Al heimwee?

Vandaag kwam de vraag of we Nederland al een beetje missen. Ja en nee, eigenlijk; en misschien toch ook een beetje, evengoed. Of niet. Punt is natuurlijk dat we weten wanneer we weer terug gaan, en ons normale leven weer gaan oppakken. Het is gewoon zaak om tot dan zo veel mogelijk van het hier en nu in Lucca te genieten. Nou, daar maken we werk van! Overigens is het leven hier niet eens zo afwijkend van dat in Nederland. We hebben alle twee ons (vrijwilligers)werk, dat dagelijks aandacht en uren vraagt, en we moeten ook gewoon boodschappen doen en koken en schoonmaken, ja, zelfs het gras maaien. Waar de groei trouwens al goed in zit. De omgeving en de ambiance zijn hier dan wel weer zo afwijkend dat de beleving een andere is dan wat we in Nederland gewend zijn. Het bevalt ons beide uitstekend, en wel zo goed dat we hebben besloten het nog eens te herhalen. Permanent hier gaan wonen is weer iets heel anders, gaan we niet doen. We zijn zeker gehecht aan Nederland, en onze vrienden en bezigheden daar. Dat gaan we niet inleveren. Al hebben we hier ook leuke contacten. Overigens zijn we hier zeker niet verstken van het wereldnieuws. Dat volgen we gewoon via de Nederlandse media (kranten on line, De Groene, NOIS-journaal) Via uitzending gemist kijken we naar DWDD en P&W, hoewel niet dagelijks en volgen we de heer A. van Duyn). Via La Replubbica, een soort kruising tussen NRC en Volkskrant kijken we geregeld hoe de Italianen tegen de wereld en zichzelf aankijken.

Dit weekend zijn de eerste landgenoten over: René en Yolanda, heel gezellig. Ik kan met René lekker fietsen, hij is hier, fietsologisch gezien overigens ook goed bekend. En we hebben al een paar keer samen gegeten (bij ons thuis en in Ristorante Giglio), en cafébezoek gepleegd. Er staan ons nog 3 bezoeken te wachten. Daarnaast zijn er ook 'Italiaanse' uitnodigingen. We zien daar allebei zeer naar uit, maar het roept ook het gevoel op dat het allemaal weer snel voorbij zal zijn, ons verblijf hier. Time flies. Raar te zeggen maar we komen tijd tekort; toch bv te veel boeken meegenomen....
Als we eind april terugkomen zal het ook in Nederland wel lente zijn. We zijn de mooiste tijd van het jaar gewoon thuis. We gaan  meteen na terugkeer kijken hoe mijn vader (88) er bij zit in zijn nieuwe appartement. Fijn dat mijn broers en zus de praktische zaken rond de verhuizing netjes weten te regelen.

De laatste dagen heeft het weer zich na een kleine inzinking goed hersteld. Zon en oplopende temperaturen. Vandaag was het rond 15 graden, heerlijk fiets- en wandelweer dus. Vrijdag was er een kort ritje om Yolanda in te wijden in de fietstechniek. Je vergeet zulke dingen, maar ook hier geldt: alle begin is moeiijk.Zaterdag heeft lokale fietsvriend Dario René en mij geleid over een mooi en tamelijk veeleisend parkoers.
http://connect.garmin.com/activity/71340830 Die goser heeft 120 routes in zijn Garmin staan, dus ik kan vooruit.

Op de achtergrond: San Gennaro

Op de terugweg zijn we aangewipt bij een goede vriend van Dario, eigenaar van een grote olijfboomgaard die volgens zeggen de beste olijfolie van Italië levert. Wat een prachtplek! Wat een riant huis....  De eigenaar verhuurt het huis in de zomerperiode aan buitenlanders. Bij elkaar duidelijk goeie handel, portemonnee-gezien.We werden zeer gastvrij onthaald met spijs en drank.  René en ik waren vooral onder de indruk van het zwembad met bar. We hebben beide maar links laten liggen....



Er wonen op dit goed ook Steenuilen, tot genoegen van de eigenaar; hij heeft er al eens twee in huis gehad, die door de schoorsteen naar beneden waren komen vallen. Ik heb hem maar meteen http://www.beleefdelente.nl/  laten zien. Nou, de beelden vielen zeer in de smaak, en dat was niet de eerste keer dat ik dat kon ervaren. Er zijn dit jaar zeker en vast meer volgers uit Italië dan voorheen.

Vandaag was werkelijk een prachtdag. Mary-Anne heeft lekker gewerkt, in afwachting van mijn thuiskomst van mijn fietsrondje met René; voor het eerst kon ze daarbij de tuindeuren open zetten. Ze heeft ook een dik uur in de tuin gezeten met Jolanda voor enig plezierig damesgeklep. En René en ik maar fietsen. We zochten aansluiting bij een van de zeer vele groepen die vandaag op pad waren, lekker in het wiel. Bij elk dorp dat we passeerden sloeg er wel iemand af; die was weer thuis. Toen er nog maar twee over waren heb ik de kop genomen, iemand moet het doen.. Nadat ook de laatste Italiaan weer thuis was afgeleverd vervlgden wij onze weg over de Monte Magno en (de klim naar) Gombitelli terug richting Lucca.

Onderweg kon ik René nog de grote aardverschuiving van enkele weken terug laten zien. René bekeek de aangerichte schade met gepaste eerbied...

Na een snelle koffie bij een ouwe bekende, de uitbater van Ristorante Castello ging het fullspeed naar huis, waar de meisjes op ons wachtten voor nog meer leuke dingen. Met Mary-Anne de muren rondgewandeld, zeker op mooie zondagen is het daar een drukte van belang met wandelaars, kletsers, funfietsers, trimmers, hondenuitlaters en wat dies meer zij, alles in het zeer gemoedelijke. Prima sfeer. Rond half zes waren we ter plaatse in Stella Polare, waar René en Yolanda al waren aangekomen. Fijne tent, lekkere drankjes en gratis allerlei  lekkere hapjes. Rond zevenen weer op huis aan dwars door de stad. Niet te geloven hoe vol leven het op dat tijdstip hartje stad nog is. Terwijl bij ons in Nederland iedereen aan de piepers zit, eventueel bord op schoot vanwege Studio Sport, wordt er hier op dat tijdstip nog voluit geflaneerd, met elkaar geluld en eventueel wat gedronken. Voorwaar, een hard onderdeel van het ware Lucca-gevoel.

De komende week zal er weer de nodige tijd opgestookt worden aan het wielrennen, zowel aktief als passief. Morgen alvast weer een afspraak met Dario en René,  woensdag en donderdag gaan Mary-Anne en ik samen met Paladino op lokatie kijken naar de Tirreno-Adriatico, belangrijke etappe-koers hier. Vooral naar de ploegentijdrit in Marina di Carrara kijk ik uit. Robert Gesink van de RABO-ploeg is kandidaat-eindwinnaar van deze ronde. We gaan hem aanmoedigen.