Mooi weer terug: haarspeldje rijden

Klimrondje, nou ja, valt ook wel weer mee.... Hoe dan ook: op dinsdag deed ik wel iets dat er op lijkt. Laten we het maar 'kwaliteistkilometers' noemen, het waren er 65. Daarvan gingen er 12,8 omhoog.

Ergens uit de diepte kwam ik vandaan

Na enkele dagen van gestage, zij het lichte regen, tevens gekweld door darmproblemen was het uiterst heerlijk om het carbo-ros weer te kunnen bestijgen. Het mooie weer is terug. De route van dinsdag leidde over de 4 klimmetjes: Piazzano (1,6 km), Castello/Gombitelli (8,1 km), Monte Pitoro (korte kant: 1,5 km) en Monte Balbano (1,6 km). Het is een van mijn favoriete parkoersjes. In vele haarspelden slingert de smalle weg zich steeds verder omhoog, voortdurend nieuwe uitzichten geven. Het getwinkeleer der vogeltjes is niet van de lucht, die zijn ook accoord met het verdwijnen van de sneeuw. Een Groene specht lacht me luide toe bij het passeren. Een buizerd cirkelt al miauwend boven mijn hoofd. Ik moet mijn hoofd er wel bij houden, en niet wegzinken in gelukzaligheid. Want de weg is smal en bochtig. Ik heb het rijk dan wel alleen (overigens was het de eerste keer dat ik de hele route alleen heb bleef), maar meestal hoor je die enkele auto niet eens aankomen. Boven in Gombitelli blijken ook de bijtjes en de bloemtjes hun lente-best te doen.

              

                  ..de bijtjes zoemden en de crocusjes bloeiden.....

Op woensdag heb ik een andere grote omweg gemaakt. Zinloze bezigheid. Net als het leven zelf (leuk boekje: 'Wees blij dat het leven geen zin heeft' van Jaap van Heerden). Je komt toch elke keer weer thuis. Volgens mij zegt de natuurkunde dan dat de hoeveelheid energie gelijk is gebleven, maar daar wil ik vanaf zijn. Ik voelde na thuiskomst wel dat ik na mijn 92 km in ieder geval de nodige energie had besteed. En het was nog wel een vlakke rit, op de klim van Monte Magno na. De route voerde deels door het natuurgebied langs de kust met een stuk onverhard langs de Puccini-moerassen. Naar deze grote zoon van Lucca is wel meer vernoemd (later). Ik had wat moeite met de juiste weg te vinden, bij Viareggio kwam ik tweemaal terecht op een parallelsnelweg die dat officieel niet is, maar waar wel net zo hard wordt gereden. Behoorlijk link, daar moest ik maar vandaan blijven. Dat lukte uiteindelijk wel, want, zoals gezegd, ik kwam weer thuis.

De rest van de dag samen nog van het mooie weer genoten. En de Esselunga-super leeggekocht (de locale bonuskaart verworven). Verder links en rechts wat geouwehoerd, bij de kleine winkeltjes nog wat gekocht en om 19 uur maar eens gaan koken. Ik ben wel van het mijn gemak nemen in deze, dus we aten pas tegen 20.30 uur. Valt nog mee. Lekker was het zeker: Doro Wot en met knof, een eitje en een uitje gebakken spnazie.

Vandaag gaan Mary-Anne en ik de bergen in, naar Castelnuovo di Garfagnana, poort van de Apennijnen; bestaat al sedert 740 v. Chr.

Heel lang geleden hebben we eens in C. di G. overnacht, aan de wandel zijnde op de Grande Escursione Appenninica, een route die ik gaarne wil aanbevelen aan de bergwandelaar. http://it.wikipedia.org/wiki/Grande_Escursione_Appenninica

Aan die vakantie bewaar ik, net als Mary-Anne trouwens, vele mooie herinneringen. Zoals dat we op een dag in mist en regen van de route waren geraakt en bij het vallen van de avond ergens in het bos een groot huis met wat ruimte rondom vonden om ons tentje op te zetten. Wel op hellend vlak, dus dat was ons 's nachts schrap zetten. Intussen werden we belaagd door een familie Bosuil met jongen. Die zagen ons, indringers niet erg zitten. Overigens was het tijdens deze vakantie dat we voor het eerst in Lucca terecht kwamen. Weet u dat ook weer...