Vandaag is mijn vader (bijna 88 jaar oud) verhuisd naar een nagelnieuw complex in Nuenen. Zelfstandig wonen, maar met zorgaanbod en mogelijkheden voor ontspanning en sociaal contact onder handbereik. Een hele goeie stap, hij heeft er heel erg naar uitgekeken. Maar zo'n verhuizing is evengoed een stressvolle gebeurtenis op die leeftijd, en met de nodige emoties omringd. Vervelend dat ik er niet bij kon zijn. Het grote werk werd dan wel gedaan door een goed verhuisbedrijf, er blijft toch het nodige te doen over. Broers, zus, aanhang hebben er voor gezorgd dat het allemaal goed is verlopen. Hulde!
Intussen komt hier in Lucca het 'gewone' leven meer en meer op gang. Een aantal terrassen zit nu ook 's avonds vol, met jong uitgaanspubliek. Wonderlijk te zien welke etablissementen wel, c.q niet worden verkozen als 'place to be'. Een heel gewoon café, overdag vooral hangplek voor oudere jongeren of echte ouderen blijkt 's avonds een uiterst hippe tent. Aan het begin van onze straat ligt ook zo'n etablissement: Betty Blue. Ziet er heel gezellig uit. Maar...je zal er maar direct in de buurt wonen. De vierkante muziek dendert het pleintje op, de sluitingstijden lijken niet erg vast te liggen ofwel er wordt niet op gehandhaafd. De bezoekers gaan uiteraard op zeker moment ook weer naar huis, bedje toe. Velen passeren dan ons appartement. Aangezien wij aan de voorkant slapen kunnen we u mededelen dat de thuistocht der cafégangers groepjesgewijs en enigszins luidruchtig geschiedt, met zekere tussenpozen gaat dat door totdat de merels weer gaan zingen. Kortom: de hele nacht door, met dito effect op de nachtrust. De lente brengt dus behalve ontluikende natuur en hogere temperaturen ook enige last met zich mee.
Ook in het historisch centrum is deze periode een omslag gaande. Tot voor enkele weken waren we hier alleen met de Italianen, heerlijke sfeer op straat en geen rotzooi. In een eerder blog noemde ik al dat er hier geen sprake was van loopeters op straat, een in Nederlandse binnensteden heel gewoon verschijnsel. Het zakje valt veelal waar het leeg is. Met de komst van de toeristen begint dat beeld zich hier ook weer te vestigen. Een vorm van cultureel imperialisme, van Amerikaanse origine, denk ik zo maar.
Met de lente komen ook weer de festiviteiten. Morgen de eerste wielerkoers voor junioren in Lucca. en dit hele weekend is er het feest van de Verde Mura. Op een deel van de Muren en zijn onderdoorgangen bij de Porta Santa Maria en de Baluardo San Martino is een grote manifestatie georganiseerd, een soort van fair voor tuinieren en het buitenleven. Binnen dit kader heeft ook de Orto Botanico zijn deuren weer geopend. Er is veel te zien aan planten, ambachtelijke produkten in de sfeer van honing, worst en zelf gedraaide producten van natuurlijke grondstoffen, etc. Ook worden oude landbouwmachines tentoongesteld.
De fut voor verdere verkondigingen is er nu even uit, zo na het naar Italiaanse gewoonte late avondmaal. Er zijn nog onderwerpen genoeg, overigens waar ik de lezer in de ons resterende tijd mee kan lastig vallen. Laat ik deze keer maar eens eindigen met aandacht vragen voor de manmoedige poging van fietsgenoot Robert Knol uit Utrecht om een bijzonder wereldrecord te vestigen. Per fiets van Caïro naar Kaapstad, een afstand van 11.200 km!! En dat in kortere tijd dan de huidig recordhouder Ralph Tuyn. Die deed er 80 dagen, 6 uur en 7 minuten over. De poging is al erkend door Guinness Book of Records. Nu Robert nog! Ondanks dat hij al door ziedende honden en een olifant (wat zag die in Robert?) werd achtervolgd ligt hij dagen voor op het schema. Het is een ongehoorde prestatie so far. En niet voor eigen glorie. Robert laat zich sponsoren voor een project in Nyanje, Zambia waar hij in zijn jeugd heeft gewoond. Millenniumdoel 7, daar gaat het om, hier concreet gemaakt naar het doel: betere watervoorziening en sanitair op de dorpsschool. Lees, geniet en bewonder... en doe zo mogelijk ook een bijdrage aan dit project. Zie http://www.11000km.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten