De Slasaus van Livorno

De haven van Livorno loopt diep de stad in

Ik wilde altijd al naar Livorno. Dat komt door de Livorno slasaus, in de jaren vijftig en zestig een exquise lekkernij in Huize Van de Laar te Eindhoven. Het was de tijd dat het eventuele toetje (yoghurt meestal) nog werd opgeschept op hetzelfde bord waar zojuist stamppot met vette jus van was gegeten. De saus was van Duyvis (voor als er een fuif is).

De Livorno slasaus, ik herinner het mij als een smeuig, zoetzuur goedje, kwam vooral op vrijdagen op tafel,. Dan aten we bij ons thuis als goede katholieken geen vlees. Een enkele keer kwam in plaats daarvan vis op tafel, maar vanwege 'te duur' was het meestal ei als vervangende eiwitbron dat de pot schafte. Een half ei wel te verstaan, want iedereen een heel ei was in zo'n groot gezin ook wat te prijzig. het kan zijn dat mijn vader een heel ei kreeg. Die werkte er voor, immers. Wij kinderen vonden het heerlijk om een flinke klodder van het gladde goedje uit te storten over de sla (heel gewone kropsla, niks buitenlanderigs). En dan vooral over het ei, opdat het heerlijk naar binnen kon glijden. De 'Vieze Man' avant la lettre. Met zijn bonbonnetjes http://www.youtube.com/watch?v=nSR3xWMc63U

Monumento dei 4 Mori

(Détail, de geketende zwarten zijn in 1626 aangebracht op de hoeken van een groot standbeeld van Groothertog Ferdinand I de Medici uit 1595; je kan aan de mannen zien dat ze het uiterst slecht hadden)

De Livorno slasaus is voor mij de metafoor voor een tijd dat we het - op een kleine toplaag na - in Nederland niet zo breed hadden/niet zo verwend waren als nu het geval is. De huidige crisis heeft voor veel mensen heel vervelende gevolgen, maar tot het economische niveau van destijds terugkeren.... dat lijkt me nog een heel groot gat. Nog niet te dichten voor een voluit sprintend peloton, lijkt me. Tenzij Michel Houellebecq gelijk krijgt, maar da's weer een ander verhaal. Het was ook een tijd dat de PvdA vanwege de grote verschillen in de maatschappij, het ontbreken van goede regelingen bij ziekte en werkeloosheid, etc. volop bestaansrecht had. Of dat in deze tijd nog zo is... ik betwijfel het een beetje. Ik zie meer in een bredere en in deze tijd beter passende beweging op links.

In het actuele gekrakeel over de pensioenen vind ik dat er te weinig ruimte is voor waar dat halve ei voorstaat. Een prettige jeugd voor de opgroeiende generatie van toen, alleen kilometers minder welvarend dan wat nu de norm is. Douche of ligbad thuis? Nee, eenmaal per week grote wasbeurt in een teiltje in de bijkeuken. Later - eenmaal jong volwassen en zelfstandig wonend-  moest ik nog zelf zelf mijn spijkerbroeken bleken en scheuren; die koop je inmiddels al jaren voorgebleekt en voorgescheurd. Op wel meer terreinen is de creativiteit opgegaan in en verpletterd door de economie. Wintersport en verre reizen zaten er ook niet zo in als soort vakanties die nu doodgewoon zijn. Toen ik nog thuiswoonde al helemaal niet, en later in Utrecht duurde het ook wel even voor ik daar aan toe was. En dan was het nog liftenderwijs naar Joego-Slavië, en niet met het vliegtuig van hot naar her. Niet dat ik daar over klaag, integendeel, ik bewaar heel prettige herinneringen aan heel die tijd. En de geschiedenis trekt voort. Joego-Slavië bestaat trouwens ook niet meer...
Nog thuiswonend in Eindhoven was het al heel bijzonder om met de bus naar Zeeland te gaan (Burgsluis of Aagtekerke);  de bagage werd verpakt in een grote verhuiskist en met Van Gend & Loos vooruitgestuurd. Toen ik 11 was ging de hele familie op de fiets  naar Luiksgestel, voor een vakantieweekje op de Zwarte Bergen. Daar, in de kantine van het eenvoudige vakantiecomplex zag ik voor het eerst televisie. Ik weet het nog goed: Peter & zijn Rockets met 'Kom van dat dak af' (Lange Jansen werd heet en zei: 'aan is de boot)'. Ik was absolutely flabbergasted, mijn ouders wat minder  http://www.youtube.com/watch?v=OBW79HZ1dLc  Dus ook weer niet te veel zeuren, dames en heren: 'k waarschuw nie meer!!

Overdekte markthal

Terug naar de slasaus van Livorno. Die hebben we gisteren niet gevonden. Livorno heeft trouwens sowieso niet veel te bieden. Vanuit de trein was het een flink stuk lopen naar de Lungomare, waar ik op de boulevard, nog het leukste deel van de stad, met Mary-Anne in een leuk restaurant (was daar eerder de week geweest met fietsmaat Dario) wilde gaan eten. Wat een drukte en stinkverkeer, letterlijk adembenemend. Helaas sloegen we op de boulevard de verkeerde kant op. We hebben toch nog wel lekker kunnen eten. En hier en daar wat rondkijkend zijn we einde middag weer op huis aan gegaan.

Restauratie Station Livorno



                                                  Moe, maar voldaan in de trein terug

In het volgende blog zal het weer koers zijn...