Monte Serra

Geachte volger Houteis: Vandaag heb ik voor de 2e keer tijdens ons verblijf in Lucca de Monte Serra gereden, vanaf Buti. Dit keer niet in het gezelschap van Dario Trabucci en Taylor Phinney, maar met Renéetje (Renato Gelato) uit Utrecht. Da's toch inleveren... De klim vanuit Buti, 12, 2 km lang,  ligt op het zuiden. De stevige en koude wind van vandaag in aanmerking genomen was dat wel de te verkiezen variant uit de 3 mogelijkheden. Het betekende wel dat de afdaling naar S. Andrea di Compito een heel erg koude was.

Vanaf Buti is de route uiterst plezierig. Stijgingspercentages liggen tussen 7 en 9, met enkele uitschieters naar boven, maar ook met enkele makkelijker lopende recuperatie-stukjes. Je rijdt alleen tussen de fluitende vogelen alom naar bijna 1000 meter, gemotoriseerd verkeer is er in dit jaargetij nog niet. Fietsers daarentegen wel. Op de Serra wordt duchtig en serieus getraind door talloze professionele of dilettantische types. Of door no-no's, zoals ik. In de bovenste regionen zijn enige nu nog gesloten etablissamenten, en picknick-velden. In de hete zomermaanden zal het hier ongetwijfeld druk zijn met verkoeling zoekende Italianen. Op de berg zal het dan vermoedelijk een heel stuk drukker zijn met auto's met evenredig minder fietsplezier als gevolg.

In de eerste kilometers komen diverse groepjes fietsdames de berg afzakken. Na de passage van de ploegleiderswagen komen we verder niemand meer tegen. Wat een ongekende rust! We rijden alleen. René, de veel betere (wedstrijd)renner, begint op zeker moment van me weg te rijden. Langzaam, maar zeker. Ik forceer niet, ben een beetje moe nog van de voorbije dagen en voel in mijn rechterbovenbeen een spiertje dat daar erg vervelend loopt te doen. Na verloop van tijd is René om de bocht verdwenen. Zo, dat werkt motiverend.... !! Gelukkig kom ik in het (virtuele) gezelschap van Maurio Pazzo, Paladino Dellapasta, Gianni Fiasco, Patricio Pompino (de gekende wieltjeszuiger), de gebroeders Giuliano en Claudio Gaudianello en de gerenommeerde klimmer uit de Hoekse Waard, Giovanni 'Pinocchio' Poley. Pazzo probeert te demarreren, maar goed, die is gek. Het lukt hem natuurlijk niet weg te komen. Er wordt geleden, Pazzo lijdt nog het meest. Ik hoor het aan zijn ademhaling. Zelf voel ik me goed, neem de leiding over van die uitgebluste mafkees, laat de rest nog even toe aan het achterwiel, maar op een steilere passage ram ik alles er genadeloos af.  Die zien we niet meer terug! Zo, is dat fietsen!?! Het gaat zo lekker dat ik boven de verkeerde afslag neem, 2 kilometer naar de zendmasten bovenop. Ik ontdek mijn vergissing, niet zo moeilijk: de weg loopt dood. Na een gerichte zoekactie kom ik René weer tegen, samen rijden we teug naar Lucca na een uiterst frisse afdaling in de schaduwkant van de Monte.

Overigens had ik zeker van die Claudio Gaudianello meer verwacht. Ooit zat ik met hem in een kopgroep op de gevreesde Monte Magno. Hij moest echter afhaken nadat hij op een overstekend wild zwijn was geknald. Dat kon toen nog gebeuren. Het zwijn, een jong vrouwtje, overleefde de botsing niet. Nadat Claudio was opgekrabbeld bond hij het beest op zijn besmeurde tricot. Zo reed hij naar de meet waar hij het wild zwijn verdeelde onder zijn dolenthousiaste supporters. Fijne vent, die Claudio.

Zo meteen gaan we uit eten met René en Yolanda. Het is alweer hun laatste avond. Onze tijd gaat het ook snel. Volgende gasten worden over 1,5 week verwacht. Daar zit geen renner bij. Misschien zijn ze er wel voor te porren om een uurtje een fiets bij Poli te huren. Veel toeristen verkennen op een Poli-fiets de muren van Lucca. Ik ga er nog eens over schrijven.