'Kijvende wijven' - ritten

Wat een gekijf....

Gisternacht had ik behoorlijk last van darmkrampen. Het leek wel of daar ergens binnen mijn lichaam twee kijvende wijven elkaar in de haren aan het vliegen waren. Ik moest er een keer of vier 'gedwongen' uit, naar het toilet. Door strategisch druk te zetten kwam er aan het darmgedoe geleidelijk een eind. Uiteraard hield een en ander mij aardig uit de slaap. Zo kon ik 'meegenieten', althans met mijn oren, van de film die een verdieping boven ons op TV was. Boven ons woont een vriendelijke oude dame die 24 uur rond verzorging aan huis heeft. Sommige van die verzorgenden kijken tot diep in de nacht TV. Het zijn bijna altijd gilprogramma's, gilshows en gil-discussieprogramma's; degene die het hardste gilt heeft gewonnen. De programma's hebben met elkaar gemeen dat het altijd klinkt alsof er wijven aan het kijven zijn.

Nu ging het om een gilfilm, waarin een ongetwijfeld getalenteerd kijfwijf actrice speelde. Te horen waren opeenvolgende dialogen waarin een dame zich op geëxalteeerde toon uitsprak wat ze er zo al van dacht. Waarvan? Geen idee. Haar mannelijke opponent had uiteraard geen andere keus dan zwaar tegen haar in te gaan liggen bassen. Aldus bijdragend aan de (tijdelijke) geluidsoverlast. Maar ja, wat moet je? Hij had natuurlijk geen keus: je moet als man toch druk zetten om van dat gekijf weer af te komen. Ik heb als genuanceerd individu luisterend nog overwogen of het wellicht ook andersom zou kunnen liggen (vrouw geen andere keus), maar in dit geval moet ik absoluut mijn mening overeind houden.

Pescaglia

Rondje Fiano/Pescaglia/Sella (84 km, 1730 hoogtemeters)
http://connect.garmin.com/activity/161806133
Deze omloop kan je best als 'kijvende wijven' - rit betitelen. Zeker met Dario, want die geeft vanuit de start meteen heel stevig gas, en op de grotere molens, als het even omhoog gaat op de allergrootste. Nog voor de afslag naar Pescaglia hadden we Chiara en Christiana te pakken, die een minuut of  10 eerder van verzamelplek Chronò waren vertrokken. In mijn rol als wegkapitein in tijdelijke dienst heb ik enig listig afstopwerk proberen te doen, wetende dat er na de afslag naar Pescaglia een fijne lange klim zat aan te komen. Die niet als een kijfwijf aan je haren trekt, maar wel aan je benen, al of niet geschoren. Bij de koffiestop bij een bivio ergens voor Focchia, een plek in het bos met een oude kerk en 2 huisjes, wv. een een barretje voerde troffen we een paar krasse knarren, niet 100 % fris meer maar nog wel heel grappig. Mijn 'vriend' vertelde me dat hij in de jaren zestig vanuit Uruguay naar hier was gekomen. Wat hij hier al die tijd had uitgevoerd kwam ik niet meer aan de weet, want hij begon te zingen.

Nieuwe vriend, Uruguyaan, 82 jaar

Bart met zijn nieuwe maat                             Willem verlaat de tunnel

Een lange afdaling bracht ons via het fraaie Fabbriche di Vallico weer terug op de weg naar Lucca, ineens weer veel verkeer. Beetje een noodzakelijk kwaad om de fantastische route die nu achter ons lag te kunnen rijden. Dario de Beul trok er nog maar eens goed aan. Uiteraard moest hij bij de Ponte di Diavolo nog aan de Noord-Hollandse Heren zijn kunstje vertonen: van de steile kant de brug over; ik had hem dat al eens zien doen.

  

Bij de Ponte di Diavolo in Borgo a Mazzano

Rondje Monte Serra - Calci (60 km, 1150 hoogtemeters)

De fietsweek van Bart en Willem diende uiteraard waardig te worden besloten. Geen betere keuze dan een rit over de Monte Serra, te nemen vanaf de zwaarste kant, vanaf St Andrea di Compito dus. Ja, ja, ook vandaag moest er druk worden gezet, op de pedalen wel te verstaan.

In de aanloop deed Dario weer net alsof hij nooit moe wordt. Misschien is dat ook wel zo. Als je die poten ziet.... Na nog geen kilometer klim was hij al uit het zicht verdwenen. Ik ging voor mijn doen goed omhoog, al was het werken geblazen. Boven kwamen we elkaar weer allemaal tegen.

Komt Bart aan

Maar weer eens poseren...

We namen de snelle afdaling naar Calci, wat gaat dat toch lekker, zo ziedend omlaag. Weinig verkeer ook hier, maar ja, je moet blijven opletten, de weg is niet afgezet. De ideale lijn volgen à la Savoldelli (mijn collega - Falco) is er niet echt bij. Binnen 50 minuutjes waren we terug in Lucca. Onderweg krgen we bevestiging dat we echt een zomerse dag aan het beleven waren. Dat dachten we al wel, maar de outfit van een tegemoetkomende coureuse maakte dat voor zo ver er nog twijfel was wel duidelijk.

Ik vond het erg leuk met Bart en Willem een week in de rondte te fietsen, in de meeste gevallen ook met Dario. Die rijdt dan wel altijd hard, en krijgt om die reden ook kritiek van de andere Italianen. Maar voor ons is hij bovenal een goede gids, met kennis van geschiedenis en cultuur van de regio en met een enorme parkoerskennis. Dat scheelt een hoop gezoek op zijn minst; mooier is dat je met hem op plekken komt waar je niet gauw op eigen plan zou zijn gekomen.  Hij levert voor ons, vreemdelingen hier (ik al wat minder) absoluut meerwaarde.

Samen met zoon Thomas Bart'szoon en Paladino besloten we de geslaagde week met een Prosecco-toast bij Chronò.

Na al dat fietsen is het tijd voor even stapje terug. Zo meteen met Mary-Anne naar de moerassen en de Romeinse opgravingen. Jawel, op de fiets, maar dan met een gewone. Die ga ik nu halen. Morgen doe ik helemaal niks. Al kruip ik dan in Gaul!-ornaat even op de racefiets voor enkele foto's voor bij het interview met de bekende coureur Ran Margaliot dat ik morgen ga doen.