Blaffen als een Baviaan in Barensnood

Problemen met de luchtwegen houden mij vandaag van de fiets. Gisteren dacht ik wel weer op pad te kunnen gaan, niet te veel zeuren.  Maar dan niet met Dario, want die begint al meteen buiten de muren volle bak te geven. Zit ik weer met mijn bek open, en dat kunnen keeltje en bronchiën even niet hebben. Dus maar alleen gegaan. Dan is er ook maar een die het tempo bepaalt. Vanuit Lucca westwaarts voor het standaardrondje grofweg Monte Magno, dat was het idee. Maar eenmaal onderweg besloot ik al snel tot een extra lusje richting Pisa, over Vecchiano. Na de passage van de A11 boog ik weer af naar de gedachte route. Voordat ik daar weer was aanbeland moest ik nog wel serieuze verleidingen het hoofd bieden. Bij de nadering van een brug over een brede watergang kwam daar onder vandaan plots een zwarte schone te voorschijn die mij op bevallige wijze stond te wenken. Op karakter heb ik mijn weg echter weten te vervolgen. Ooit, tijdens de beklimming van de Col de la Bonette, sprong er al eens een wulps herderinnetje te voorschijn van achter een rotsblok. Ik heb er nog een verhaaltje over gemaakt voorhet orgaan van Fietsclub Ledig Erf te Utrecht. Het betrof daar op de Bonette een virtuele verschijning, de zwarte schone was wel degelijk echt.

 

Mijn route weer opgepakt dus en tamelijk rustig voortgepeddeld tot Pietrasanta. Daar wilde ik op mijn gemak de mooie klim naar Capriglia nog eens doen. Al was het maar om weer lekker naar beneden te kunnen haarspelden. Achter een van de haarspelden naar rechts waren vlak voor mijn passage twee auto's op elkaar geknald; olie op de weg. Ik had al iets gehoord, en was dus gelukkig op mijn qui vive. Mij wachtte nog de Monte Magno als laatste hindernis. Kort voor de top werd ik achterhaald door een kleine en pezige Italiaan. En nu liet ik me toch weer beetnemen. Op de grote met die ketting, volle bak overnemen en met zijn tweeën de 26 kms naar Lucca gedenderd, gem. 45 in het uur over de hier door de bank genomen licht aflopende weg, op een aantal plaatsen echter onderbroken door een lichte plus in de hellingsgraad. Pas na halverwege kwam nam de Italiaan over. Terug in Lucca had ik me tegen alle voornemens in toch weer uitgesloofd, en daarmee een flinke wissel getrokken op de fitheid van mijn ademhalingsapparaat. Blijft toch de vraag of ik met eerder afstappen beter af zou zijn geweest....

De gevolgen van dit overmoedige gedrag leken eerts wel mee te vallen. Na de douche nog lekker wat gedronken bij Bar Martini van Julia ("waar is Mary-Anne?") en vervolgens Maria en dochters Zita en Roos opgehaald in hun B&B. Einde middag waren die per auto aangekomen vanuit Portugal (via Frankrijk). Tijdens het eten in restaurant Gli Orti kreeg ik steeds meer de kriebels, en begon deerlijk te hoesten. Weer op weg naar huis ging het hoesten over in oorverdovend blaffen, als van een baviaan in barensnood.

De vandaag in acht genomen rust heeft nog niet heel veel geholpen. Vanavond, tijdens het eten met het damesbezoek uit Portugal in ons appartementje kreeg ik het weer flink te kwaad: een enorme, letterlijk adembenemende hoestbui, ik bleef er zowat in. De aanwezige dokter hield het op inspanningsastma. Wat me overkwam deed me erg denken aan de kinkhoestaanvallen die me enkele jaren geleden van de bank deden rollen. Nou, ik ben er mooi klaar mee. Afwachten, en handelen naar bevind van zaken.