Gambe pappa

Vrijdagavond jl. werd ik gluiperig overvallen door een rap opkomende algehele malaise, die zich in eerste instantie vooral in de benen deed gevoelen. En wat is een coureur zonder benen, of zoals ze hier zeggen: een coureur met 'gambe pappa'? Helemaal niets!! Gambe pappa, dat is zoiets als benen die aanvoelen als te lang doorgekookte pasta. Daar kan je niet op staan, laat staan mee fietsen. Konden ze hier wel mee lachen, met die papbenen van mij. Alleen ik zelf niet. Want de echte benen zijn net zo maar weer terug. En inderdaad, ook vandaag nog ben ik niet geheel al dente. Al zorgen de luchtwegen momenteel voor de meeste last. Dank zij de coca cola http://www.parool.nl/parool/nl/34/ETEN-DRINKEN/article/detail/2074554/2011/05/06/Coca-Cola-toverdrank-tegen-algehele-malaise.dhtml is het gevoel van algemene malaise inmiddels weggezakt. Lekkere hoestbuien en loopneuzigheid zijn thans mijn deel. Het is elk jaar raak in deze periode met die luchtwegen van mij. Lucca of Utrecht, het maakt weinig uit waar ik ben.

Al met al heb ik een paar dagen niet gefietst, en het begint weer behoorlijk te kriebelen. Ik hoop morgen voorzichtig te hernemen, het weer is er naar (gaat richting 18 à 20 graden). Gelukkig heb ik vanwege 2012 schrikkeljaar een dag extra om mijn kilometrasie voor februari nog wat op te krikken. Ik ken Utrechtse mensen die mij deze maand glansrijk kloppen in dit opzicht. De komende 2 maanden pak ik die gasten wel terug...

Omdat ik het toch rustig aan moest doen was maandag een uitgelezen dag het Centro di Recupero in Massa te bezoeken. Daarmee konden Mary-Anne en ik de uitnodiging van Riccardo Gherardi, mijn Steenuilenvriend hier in Lucca, beantwoorden. Riccardo werkt als veterinair arts in dit opvangstcentrum van de  LIPU (http://www.lipu.it/), de Lega Italiana Protezione Uccelli). Weliswaar zwaar onderbetaald, maar het is al iets dat hij betaald werk heeft. Dat is niet iedereen van zijn leeftijd gegeven, laat staan dat het gaat om een vaste baan. Ook de job van Riccardo is in de tijd niet zeker. Nu betalen enkele provincies, waaronder die van Lucca, de kosten, ook de salariskosten van de LIPU-centra (in Toscane is er ook nog een te Livorno). Maar garanties dat die betalingen ook volgende maand zullen plaats vinden, nee, die zijn er niet. In Italië wordt door de heer Monti en zijn gezellen momenteel stevig gehakt in de uitgaven (waarover later meer), vaak terecht, maar initiatieven zoals die van LIPU kunnen makkelijk slachtoffer worden van de actuele bezuinigingswoede.


Velduil                                                             Ransuil
Beide ook aanwezig in het opvangscentrum

Het opvangstcentrum ligt niet ver van de stranden van Massa. Een deel van het terrein is open voor het publiek. Mensen kunnen hier lommerrijk lunchen, en in een moeite door iets stichtelijks meepikken. Over natuurbescherming en roofvogelvervolging. Slachtoffers van de laatste, in Italië nog altijd populaire tak van sport, zitten in grote kooien in het afgesloten gedeelte. Hier probeert Riccardo naast enkele in de recente winterperiode binnengebrachte reigers vele, vele dag- en nachtroofvogels weer op te lappen om ze zo mogelijk later weer op de plek waar ze zijn gevonden weer los te laten. Ook onder de roofvogels en uilen zijn er die vanwege sneeuw een tijdje niets te eten konden vinden; zij werden vermagerd bij het LIPU gebracht maar knappen doorgaans weer snel op. De grootste groep wordt echter gevormd door slachtoffers van de jacht, gewoon moedwillig neergeknald door de heren jagers. Het is een breed palet aan soorten dat wordt verzorgd; vooral veel Buizerds, Kerkuilen en Steenuilen, maar bv. ook een dwergarend. Oplappen van deze groep is vanwege de aangerichte schade (vaak tenminste een onbruikbare vleugel) niet meer mogelijk. Velen overleven het niet. De vogels die dat wel doen worden ingezet bij educatieve programma's.
Geen fijne aanblik eigenlijk. Ik was erg blij dat gisteravond de Steenuilen achter ons huis zich luidkeels lieten horen. Dat klonk gezond, ze hebben zin in de komende weken.