Mooi weekend

Zo, dat was weer een lekker weekend! Je moet er altijd en overal wel je best voor doen, maar het lijkt hier net een slagje makkelijker om daar 'in te lukken'. En toevallige omstandigheden, c.q. ontmoetingen helpen nog wel eens.

Hoe ook: op zaterdag was het prima weer, maar (of dus) hebben we het daar getweeën goed van genomen. Deels met trivialiteiten, zoals gezamenlijk uitgebreid boodschappen doen voor de komende dagen. Veel mensen zien ons verblijf hier dan wel als extreem extended vakantie... er dient wel degelijk aangepakt te worden. Vervolgens hebben we in de middag, op pranzotijd, werkelijk heerlijk gegeten in Ristorante Giglio. Nu nog altijd een goeie smaak in de mond, terwijl ik inmiddels zelf toch ook al weer een mooie maaltijd thuis heb verzorgd. In de namiddag van zaterdag ben ik solo op stap geweest. Eerst naar Hotel Illaria om te kijken of er nog een fietsafspraak inzat met baas Mauro, en dan door naar de winkel van Paladino. Never a dull moment daar. het is er een zoete inval, van gewone klanten, behoeftigen aan een lullepot tot aan de hier wonende en trainende wielerprofs, zoals bv. Tejay van Garderen, ex-Rabojongere, nu bij BMC en vandaag 4e in de proloog van Parijs-Nice. Geen oetkoekel dus. Tejay heeft overigens de zelfde wasserette als wij, voor als hij iets te wassen heeft. Hij woont hier on de hoek.

Paladino & Tejay

Vandaag voelde ik me, hoewel nog wat hoestend, proestend en roggelend, weer een beetje het mannetje. Ik moest wel alleen rijden, want op zondag gaat hier de familie heel erg voor. En eventueel de kerk. Dus ik heb een solorondje gereden, 80 km, met 3 en een halve klim, eerst naar Piazzano,en dan naar Gombitelli via Castello. Waarna Monte Magno en Monte Pitoro. Ik heb het al vaker gemeld, maar dit is een van mijn favoriete rondjes, o.a. vanwege de rust op het grootste deel van onderweg. Hoegenaamd ditmaal geen andere ftetsers tegengekomen op het parkoers, die vieren zeker de zondag op Italiaanse wijze. Een niet oninteressante uitzondering: Mario - il re Leone - Cipollini. Die reed mij, rustig inrijdend de stad uit, op de uitvalsroute al in razende vaart voorbij, strak in het pak en./maar zonder helm (want hij valt nooit). Wederzijds gegroet, klein stukje mee opgereden, waarna ik hem heb toegevoegd dat hij het verder zelf maar moest uitzoeken. Gelukkig ging hij linksaf, waar ik rechtdoor wilde, Ik wil daar nog aan toevoegen: ik ging de heuvels in en Mario ging pianura (vlak rijden dus), met zijn strakke pakkie. Ergens wel jammer, want anders had ik hem nog kunnen intervieuwen voor FIETS, of voor dit blog. Misschien zie ik hem deze week wel weer, bij de start van de Tirreno, of later, hier ergens onderweg.

Ik was ruim op tijd terug om met Mary-Anne de verdere zondag te vieren, Dat deden we zoals talrijke andere Lucchesi, met een kabbelende wandeling over de Muren, zeker op zondag een ontmoetingsplek par excellence. Onderbroken door een glaasje op de Piazza Michele (locatie van het vroegere Romeinse Forum).

In zondags wandelcostuum

Ook wij komen op de Murenwandeling inmiddels bekenden tegen: Christiana met haar nieuwe hondje, Dario aan de wandel met vrouw Jenny (ze zijn dan al naar de heilige mis geweest), en de uitbater van de gereedschappenwinkel hier in de straat. Da's al iets van inburgering. Paladino vindt dat we al een beetje echte Lucchesi zijn. Vertelt hij tegen zijn klanten en bezoekers. Gisteren was ik nog even bezoek in de winkel, zoals boven al gezegd. Om o.a. de huur van mijn fiets te betalen. Kreeg ik wel meteen een nieuw setje handschoentjes. En laat dat binnenbandje ook maar zitten....

Dat bezoek aan de winkel http://www.chronobikes.com/ levert tot slot nog een aardige anecdote op. Een van de klanten die tegelijk met mij aanwezig was vroeg na mijn vertrek aan Paladino of ik toevalli diens vader was. Ik sprak dan wel Italiaans, maar de klant dacht toch dat ik een buitenlander was (hetgeen ik mij kan voorstellen..). Natuurlijk erkende Paladino dat volmondig. Altijd in voor een grap (c.q iemand in giro te prendere) had hij ook meteen een verhaal paraat. Hij had dan wel een Italiaaanse moeder, was hier opgegroeid, maar babbo, ja, dat was een kaaskop. Waarop de klant uitsprak nu te snappen hoe Pala aan zijn lengte en aan zijn blonde haren kwam.