Afdalen: over sneeuw, de grond in of over de weg

Richting Lente
Gelukkig begint het weer zich hier na de Siberische overval weer wat op gang te trekken. Koude en sneeuw hebben plaats gemaakt voor normalere temperaturen en voor de zon. Het gaat nog met horten en stoten. Gisteren was een prachtdag: zon en graadje of 13.  Heerlijk mijn ritje van 70 kms gedaan, al was het nog erg oppassen vanwege gladheid op schaduwrijke plekken. Vooral in de afdalingen een vervelende factor. Mary-Anne heeft ook een rondje gereden, op haar nieuwe fiets (met mandje voorop). We kwamen ongeveer gelijktijdig weer thuis, beide even opgetogen. Vandaag is het ook heel goed te doen. In het weekend komen de hort en de stoot, in de vorm van regen en een lichte temperatuurdrop. Daarna gaat het verder richting lente. (NB Vandaag een korte rit door het heuvelland over Domazzano, Valdottavo, Partigliano en Borgo di Mazzano voor de kenners der streek. Veel niet te lange klims over smalle en vaak beschaduwde wegen; oppassen met sneeuw- en ijsresten nog steeds..! En met Italianen in je wiel...)

Het weer van februari zette een klein kruisje door onze plannen om wat plaatsen in de regio te bezoeken. Gewoon niet lekker om in een nog ijziger oord dan Lucca door de straten te lopen. Dan kunnen we dat beter in Lucca zelf doen, daar vermaken we ons nog altijd prima mee. Als het maar even kon hebben we ook onze wandeling over de Muren trouw elke dag gemaakt. Steevast afgesloten in Bar Martini, aan het begin van onze straat. Ook daar zijn we trouw in. En verder deden we dagelijks wel wat leuks. Zoals zaterdag jl. uit eten met de familie Guidugli, de huisbaas.

Mama Antonella nam de foto

Begin deze week ben ik met vaste fietsmaat, tevens ski-fanaat Dario (http://www.tuscanyinvilla.com/html/tuscany_in_villa_about.html) mee geweest naar Abetone, ski-oord op een uurtje rijden van Lucca. Ik zie altijd uit naar wielermonumenten, vlak onder pashoogte is deze gedenkplaat (1998) van Fausto Coppi te vinden (uitsnede) :

 

Dat heeft een goede reden. In 1940 trok de Giro d' Italia in de 11e rit voor het eerst over de Passo Abetone (1388 m). Fausto Coppi, toen net 20 jaar oud, won die etappe, zijn eerste uit een wat een lange reeks zou worden. Een eind verderop moet nog een andere gedenkplaat liggen, uit 1977. Bovendien zijn ook 2 skipistes naar de campionissimo genoemd. Da's heel wat eer bij elkaar... 

We vertrokken al om 8 uur uit Lucca, da's veel te vroeg voor Mary-Anne. Die is dan nog niet wakker, en al zou ze het wel zijn dan zou ze nog onvoldoende fut bij elkaar hebben gesprokkeld om een dergelijke expeditie te ondernemen. Zij bleef dus thuis, miste zo jammer genoeg een wel heel mooie dag.

De volgende dag zij we wel getwee naar het kerkhof van Lucca gegaan om daar enkele uurtjes door te brengen. Gaan we graag naar toe, naar kerkhoven in den vreemde. We lijden beide al jaren aan deze milde vorm van necrofilie. Tsjezus, wat liggen er op het kerkhof van Lucca een hoop mensen stil te liggen. Veel imposante familiegraven en gedenkstenen te kust en te keur, alles marmer. Maar ja, de Etrusken werden hier ook al zo rijk begraven. Opvallend waren nog de aparte velden voor kinderen, respectievelijk defintief in de Heer getreden nonnen. Enkele beelden voor de sfeer:

 

                              Het Nonnenveld

Grote dalers uit de wielergeschiedenis

Van het kerkhof naar het item 'Grote Dalers' is voor de geest slechts een kleine stap  Hier volgt de voorlopige selectie. De afspraak was dat de suggesties niet per se behoefden te worden onderbouwd met beelden..

Als grootste daler ooit staat te boek Fiorenzo Magni. Wim van Est heeft het geweten toen hij de Italiaan probeerde te volgen, bekijk de beelden: http://www.youtube.com/watch?v=n0JLiu94Y3w voor het Pontiac-gevoel. De oude doos levert ook de namen van Gino Bartali en Jean Robic als sterke dalers.

Riny Wagtmans is wellicht de grootste Nederlandse daler ooit. In ieder geval is hij daar zelf van overtuigd, zoals uit zijn vele sterke verhalen naar voren komt. Zoals dat de mekanieker na een natte bergetappe bij al zijn ploeggenoten de remblokjes moest vervangen, maar bij hem niet. Hij remde bergaf namelijk naar gewoonte met zijn schoentjes een beetje bij, de remblokjes gebruikte hij slechts bij uitzondering.
Uit de tijd van Wagtmans noemen we ook Eddy Merkcx. Die kon alles, dus ook dalen. Uit de jaren '90 herinner ik me vooral de spectucalaire beelden van de dalende Pedro Delgado, met het neus op het voorwiel. Uit recenter tijden had Paolo Savoldelli de naam, en de bijnaam: Il Falco.http://www.youtube.com/watch?v=Y-VrcNqQ9ak
De heer Houteis nomineert Kelly, in de afdaling van de Poggio op jacht naar Moreno Argentin:
http://youtu.be/mL3jQmkj3uI
Van de nog actieven zijn de namen komen bovendrijven van Fabian Cancellara:
http://www.sporza.be/cm/sporza/videozone/MG_Tour/MG_Tourtips/1.561174 

Cadel Evans betoont zich ook van zijn onbevreesde kant op deze beelden: http://www.youtube.com/watch?v=yISN7pgfCtY 

Samuel Sanchez en Vincenzo Nibali worden ook vaak geroemd om de daalcapaciteiten, laatstgenoemde o.a. door de Vlaamse TV-commentator José de Cauwer. Utrechter Joost de Waert tekent aan: 'Ik herinner me dat hij dat ook deed toen Nibali tijdens de natte Giro van 2010 aan het knechten was voor Basso. Prompt ging Nibali onderuit en besmeurde zijn witte trui'. 
Ook wel aardig om te zien:

http://www.youtube.com/watch?v=0tFpNsZXWgc&feature=related , met een heel aantal coureurs in beeld die ook niet terugschrikken van een gezwinde afzink. Heel spectaculair oogt zeker deze MTB-afdaling in Frankrijk, genomineerd door Wim Kremers:

http://www.dailymotion.com/video/x2m62b_mondial-du-vtt-descente-de-venosc-c

Tenslotte de eervolle vermelding gaat naar Simone Temperato. Hij daalde op één wiel de Stelvio af http://www.youtube.com/watch?v=VfATPMSD8rI&feature=youtu.be Voorwaar, dat ga ik hem niet nadoen.

Waarschijnlijk heb ik nog enkele ingediende suggesties over het hoofd gezien. Excuus, maar dien ze opnieuw in. En geef aanvullingen, waarvoor op voorhand mijn dank!