Retrorijden in Toscane 3

De dag van L'EROICA

Soms is het lastig als je zelf geen auto rijdt, noch in het bezit bent van een rijbewijs. Het regelen van de heen-  en terugreis naar start- en finishplaats Gaiole in Chianti (Provincie Siena) had de nodige voeten in de aarde. Maar gelukkig is het goed gekomen, met dank aan voormalige buurmeisje Santa Gemma  ( 12 maart 1878 - 11 april 1903), dochter van een arme apotheker, altijd handig als je steun zoekt; zij heeft mijn gebeden verhoord.

 

En zo vertrok ik zondagochtend met Jenny en Dario naar Gaiole, zo'n 1,5 uur rijden verderop. Op tijd: 06.00 uur. De deelnemers aan het 205 km lange supertraject, waaronder de gekende ex-coureurs Francesco Moser en Franco Bitossi, zaten toen al op de fiets, met de verplichte lichtjes op. Niks voor mij, nachtblinde.

Met Peter voor de winkel van Paladino

Ook vriend/ex-collega bij DLG, Peter Valkema behoorde tot die allerdappersten.

05.40 vertrokken -16.35u weer terug op zijn zelf bij elkaar gesprokkelde Gazelle Champion Mondial, heel fraai resultaat.

Dit is NIET de fiets van Peter

Zelf overschreed ik de startlijn niet eerder dan 09.40 uur. Parkeerplaats zoeken, fietsen in elkaar zetten, rugnummers ophalen, het vraagt allemaal tijd. En dan is het achteraan aansluiten in de lange rij en geleidelijk doorschuiven naar de startstraat, waar de renners om de tien minuten groepsgewijs werden gelost. Toekomstige deelnemers kan ik adviseren je inschrijving in de dagen ervoor in orde te brengen.

Bij zo'n laat vertrek zit ook percorso 135 kms er niet echt meer in, wil je er althans zeker van zijn voor de duisternis invalt binnen zijn. Pech onderweg is het minste dat je tegen kunt komen (zie verderop). Bovendien had ik een lift van Lucchees Luca en zijn  vriendin Francesca versierd. Zij reden op hun gemak een rondje van 38 km op een heel mooie vintage-tandem, en wilden om een uur of 16 weer terug naar huis. Dus bleef de route van 75 (volgens sommigen 78) km over. Nou, daar had rugnummer 2021 eerlijk gezegd ook wel genoeg aan.

Het bleek namelijk een heel pittige route te zijn, ik heb niet eerder zo'n zware tocht van 75 kms gereden. Er waren binnen deze afstand 1877 hoogtemeters te overwinnen, dat zegt al wat.

Met Jenny en Dario op de eerste klim van de dag

De zwaarte van het parkoers, waarvan werkelijk geen enkele meter vlak was, speelde daarbij uiteraard een belangrijke rol; het was voortdurend omhoog en weer omlaag, vaak met hellingpercentages van wel 15%. Zeker op de onverharde gedeelten is dat geen kattenpis. Je moet goed geconcentreerd blijven om het goede pad te volgen op uiteenlopende ondergronden (wasbord, stenen, grove kiezels, fijne, zanderige korrels en waar dat alles is weggesleten ook kleiige, hobbelige stukken steen). Leeftijd en kwaliteit van je Eroica-fietsje spelen ook een geduchte rol. Mijn Atala uit 1952 was uitgerust met 50/46 voor en van achter met slechts 4 kransjes (grootste 21); tis niet fameus. Het meest had ik echter last van een afvallende ketting als ik bergop het grootste kransje wilde opzoeken. Ik zal u zeggen: je staat meteen te voet gesteld als het dan flink steigende is. Met een niet zo geweldig werkende achterrem moest ik op de steilere stukken naar beneden mijn voorrem nogal eens overbelasten. Hoewel ik zoveel mogelijk probeerde te doseren raakte toch de velg van het voorwiel oververhit. Het kwam me in volle afdaling op een ontploffende voortube te staan.  Jaja, ik reed voor het eerst op tubes, dat ook nog. Op oude wijze had ik een verse om mijn schouders mee voor het geval dat. Want volgens de regels moest je jezelf depanneren, net als vroeger. Het lukte om het nieuwe ding netjes op de velg te plakken. Ik kon weer verder, maar wel iets minder zeker over het materiaal onder mij. Vele tientallen, zo niet honderden deelnemers overkwam het zelfde, er werd wat afgeklust langs de kant van de weg.

Niettemin ben ik zonder verdere problemen over de meet in Gaiole geraakt, alwaar het groot feest was. Helaas kon ik daar maar weinig van meepikken, want het was tijd voor mijn lift naar Lucca. Ik kon mijn weldoener Luca niet te zeer meer ophouden want die was met zijn tandemmeissie al om half een binnen. 

En ja, je een beetje specifiek voorbereiden op deze tocht kan geen kwaad; in ieder geval gewend zijn aan de fiets waar je deze épreuve tot een goed einde mee wil brengen is wel handig. Achteraf gezien had ik daar wat meer aandacht aan moeten besteden. En zorgen dat je verder in orde bent qua vorm en conditie, maar dat zal wel goed.

Een snelle afzink over een stuk 'sterrata'

Ik kijk met heel veel plezier terug naar deze happening. Uitstekend fietsweer (weliswaar bewolkt, maar rond 22 graden). Het rijden ging goed; t/m de niet overdreven steile klims trapte ik vrolijk door. De sfeer onder al deze liefhebbers was prima. Hoe zou je ook anders kunnen verwachten? Het was gezellig onderweg, en veel aan historisch materiaal en dito uitdossingen te bewonderen. Op de 3 bevoorradingsposten was het goed van eten & drinken; de aangeboden voortreffelijke Chianti-wijnen heb ik maar laten staan...

Slingerend omhoogwat hoogtemeters wegwerken

Nog wat harde cijfers tot slot van dit blogje: er waren dit jaar 5497 deelnemers, 1400 meer dan vorig jaar. Zij kwamen uit 33 landen, na de Italianen waren onze oosterburen het best vertegenwoordigd. Wij Olandesi deden met zijn ongeveer vijfenvijftigen ons best om er een mooie dag van te maken. Ondanks het afzien is dat vermoedelijk iedereen wel gelukt.

Morgen krijg ik nog heel wat Eroica-foto's binnen. Ik zal daar een mooie selectie uit proberen te maken voor een vervolgblog. Tot dan dan.