We gaan nog niet naar huis, nog lange niet....

Massaciuccoli, opgravingen Romeinse nederzetting

We gaan nog niet naar huis, nog lange niet....

Zo, nog even, en de maand maart zit er ook al weer op. Het gaat wel hard! De dagen, de weken, en dus vanzelf ook de maanden. Wat een denkvermogen gaat er schuil achter deze conclusie.... Terugkijkend was ook deze maand weer in orde qua fietsen en qua gezamenlijke activiteiten. In ieder geval was het een stuk warmer dan de vorige. We hebben er goed van genoten, fietsers Bart en Willem zijn een weekje mee komen genieten. Over schaduwzijden van deze regenloze periode later wat meer.

Omdat ik vandaag, zaterdag, niet fiets kan ik nu al zeggen dat ik in de maand maart 1622 kms heb gereden, waarvan vele zgn. 'kwaliteitskilometers', zoals overleden vriend Jozef Maas, fervent fietser, placht te zeggen. Er zijn met andere woorden dus ook heel wat hoogtemeters gescored; ik kan helaas niet op een eigen computertje nazien hoe veel. Vergelijk het eens met februari. Toen bleef de teller steken op 614 kms, op zich zo slecht nog niet, maar zonder de kleine ijstijd die hier toen gaande was zouden het er zeker meer zijn geweest.

Jammer, scheve horizon...

Woensdag, fietsen naar Massaciuccoli

Ook voor de recreatieve fietser zijn hier wel mogelijkheden om op pad te gaan, zij het niet erg veel. Je moet hier immers al snel flink omhoog, als je vlak wil blijven rijden zit je in de drukte van het autoverkeer, niet zo'n pretje. Als renner neem je dat er bij als noodzakelijk kwaad, je moet immers altijd een stukje over een van de uitvalswegen van Lucca.

Het aangenaamst is de Puccini-route. Die voert vrijwel geheel over fietspaden zonder autoverkeer langs de rivier de Serchio. Je kan een paar kanten op, op woensdag jl. toerden we naar de moerassen van Massaciuccoli, onderdeel van een groter natuurpark tussen Viareggio en Livorno http://www.parks.it/parco.migliarino.san.rossore/Eindex.php . Onderweg luid getierelier van een keur aan vogels, waaronder de luidruchtige Cetti's zanger. In Massaciuccoli zijn opgravingen van een Romeinse nederzetting te bewonderen. Die wilde ik Mary-Anne graag laten zien; zelf ben ik daar inmiddels wel zo'n keer of 40 boorbij komen rijden, waarvan 39 keer zonder afstappen ter plaatse.

Opgegraven mozaiekvloer

Einddoel van onze fietstocht was het restaurantje/ontvangstcentrum van de beherende organisatie: LIPU:

Het restaurantje is de plek waar ook de lokale boeren komen voor een glaasje wijn en om te kaarten, gezellig! We werden er hartelijk verwelkomd, want we waren er liefst al een keer eerder. Lekker gegeten, water erbij, geen wijn, want het was Rustdag voor de Lever. Via loopbruggen kan je diep het moeras in wandelen, op een aantal plekken uitlopend op een kijkhut. Behoudens een paar Grote zilverreigers was er niet veel te zien. De meeste vogelen-moerasbewoners moeten nog arriveren.

Donderdag, vreemde eend in de bijt

Heel lekkere dag, die woensdag. En 55 km bijgetekend! Knap van Mary-Anne! De lichte teleurstelling over het feit dat we in de moerassen niet zo veel vogels te zien kregen kon ik wel verteren. Op donderdag stond mij immers een afspraak te wachten met een hele vreemde eend in de bijt, nl. Ran Margaliot, de enige Israeliër in het profwielerpeloton. Hij is dit jaar neo bij de Saxobank, de ploeg waarvoor o.a. ook Karsten Kroon en Alberto Contador rijden (cq. reden.....). We zouden een interview doen met als onderwerp: 'hoe komt iemand uit een land zonder wielercultuur , zoals Israël in 's hemelsnaam in het profpeloton terecht?' Het resultaat zal worden gepubliceerd in PROCYCLING, waarschijnlijk met een wat minder wijdlopige titel. Opdracht van redattore capo Rodrick; ik schijn er ook wat mee te verdienen. Altijd welkom als aanvulling op mijn uitkering. 

Rechts een klimmer (Saxo), links een koekenbakker (Gaul!/ Ledig Erf)

Het werd een heel plezierig gesprek van 1,5 uur waarin heel duidelijk werd hoe Ran's weg naar de profs is verlopen. Dat is op alle fronten heel wat anders dan waar een jong Nederlands talentje naar hetzelfde doel voor staat. Die jongen heeft karakter! Hij woont hier in Lucca, en doet er alles aan om te slagen. In zijn eerste jaar is het naar verhouding nog veel investeren in training. Wedstrijden heeft hij ook op het programma staan, waaronder de Brabantse Pijl en de Roinde van Romandië.

Na het interview zijn we nog een stukje gaan rijden (40 km) in de Matraia-heuvels, samen met Paladino. Volgens mij reed hij het hele traject met 110-120 rpm. Niet overdreven hard, want de dag erna zou hij een stevige tijdrittraining gaan doen. We kwamen nog een groepje van 3 trainende Saxo-rijders tegen, 2 ervan heb ik hier ook al eens ontmoet. Grappen van de overkant over die ouwe baardaap in zijn wiel. Ik lach dan natuurlijk gewoon mee, zo ben ik wel. Afijn, leuke ervaring erbij. Nu nog de aantekeningen uitwerken naar een beetje aardig verhaal. Anders is Rodrick niet tevreden.....