Zomertijd, altijd lastig.....

Net als in Nederland konden we hier dit weekend genieten van het mooie weer. Voor ons Lucchesen is dat niet echt bijzonder natuurlijk. De meeste plaatsgenoten vinden het eigenlijk nog steeds frisjes, en kleden zich dienovereenkomstig. Op dat punt is het straatbeeld hier momenteel waarschijnlijk minder vrolijk dan in nederland. Begrijpt u wel?

Terwijl Mary-Anne en Jelderke zaterdag hun eigen programma deden hebben Bart, Willem en ik zatrerdag maar weer eens een mooi rondje gefietst. Ditmaal zonder Dario, die voor zaken naar Frankrijk moest. Zonder Dario, de beul, konden we het een slagje rustiger aan doen. Wel zo verstandig ook, qua variatie in de training. Ik koos voor een toertje met o.a. de fraaie, 8.5 km lange klim naar Castello/Gombitelli, heel rustig met verkeer, heel druk met fluitende vogelen, en bij elke haarspeld een ander uitzicht. In Castello deden we een koffiestop bij een oude bekende, de uitbater van Ristorante Castello (als u in de buurt bent: ga hier eten!).

Na de koffie volgde het zwaartse deel van de klim, onregelmatiger en af en toe een steiler stukje (>10). Op pashoogte zie je boven je een wel gelegen landhuis achter de glooiende olijfgaard. Hier liet Willem zich een aantal keren steken door nijvere honingbijtjes die ook van het mooie weer aan het genieten waren. Waarschijnlijk verkeerden ze in de veronderstelling dat Willem nectar afscheidde, wat na zo'n klim natuurlijk ook best kan.

Na een toeristische stop bij de Romeinse opgravingen van Massaciuccoli werden we kort voor Lucca opgehouden door een gesloten spoorwegovergang. Die gaan hier voor de zekerheid ongeveer een half uur voor de treinpassage al vast naar beneden. Tsja, daar zit je dan.... Wel erg verleidelijk om er onderdoor te kruipen. De streep was vandaag wederom getrokken bij Bar Martini van Julia. Waar we een mooie Weihenstephaner hebben gekanteld.

                                              Niet gevallen, maar in de wachtstand

Hé, da's raar, ineens in een ander shirtje....

Zomertijd

Voor zondag hadden we een afspraak gemaakt voor vertrek om 11 uur. Maar ja, wanneer is het eigenlijk 11 uur na de nacht dat de klok een uur vooruit is gegaan? Da's als je net wakker bent nog best lastig om uit te maken. Het werd de running gag van de dag. Het begon er mee dat de heren Bart en Willem om 10 uur fris gewassen en met een schoon pakkie aan voor de deur stonden. Tsja, hoe zat het nu? Ik was naar de radio aan het luisteren en meende net de aankondiging van het nieuws van 10 uur te hebben gehoord. Okay, dan maar even terug naar het appartement. Toen ze om 11 uur wederom aanbelden had Bart inmiddels speciaal naar huis gebeld en daar te horen gekregen dat de klok in de nacht een uur vooruit was gezet, en dat het nu dus een uur later moest zijn. Kortom, het was nu niet 11 uur, maar eigenlijk al 12 uur. We moesten nog vaart maken ook, anders zou de dag voordat we het wisten alweer voorbij zijn. Dus rap, rap vertrokken voor een ritje naar het gebied van de Matraia, de heuvelen ten noordoosten van Lucca, waar mooie wijnen en olijven vandaan komen. Het goede aanloopparkoers heb ik nog niet helemaal in het hoofd, hetgeen betekende dat we het Matraia-rondje vanaf de andere kant gingen doen, met als eerste de lange klim vanuit Valgiano. Gelukkig was het al 12 uur geweest, maar het bleef toch hard werken (en zweten). Kijk maar naar Bart...

  

Richting Matraia

We hielden het bij een kort rondje, want we wilden nog naar de juniorenkoers in Monte San Quirico gaan kijken. Bovendien lag er voor de maandag een zware rit in het verschiet (daar gaan we om 12 uur aan beginnen, zo meteen).

Bij terugkeer in Lucca bleek het toch een uur vroeger te zijn dan we waren gaan denken. Zo hadden we nog ruim te tijd om ons te douchen alvorens naar de koers te gaan. Mary-Anne had Jelderke inmiddels naar het station gebracht en sloot zich ook bij de koerskijkers aan. Na afloop bij ons naar Gent-Wevelgem gekeken, tot besluit van een mooi (wieler-)weekend. Sterke sprint van die Boonen trouwens, daar zijn we nog niet van af! Leuk om naar te kijken, zo'n juniorenkoers (5 rondjes over een omloop van ca. 15 km). De echte strijd vindt achteraan plaats. Daar vallen de coureurs er een voor een of groepsgewijs af: vooraan blijft de groep bijeen.

Winnaar Daniel Marcellusi (onthoud die naam) gaat nog schuil in de groep