Is-ie het echt?..... Verdomd!
Zo wens je je dat: rijden onder een mild lentezonnetje. In zomeroutfit. Dat kon deze dag prima. Fijn dat het in Utrecht dezer dagen ook mogelijk is. Via een glooiende aanloop reden gids Dario en ik richting Calci. Wel een stuk door een tunnel van ongeveer een kilometer, gelukkig redelijk verlicht, maar toch niet mijn ding. De zijkanten, daar wil je niet rijden. Dus dan maar meer middenop, in de hoop dat de dames/heren-ook automobilisten je in de smiezen hebben, en je wat ruiimte laten. Maar goed, ik meldde al eerder dat de Italianen in deze regio heel goed met het fietsersgilde omgaan. Bijzonder is dan weer dat je vooral bij uitritten en zijwegen toch even goed moet opletten. Want diezelfde aardige Italianen hebben de gewoonte hun ding alvast een stukje op de weg te rijden, als gevolg waarvan de fietser natuurlijk moet uitwijken. Maar ook dan no problem: de achterop komende automobilisten zien het ook, en houden even in. Tsja, Italianen zijn een soort 'lachende Fransen'.
Terug naar de route. Onderweg, in San Giuliano Terme, sloegen we even af, richting Santa Maria di Giudice. Ik wist: er komt weer wat moois. Want hij rijdt dan wel als een losgebroken stier, die Dario, als er ergens een bijzonder verhaal valt te vertellen zal hij dat altijd doen. En bijzondere verhalen heeft hij op alle in zijn Garmin opgeslagen 120 routes wel. Of het nu over een bijzondere wijngaard gaat, over de historie van een bepaalde plek, het uitzicht, you name it. Zo nodig wijkt hij dus ook af van de route. Het maakt het er voor mij alleen maar leuker op. Dit keer was een stokoude Romaanse kerk het doelwit, de Pieve Nuova (of Pieve di Santa Maria Assunta). Uit 1166, vrijwel in originele staat, zij het gerestaureerd en met enige later toegevoegde barokke elementen. Uiteraard namen we binnen een kijkje, zelden zo'n fraai exemplaar (bibu) gezien.
Bij binnenkomst zette Dario zijn helm af, en sloeg een kruis. Ik volgde zijn voorbeeld, met uitzondering van het laatste gebaar. Het blijkt maar weer: wielrennen is een katholieke sport. Hoort bij: vergeving van uw zonden. Iets mompelen tegen een vertegenwoordiger van God op aarde, of gewoon in de krant, en het is in orde. Scarponi, Thomas Dekker, Di Lucca, e.a. Ricco? Nee, die vooralsnog niet. Die vinden ze hier ook maar een onsympathieke kwakbal.
De klim vanaf Calci staat 2e in het klassement Serra-beklimmingen. De eerste kilometers zijn pittig te noemen, daarna is het beter doenbaar, hoewel er nog stukken zijn waar je effe op de pedalen moet staan.
Over 12,2 km leidt het tot een gemiddeld stijgingspercentage van 7,8 %. Da's toch ander bier dan de Amerongse Berg. Of ik fysiek beter van word van dit soort inspanningen? Zou moeten en het zal ook wel, maar dan binnen mijn van God gegeven talenten; en die zijn begrensd. Tevens ben ik niet meer de jongste. Maar voor het hoofd is het goed. Bovengekomen was het toch wel weer erg fris. Met mijn Gaul-windbreker, en evengoed met blote armen en benen (tot afschuw van Dario) stortten we ons in de klassiek gesitueerde afdaling richting S. Andrea di Compito. Hier nog even een ommetje voor een laatste excursiepunt. De tuinen in het gebied rondom de kerk. Die worden in deze tijd opgefleurd door bloeiende bomen en struiken van Camellia japonica, de Japanse roos http://www.neerlandstuin.nl/struiken/camellia.html. Die zouden het juist in deze contreien heel goed doen vanwege het afwijkende micro-klimaat (veel beschutting tegen valse winden, veel zon). Mooi was het zeker, die gloed aan rood. Tijd voor een glaasje wijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten