Fietsen rond Lucca & het seizoen

Vandaag voor het eerst lek gereden. Met het groter worden van de afgelegde afstand en de dito toenemende slijtage van vooral de achterband is het gevaar voor 'gomma a terra' ook groter geworden. Zeker met het wat miezerige weer van de laatste paar dagen, al is de temperatuur met 16 à 17 graden dik in orde. Gelukkig gebeurde het op slechts zo'n 5 kilometer van huis. Na de depannage kwam ik goed terug in Lucca. Toch opnieuw lek, een miniem stukje glas had zich een tweede keer een weg naar de binnenband weten te banen. Met mijn wiel en met mijn Mary-Anne dus maar einde middag naar fietsenwinkel Chronobikes van Paladino getogen. Waar het wiel weer rijklaar werd gemaakt. En alwaar het nog heel gezellig werd. Als tijdelijk secretaris van Paladino heb ik nog een paar verzoeken voor een huurfiets uit het buitenland beantwoord via zijn Ipad.
Chronobikes aan de Corso Garibaldi is een waar trefcentrum voor allerhand type bezoekers, niet in de laatste plaats voor (ex-) profcoureurs. Ik kwam er eens Jörg Jaksche tegen. Die sprak ook Nederlands, zei hij: 'Godverdomme' bleek het eerste woord dat hem te binnen schoot. Momenteel zijn het vooral de jonge Amerikaanse profs die in Lucca domicilie hebben gekozen die geregeld langs komen. Die spreken noch Nederlands, noch Italiaans, behalve Taylor Phinney dan (heeft als kind een aantal jaren in Italië gewoond). Ben King en Taylor Phinney vertrekken over een paar dagen naar de Ronde van Catalonië. Na terugkeer gaan we een keer samen rijden. Ik zie er naar uit.

V.l.n.r.: Ben King, Paladino, Taylor Phynney en Chris Butler

Je kunt wel zien wie op deze foto de klimmer is.

De wegen
Die gasten wonen hier omdat er een groot deel van het jaar prima getraind kan worden. En er zijn voor alle typen training prima parkoersen. Dat geldt natuurlijk ook voor mij maar u snapt wel dat het dan in sterk afgeleide vorm is: niet elke dag, niet zo intensief, niet erg planmatig, meer als een gemotiveerde 'would be'-coureur. Maar die rijdt wel over dezelfde wegen.
Hoe rijdt het hier eigenlijk? Als je met je fietsje vanuit Lucca-Centro storico op pad gaat moet je eerst een stuk stad door, welke kant je ook heen gaat. In het stadshart mag dan geen verkeer zijn, in de wegen naar buiten des te meer. Die verbinden Lucca met andere plaatsen in de regio, bv. Viareggio aan de kust en diverse plaatsen die niet direct via de snelweg bereikbaar zijn. Dat betekent ook veel vrachtverkeer. Het zijn 2-baanswegen, niet overdreven breed, en niet altijd in een 'goede staat van instandhouding'. Zo op het eerste gezicht is het bepaald niet ongevaarlijk om hie rond te fietsen. In de praktijk valt het mee. Het is helemaal duidelijk dat de Italianen in deze regio heel erg gewend zijn aan wielrenners op de weg. 99% geeft je alle ruimte, ze gedragen zich geheel tegen het imago van Italianen in heel relaxt. Ze weten kennelijk soms ook waar je wat meer naar de as van de weg moet vanwege de gaterige sfeer aan de zijkant ervan. Gisteren nog, op de terugweg over de SP 1 reed ik op een nog bochtenrijk gedeelte een hele poos voor een vrachtwagen uit, die rustig wachtte tot hij voorbij kon; met een toetertje ten afscheid van ons tijdelijk verbond. Uiteraard moet je een beetje met verstand rijden, vooral de buitenspiegels van de bestelbusjes in de gaten houden.
Zo gauw je afdraait van de drukkere wegen die doorgaans langs de riviertjes lopen is het helemaal gedaan met al die auto's, in de meeste gevallen gaat het dan wel meteen de hoogte in. Daar ligt het grote genoegen op de loer. Tussen bossen, olijfboomgaarden en wijngaarden is het puur genieten. Wat een rust, en wat een vergezichten ook. De laatste weken is daar meer en meer jubelende vogelzang bijgekomen. Sinds een aantal dagen hebben zich vele Europese kanaries bij het koor gevoegd. Grote afwezige: de zanglijster, ik heb er nog niet een gehoord, terwijl die in Nederland momenteel de vouwen uit je broek zingt. Zanglijsters? Die vind je hier waarschijnlijk alleen in sommige restautrants in acceptabele dichtheden.

De toeristen komen...
Ik vraag me af of het bovenstaande blijft gelden als straks de duizenden toeristen zich bij de Italiaanse automobilisten voegen. Die toeristen zijn in ieder geval niet zo gewend aan die lastige fietsers die maar in de weg rijden. Tsja, toeristen, ze komen er weer aan. Tot voor een week was er hier in het centrum sprake van een gemoedelijke sfeer, ondanks de drukte vooal aan het eind van de dag toch altijd met prettig geroezemoes als maximale geluidsdruk. Opvallend détail: 'eetlopende mensen' zag je niet.  Maar dat beeld begint nu te veranderen. De toeristen beginnen weer te komen. De eerste groepen met iemand met een vlaggetje voorop zijn al weer gesignaleerd. Het geluidsniveau in de binnenstad is ook merkbaar toegenomen, waarbij vooral het lelijke Amerikaanse geknauw er voor mij uitspringt. Ook het eetlopen zie je inmiddels al meer. Gelukkig is het niet zo erg als bij ons in Nederland, waar de mens zich een weg door de binnensteden pleegt te kanen, en het zakje nogal eens daar valt waar het zakje leeg is. Tegen de tijd dat het hier echt druk gaat worden gaan wij daar weer getuige van zijn.