Het leuke van klimmen is het dalen

Nou ja, dat gaat wat ver, wellicht. In ieder geval geniet ik hier volop van het omhoog fietsen, al is klimmen hier in de heuvels en bergen rond Lucca ander bier dan het bedwingen van de cols in Alpen, Dolomieten en Pyreneeën. Een klim van enkele tientallen kilomers naar een col met de hoogte van - pak hem beet - de Galibier (ruim 2600 meter) kom je hier niet tegen. Wat niet weg neemt dat er hier de nodige klassiek neergelegde weggetjes bergop zijn neergelegd. Minder lang, en naar minder imposante hoogten, zeker, maar zeker met steile stukken en bochtenrijk. Lekker haarspeldjes draaien bevalt me bijzonder goed, ook hier. Een van de mooie dingen is dat je bij het vorderen van de klim steeds terug kunt kijken naar waar je vandaan komt. 'Hoe is het mogelijk, hoe diep beneden ligt dat dorpje al waar de klim begon'. Pedalo, dunque sono!, zei de verre neef van Descartes. En dan die rust.... Als je eenmaal goed in je ritme zit is er alle tijd en ruimte voor diepere gedachten. Jawel! Zo moest ik tijdens de klim naar Castello/Gombitelli (8km), lekker draaiend in het milde zonnetje aan de woorden van Jan Cremer, de Grote Schrijver, die ik onlangs las in een interview met hem (nou ja, interview, het was meer een monoloog): 'Het voordeel van 71 zijn is dat als je een mooie meid ziet lopen, je denkt: daar hoef ik niet meer achteraan, begrijp je wel? Verder verandert er niks'. Ik heb me de hele klim afgevraagd wat die woorden voor mij, pas 62, zouden inhouden. Maar ja, je hersenen schijnen het na je 45e wat minder te gaan doen. Dus was de klim niet lang genoeg om het antwoord op deze prangende vraag te vinden. Want het mooie van het klimmen diende zich al weer aan: het dalen. Smalle weg, de eerste kilometers door het bos, gaten en barsten hier en daar maar ook nieuw asfalt, van haarspeld naar haarspeld. Bochten goed inschatten, 'door de bocht' proberen te kijken, enz. Opletten dus, concentratie vereist. Maar ik vond het als altijd weer prachtig om te doen. Er zijn lieden die helemaal hotel de botel worden van afzinken. Sommigen doen het zelfs in wedstrijdverband, zoals de daalwedstrijd op de gekende Côte de la Redoute, scherprechter in Luik- Bastenaken-Luik. Kijk en huiver bij de beelden: http://www.youtube.com/watch?v=__QyGzhqxCQ. Ik ken ook mensen die overwegen een naaktdaaltijdrit (m/v) te organiseren. Gaat lastig worden schat ik in.

Grote Dalers
Enkele dagen geleden kwam mijn oproep om bij te dragen aan een Top 10 van Grote Momenten in de Tour de  France. Daar zijn al enkele suggesties op gevolgd. Ik kom er morgen op terug. Gisteren heb ik ook een competitie Grote Dalers geopend. Heeft ook al enkele suggesties opgeleverd. Het gaat hierbij primair om de coureurs die zich hebben bewezen als een kei in het naar beneden fietsen. Bv. lui als Riny Wagtmans, o.a. bekend van zijn uitspraak: 'Iemand die zegt dat hij met mij naar beneden is gefietst, die liegt'. Kijk, dat zijn teksten. Graag beelden erbij in het kader van een passende bewijsvoering. Die beelden mogen ook van buiten de Tour de France afkomstig zijn.

Oh ja, we dronken natuurlijk ook samen een koffietje.