De toestand

Er is wereldwijd het nodige te doen aan serieuze kwesties. In Japan de zenuwen over het wel of niet kunnen beheersen van de door aardbeving en daaropvolgende tsunami in het ongerede geraakte kerncentrales, de toestand in diverse landen in het nabije Midden-Oosten en Noord-Afrika. Gaat het lukken om de uitstoot aan radioactief materiaal uit die kaduke kerncentrales in te perken? Duizenden mensen in Japan zijn al de klos, velen kunnen niet meer terug naar hun woongebied, veel voedselgronden zijn besmet en voor decennia onbruikbaar, vis en diverse groenten zijn oneetbaar geworden. Gaat nog even (nu ja, vele jaren) duren daar, voordat er weer enigszins sprake is van een min of meer  normale toestand. Moeten we nog maar afwachten of de gevolgen nog niet veel groter gaan zijn. Dat er wolken over gaan waaien, de wereld over. De ramp als zodanig was weer eens een bewijs van mijn idee dat niets fantastischer is dan de werkelijkheid. Zoiets kon niet gebeuren, maar het gebeurde evengoed. Ik ben nog niet gerust op die wolken.... En ook niet op de gegarandeerde veilgheid van 'onze' kerncentrales, bestaande en geplande. Het risico kan of zal door goed ontwerp etc. beperkt zijn, maar als het mis gaat zijn de gevolgen meteen niet te overzien. Zoals het Japanse voorbeeld leert.

Intussen, Italië zucht onder de toestroom van vluchtelingen uit Noord-Afrika. Het eilandje Lampedusa is stampensvol, evenveel vluchtelingen als inwoners, er is vrijwel geen drinkwater meer. De bevolking is stevig in de stress geschoten. Gevreesd wordt voor grote sociale spanningen. De regering heeft er inmiddels voor gezorgd dat duizenden vluchtelingen per bus, vliegtuig of boot naar andere delen van Italië worden overgebracht. Daar zitten ze ook niet echt op een toevloed van vluchtelingen te wachten. Men heeft de handen vol aan de problemen die er toch al zijn, vanwege de economsiche crisis. Op Sicilië bv. zijn ook burgemeesters in actie geschoten: bussen met vluchtelingen beletten hun stad binnen te komen. Men houdt zijn hart vast mochten er straks nog vele duizenden Libiërs koers zetten richting Lampedusa, de makkelijkst te bereiken veilige plek vanuit Noord-Afrika. Aan een evenwichtiger ver, deling over de Italiaanse regio's wordt gedacht en gewerkt. En uiteraard vindt men hier ook dat andere Europese landen hun deel moeten nemen. Te meer omdat ze vinden dat er in 1997 al een onevenredig deel van de opvang van Albanese vluchtelingen op hun nek is terecht gekomen. Ook Oost-Europa is hier niet ver weg.

Over Nederland, c.q het chagrijn van Wilders c.s. zullen we het maar niet hebben. Waarom die gozer zo populair is? Hij beperkt het risico voor Henk && Ingrid dat die zelf moeten nadenken.

Gek idee: in deze toch niet zo erg vrolijke tijden gaat het 'Lucca-genieten' gewoon door. Evenals het fietsen. Gisteren weer een stevige maar geweldig mooie rit, een serieuze training volgens fietsmaat Dario. 86 kms, met 2 forse klims, eerst naar Loppeglia (7 km), vervolgens naar Trebbia (12 km), en dan via Villa Basilica met een bochie weer terug naar Lucca. Er zitten dan natuurlijk ook een paar lekkere afdalingen in. Heerlijk, vind ik die. Oppassen voor ongerechtigheden in of op het wegdeksel, en voor die ene auto die net in die bocht omhoog komt. Gaat me goed af, dat dalen. Ik ben niet voor niets de Valk van Voordorp. Geintje natuurlijk, maar toch. Ik ben in de loop der tijd wel wat meer ingehouden gaan dalen. Dat is sedert ik voor mijn neus tijdens de afdaling van Les Deux Alpes mijn kamergenoot, gerenommeerd daler toch, zag en vooral hoorde crashen tegen een busje, dat de bocht iets te veel naar binnen aansneed. Fiets in drieën, helm in tweeën, coureur nog heel (op zijn stuitje na); een regelrecht wonder dat het zo afliep. Gered door de helm, zoveel is zeker, gezien de voorruitravage.

Op weg naar...                    en boven op de Trebbio

Het dal van de rivier de Serchio vormt de scheiding tussen de twee bergachtige zones die deze dag werden aangedaan. Dario had er wel schik in om de passage Serchio te doen via de zgn. Ponte del Diavolo, nabij Borgo a Mozzano.

Straf gevalletje, die Ponte. Dario flikte het om met een korte aanloop het steile stuk (links op het fotootje) in een keer te nemen; ik wankelde even onder het hoogste punt tegen het zijmuurtje aan maar stortte niet naar beneden. Dat deed wel de duivel destijds, in de 11e eeuw, zoals de legende wil. Het bouwwerk sprak zeer tot de verbeelding van de lokale bevolking, een bovenmenselijke prestatie. Het verhaal ging dan ook rond dat de bouwmeester een pact met de duivel had gesloten toen hij merkte dat de bouw te lastig was en te veel uitliep. De duivel zegde toe dat hij de brug in een nacht tijd zou afbouwen, dit in ruil voor de ziel van de eerste die de brug zou oversteken. De bouwmeester waarschuwde de mensen om  tot na zonsopgang te wachten met de oversteek, en dreef een varken van de ene kant van de brug naar de andere. De aldus gefopte duivel ontstak in woede, en stortte zich van de brug in het water van de Serchio. Nooit meer iets van vernomen, van die duivel.