Eenheid

Tirreno-Adriatico,
Nog even terug naar de ploegentijdrit van eergisteren. De kranten hier waren vol lof over de prestatie van RABO-bank. De renners zelf hebben het over de eenheid die hun ploeg kenmerkt. Voor de meeste commentatoren kwam de overwinning van de Nederlandse ploeg als een grote verrassing. Die dachten aan winst voor een Italiaanse ploeg (Liquigas), of anders aan een overwinning voor Leopard-Trek, met Cancellara, Andy Schleck en de beide Nederlanders Postuma en Stamsnijder aan boord. Bij nadere beschouwing is de overwinning van RABO helemaal niet zo raadselachtig. Analyse wijst uit dat de voorsprong op de andere ploegen vooral in de eerste kilometers werd opgebouwd. Ik weet wel hoe dat zo kwam. Bekijkt u het startpodium in de startplaats Marina di Carrara eens. Normaal worden de renners in zo'n ploegentijdrit gelost door een reeks hoogbenige en -borstige jongedames, hier echter worden ze afgeschoten door echte matrozen. Reviaanse toestanden! 'Wegwezen hier' moeten onze gezonde Hollandse jongens hebben gedacht.

Mogen we nog niet weg?

Italië gaat feesten

Op 17 maart a.s. zullen er overal in Italië feestelijkheden zijn vanwege het 150-jarig bestaan van de Republiek Italië. Ook hier in Lucca zijn de voorbereidingen in volle gang. Zo zijn er opknapacties op de muur, beelden en plantsoenen krijgen een opknapbeurt. Langs de op- afrit bij de Orto Botanico zijn gisteren bomen geplant.

Het is de vraag wat die eenheid in Italië actueel voorstelt. Dat komt natuurlijk door de persoon van Berlusconi. Er zijn 2 kampen, pro en contra. De Italianen met wie ik hier van doen heb zijn nogal tegen, al geven sommigen hem op onderdelen wel een beetje gelijk. Bv. om zijn voorstellen voor hervormingen bij justitie. Aan de in hun ogen wel erg gepriviligeerde positie van de rechterlijke macht mag best eens wat worden gedaan. Maar er bestaat in brede kring grote afkeer en ook schaamte over de handel en wandel van de man, zeker als het om de meisjes gaat. Vooral Alberto, onze appartementverhuurder bij wie we vanavond gaan eten, wordt helemaal gek als de naam Berlusconi valt. Deze cartoon is dan ook bij hem en de anderen heel goed ontvangen, en is inmiddels ook ruim verspreid onder famile, vrienden en kennissen.

Het zal wel niet zo snel gebeuren dat het land uiteenvalt, al zijn er de nodige politici (en hun kiezers) die een zelfstandig (en rijk) noorden gaarne zien voortbestaan zonder de ballast van het (arme) zuiden. Voor hun begint Afrika even bezuiden Rome. Maar er is wel degelijk een richtingenstrijd gaande. Waar moet het met Italië naar toe? Economisch en qua mentaliteit. Het lijkt  me vrij normaal om je daar als land van tijd tot tijd op te bezinnen. Maar in het Italië van nu zit daar veel gifspuiterij omheen die het echte denken bezoedelt. Zien we helaas in Nederland ook meer en meer gebeuren. En Italië heeft de handicap opgescheept te zitten met een zich misdragende president, wiens euveldaden bij een bepaald deel van de bevolking juist veel bewondering oproepen. Zitten wij nog goed met Rutte.

Het land lijkt toch een beetje op een tweesprong te staan. Maar het zal niet zo snel uit de hand (dreigen te) lopen als in de periode vlak na de 2e wereldoorlog. De strijd in Italië ging toen tussen traditie en moderniteit. Communisten en socialisten stonden sterk, en streden voor industrialisering. Een groot deel van de bevolking hechtte echter sterk aan de oude agrarisch-culturele waarden. In 1948 liepen gemoederen hoog op na de mislukte moordaanslag op de communistische voorman Togliatti. De Italiaanse president Einadi belde wielrenner Gino Bartali die op dat momnent de Tour de France reed en smeekte hem de Ronde te winnen omwille van de eenheid van het land. Brave Gino, bijgenaamd de 'Vrome' of de 'Monnik', deed extra zijn best en won. De dreigende revolutie werd afgewend door de vreugde die bezit had genomen van het Italiaanse volk. Hoezo hebben sport en politiek niets met elkaar te maken? Bartali, de boertige katholiek uit Toscane, die zelfs stemmen uit de hemel hoorde, stond model voor alles wat met traditie en het oude Italië te maken had. Zijn jongere rivaal Fausto Coppi  stond model voor de moderniteit, zowel wat betreft zijn levenswandel (vrouwen) als wat betreft zijn ideeën over het wielrennen. Bartali mocht dan iemand in de hemel hebben die voor hem zorgde, Coppi had een goeie masseur. Een en ander wordt op pakkende wijze uit de doeken gedaan door Curzio Malaparte in zijn boekje: 'Coppi e Bartali: le due Italie'. Die zag in 1949 in hun onderlinge rivaiteit een metafoor voor de richtingenstrijd in de Italiaanse politiek van die dagen. Het boekje is ook in het Nederlands verkrijgbaar: Coppi en Bartali: de twee gezichten van Italië'  http://www.nusport.nl/recensie/2252376/coppi-en-bartali-eeuwige-rivaliteit.html   De in de pers zeer ruim opgeklopte rivaliteit tussen beide coureurs was heel goed voor de belangstelling voor het wielrennen,  en goed voor de verkoop van de sportkranten...... Beide heren hadden vanzelfsprekend ook hun eigen tifosi, maar konden het in feite best met elkaar vinden.