De Klim naar Gombitelli

Of je nu uit de richting Camaiore-Monte Magno komt aandenderen over de SP1 of van de Monte Pitoro komt vallen, de eerste tientallen meters van de klim naar Gombitelli zijn gratis. Dat geeft ruim gelegenheid om naar het binnenblad te schakelen, en achter het passende kransje te zoeken. Dat moet wel, want na die eerste strook heb je niets meer aan die valsnelheid. De volgende 7 kilometers dient de zwaartekracht te worden overwonnen, het gaat hier goed omhoog.
Deze klim heb ik al meerdere malen gedaan tijdens eerdere bezoeken aan deze streek. En ook de laatste 7 weken heb ik hem al enkele keren in mijn parkoers opgenomen. Hij behoort dan ook tot mijn favorieten als het om omhoog gaan gaat. De smalle weg kruipt in vele slingers omhoog door het bos tegen een niet overdreven straf stijgingspercentage. Er moet niettemin worden doorgewerkt maar gelukkig ligt er hier en daar een relatief vlakke haarspeld waar de benen even lucht kunnen krijgen; die van mij kunnen dat goed gebruiken. Intussen verandert het uitzicht voortdurend: van alleen bomen links en rechts van je pad tot vergezichten richting kust of juist richting Lucca. En overal rondom de diverse soorten vogels met de lente in de kop. Het twinkeleert dat het een aard heeft. Een kilometer voordat Gombitelli wordt bereikt, ongeveer vanaf de plek dat je het dorpje tegen de heuvel ziet geplakt, vlakt het zodanig af dat het even quasi vanzelf gaat..  Pfft. Maar nog voor je Gombitelli binnenrijdt gaat het weer terug naar normaal; da's even goed op de pedalen staan. Na de passage van Hotel Céru moet er nog een kilometertje worden doorgetrokken, tot even voorbij een fraai aan de bosrand gelegen landhuis links boven op de heuvel. Dan moet er gekozen worden. Ofwel linksaf naar de Passo Luccese ("Loetsjeze"), waarna er nog minstens 3 alternatieven zijn om naar Lucca terug te rijden. Zaterdag koos ik er voor om via Fibbiano en Castello terug af te dalen naar de SP1. (NB. Om de route te sluiten moeten de 2 loze eindjes op het kaartje heironder met elkaar worden verbonden). In de eerste plaats kon ik zo even poolshoogte gaan nemen bij de aardverschuiving waar ik eerverleden week op vastreed.

In de tweede plaats wilde ik graag even de openingstijden checken van Ristorante Castello. Daar ga ik komende dagen een keertje eten met de gekende coureur Renato Gelato en onze beide dames. Ik ging even binnen en de baas herkende me meteen...  gezellige kout bij kopje koffie (€ 0,80) en hij zag uit naar onze komst. We hebben hem dan ook al enkele malen eerder een goede avond bezorgd. Hij komt aan tafel wel vertellen wat er zoal is, en dan nemen we alles. Prima afspraak. Het is wel beter om dan eerder op de dag duchtig te hebben gefietst qua balans inname-verbranding. Ik kon nu de aardverschuiving wel passeren, maar voor eigen risico. Na regen kwamen nog steeds delen van de berg naar beneden, de komende periode gaat er een muur gebouwd worden om de gevolgen van volgende soortgelijke events te beperken.

In december/januari weet de zon de route over Gombitelli nog niet of nauwelijks te beschijnen. Nu, eind februari, was dat wel anders. Vrijwel het hele traject reed ik onder een mild zonnetje, het kon goed met blote armen. Er zijn uiteraard diverse aanlopen naar deze klim naar Gombitelli mogelijk. Deze keer koos ik voor een vlakke (nou ja... ) aanloop Lungomonte over Filettole, Massaciuccoli, Massarossa, en 'achterom' via Stiava over de Monte Pitoro.

Ik rij graag langs het meer van Massaciuccoli, vanwege de wijde blik op water, moeras het riet ("De wind ruist door het riet, de woonplaat van de karekiet' - een bekend gedicht van J.A. Deelder). Deze keer zag ik een Kleine zilverreiger rondstappen.

Na de afdaling via Castello (smalle weg, veel haarspelden, oppassen voor slechte weggedeelten en die ene auto van onder....) kom je weer de SP 1 opgestoven, waarna het nog even lekker doorstomen is geblazen naar Lucca. Nog een rondje over de lokale muren, en we zijn weer thuis. Weer 70 kms in de boeken. Gaan we weer een beetje gezellig doen met vrouwlief. En nog wat werken. Jawel!