoals schoonzus Erica, gisteren kwam zwager Gerard met superhoge bloeddruk in het ziekenhuis terecht. Er zijn diverse gevallen van levensbedreigende ziekte die aanleiding zijn tot zorgen en verdriet. Ook niet te benijden zijn al diegenen die nu in de shit zitten of dreigen te komen vanwege ontslag, als gevolg van fusies of bezuinigingen. In mijn familie zijn nog andere lastigheden die mij zorgen baren, die ik niet kan oplossen, maar die niet 'in de krant' hoeven.Tot slot van deze wel bij het actuele weer passende bespiegelingen nog de zorgen om mijn oude vader (in april 89). Hij wil graag nog zo veel mogelijk de regie over zijn eigen leven houden maar dat lukt niet altijd even goed, wat zijn stemming niet ten goede komt. Hij zit prettig, zoals hij zelf keer op keer benadrukt, woont zelfstandig in een mooi complex waar hij volop contacten heeft. Hij kan er alle hulp krijgen die nodig is. Pa vindt het prima verblijven daar. So far, so good. Maar hij heeft dagelijks ook veel verdriet, mist zijn vrouw na 3 jaar nog heel erg, piekert te veel en raakt gauw in de war. Zelf vreest hij dat hij aan het dementeren gaat, of al is. Feit is dat hij erg vergeetachtig is en vaak belt over het zelfde. Ieder van ons, zijn kinderen, probeert te doen wat kan. Het is al een hele kunst om met elkaar op een lijn te blijven. Tsja, oud worden is niet altijd een pretje.....