De baard is de boerka van de man

"De boerka is een kunstmatige manier om het gezicht te bedekken. De natuurlijke weg om dat te doen, namelijk met behulp van een baard, is maar voor een enkele vrouw weggelegd. En dus zijn vrouwen die hun gezicht willen verbergen, aangewezen op textiel. Mannen hebben het wat dat betreft veel gemakkelijker. Mannen laten desgewenst een baard groeien.
Daarom zeg ik: de baard is de boerka van de man. Het gaat niet aan vrouwen te verbaliseren omdat zij hun natuurlijke nadeel, een zeer gebrekkige of afwezige baardgroei, compenseren met een lap. Wie de boerka wil beboeten, slingert ook de baard op de bon" .

Oeioei! Ik citeer Malou van Hintum (column Volkskrant). Godsamme, kan ik nog wel terug naar Nederland? Tot nu toe dacht ik: als mijn baard maar niet tussen mijn spaken komt (ZZ Top) dan gaat het wel goed. Maar straks krijg ook ik nog een boete van de PVV aan mijn baard als ik me met mijn alternatieve kopvod buiten vertoon. Hoewel, misschien kan ik mijn uiterlijk dan verhullen met enige gezichtsbedekkende artikelen. Mmm, een fietshelm voldoet niet zo... Een bivakmuts, nee, daar heb ik geen zin in, mag trouwens ook al niet. Dan het risico op een boete maar voor lief genomen.

Nu we het toch over cultuur hebben......
Daar doen we hier ook af en toe aan. Met gevaar voor eigen leven, zoals bij het bezoek aan de Chagall-tentoonstelling onlangs (de aardbeving). Marc Chagal (1887, Vitebsk (Wit-Rusland) - 1985 (Saint Paul de Vence). Ja, die. Van de weersomstuit heb ik niets over die mostra gezegd nog. Het was een soortement dubbele vertoning van de Russische meester uit de periode tussen 1959 en 1982. Er waren enkele tientallen kleine schilderingen te zien zoals ‘L’âne blanc dans le bouquet’ en ‘Profil du peintre’. O.a. herinneringen uit zijn kindertijd en werken over de liefde zoals ‘Le bouquet jaune’ uit 1975 (zie blog van 27 januari). Deze was ook te zien, maar laat ik nu toch vergeten zijn waar die over gaat....

Verder was nog het nodige grafisch werk te zien, allemaal bijbelse taferelen. Denk aan de Uittocht uit Egypte, de destijds hevig tot mijn verbeelding sprekende doortocht door de Rode Zee (hoe was dat nu in Godsnaam mogelijk?) en vele andere taferelen. Mooie gelegenheid, kortom, om een stukje afgedreven katholieke opvoeding weer terug boven te toveren.

En dan zijn we vrijdag jl. naar het in het Centro Storico van Lucca gelegen Palazzo Mansi gegaan, in deze periode van het jaar gratis toegankelijk (!). Dit in de 16e/begin 17e eeuw opgetrokken stadspaleis van de familie Mansi is sinds 1977 een Nationaal Museum. De ouwe Mansi raakte hier destijds vanuit Duitsland verzeild en ontwikkelde zich tot een belangrijke koopman, met handelscontacten naar alle windstreken, o.a. ook Nederland. Hij wist er schathemeltje rijk mee te worden. Daarom kon hij in dit hemellbed (foto) liggen in een onwaarschijnlijk rijk met schilderingen, draperieën en bladgoud opgeluisterd slaapvertrek.

Er zijn nog veel meer van dat soort vertrekken, een deel herbergt prachtige schilderijen van Italiaanse en Vlaamse meesters. De beroemdste is de afbeelding van een jonge man van de hand van de Toscaan Pontormo.

 

Portret van een Jonge Man (olie op canvas), Jacopo Pontormo

We kregen een privé-rondleiding van een dame-suppoost die maar enthousiast voortratelde. En dat ruim 2 uur achter elkaar. Ik moet bekennen dat ik niet alles kon volgen, ik verdwaalde zeker tegen het einde van de rondgang af en toe in haar info-tsunami.  Niettemin hadden de toelichtingen toegevoegde waarde, en hebben we onze ogen hoe dan ook wel uitgekeken.

Zo meteen (het is nu 11.20 uur) maar weer eens het carbo-ros bestijgen voor een ritje met Dario. Nog even niet naar de Monte Serra... http://www.ilmeteo.it/video/v/TZedBxZG78A

Tijdens het omkleden luister ik nog even naar dit Stingiaanse liedje.

http://www.youtube.com/watch?v=8UVNT4wvIGY Gotye

Ciao!