"Meglio tua madre che ti piange che il sole di marzo che ti tinge" oftewel "Beter je moeder die om je huilt dan de maartse zon die je kleurt".
Dat vinden veel mensen in Italië. Maar ik was er wel blij mee dat we in maart al behoorlijk van het zonnetje konden genieten en er nu onbekommerd in zomeroutfit kan worden rondgefietst.
Deze week heb ik de kaap van 3000 (fiets)kilometers genomen, hier in omgeving Lucca gereden. De grens werd overschreden in de rit van donderdag van 130 kms. http://connect.garmin.com/activity/76323687 Heel mooi rondje weer met centraal een klim van 20 kms naar de Passo di Cipollaio. Vanuit Lucca ging het eerst zachtkens omhoog via de SP 1 over de Monte Magno, vervolgens naar Camaiore en Pietrasanta, de voet. Onze gemiddelde vitesse was ruim 32. Vervolgens de klim, niet te moeilijk qua hellingshoek (gem. tegen de 5 %) maar wel lang. Het was echt alpien rijden, maar daarvoor zaten we dan ook in de Alpi Apuani. Prachtig decor met hier en daar uitzicht op enkele antieke marmerwinningen, (foto).
Naar de Passo di Cipolaio. Achtergond: marmer, reeds door Romeinen hier gewonnen
Dario in actie
De lange afdaling voerde ons naar Castelnuovo di Garfagna, waar diverse bergwandelpaden samenkomen. Mary-Anne en ik kwamen hier al eens terecht op onze Grande Escursione Appenninca, ergens in de vroege jaren '80 (slik). Leuk plaatsje met mooie regionale markt op de donderdag. Hier gingen we voor een koffiestop langs bij weer een makker van Dario, de dikste tot nu toe: Andrea. Die is uitbater van een pracht van een Osteria, Vecchio Mulino, tot de nok gevuld met allerlei lekkernijen, type kazen en worsten. Er is eventueel ook wel wat te drinken bij. Vermoedelijk lukt het Andrea niet èlke dag om de verleidingen van zijn eigen tent te weerstaan.
2e van links; een serieuze Mortadella
Vanaf Castelnuovo lagen er nog zo'n 50 kms voor de wielen. Het ging stevig door, met wind in het nadeel. Geruime tijd zat er een ex-Toscaans jeugdkampioen van 15 jaar geleden in mijn wiel, zo begreep ik later van Dario. Vanaf ongeveer 20 km voor de meet moest ik er af als het even omhoog ging. Dario schakelde dan nog eens op. Mijn lichaam vond het wel mooi geweest, vond het genoeg om maar iedere keer die stijgende stukken van een paar 100 meter met een dergelijke snelheid te nemen. De bovenbenen wilden niet meer, en er was ook wel een kleine hongerklop die me parten speelde. Geen macht meer over dus. De rest van de afstand werd dan ook iets minder gezwind afgelegd. Een mooi ijsje ('de beste kwaliteit in heel Italië' , volgens Dario bracht de power weer enigszins terug.
Evengoed na een biertje en de douche met Mary-Anne weer een Murenwandeling gemaakt. Ook aldaar heeft de definitieve vestiging van de lente gevolgen voor de gemiddelde outfit. Was er tot voor kort nauwelijks een onbedekt lichaamsdeel te ontdekken, dat is nu wel anders. Links en rechts duikt er van alles aan lichaamsdelen op, als het ware. Deels heeft dat te maken met de komst van - ook (tamelijk) jeugdige - toeristen, maar ook de inwoners van Lucca zelf hebben een andere garderobe te voorschijn gehaald.
Volgende blogs o.a.:
Fietsen met Pa Dekker, Huis & Tuin, De leukste straat, Berlusconi, Immigranten uit Noordelijk Afrika, en ja.... ook over fietsen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten