De verloofde van Van Summeren

Zo'n kei kan je niet weigeren...

Jasmine.... de volgende morgen

Volgens de Gazzetta dello Sport heeft Jasmine de glorieuze winnaar meteen na de finish ten huwelijk gevraagd. Waarop lange Johan (197 cm) haar prompt de traditionele overwinningskei als huwelijkscadeau aanbood. Slimme vrouw, die Jasmine. Want wie de koningin der klassiekers wint is spekkoper. Zijn kostje is gekocht. De winnaar is de opperlijder. En voor een tijdje heilig, zo niet voor altijd. Dat hoort bij het katholieke wielrennen. Het lijden van Christus kan in de moderne tijd nauwelijks beter worden verbeeld dan in deze stokoude wielerklassieker die alles vergt van lichaam en geest van de deelnemers. Zeker op Passiezondag. En wie al dat lijden onderweg het beste doorstaat zal  het meest worden beloond.  Jasmine zal zich dat wel hebben gerealiseerd.

En wat doet dan een kersvers verloofd koppel, nadat ze de nacht na Parijs-Roubaix pas om 2u30 onder de wol kruipen? Juist:  "We hebben nog samen in bed beelden van de koers herbekeken", vertellen Jasmine Vangrieken en Johan Vansummeren na de triomf én het huwelijksaanzoek in Roubaix. "Het was wel een heel korte nacht." Uiteraard. Alle begrip. Ik moet spontaan denken aan een fameus gedicht van Johnny van Doorn. Na zo'n zware koers zit er niet ook nog eens een topnacht in, qua relatie.

Mijn eigen fietsprestaties, voorzover daar überhaupt sprake van mocht zijn, staan momenteel wat onder druk. De luchtwegen zijn in het ongerede geraakt. Sinds een dag of twee. Keelpijn vooral, met omlijstende slapte. Voor vandaag de geplande trip met Dario maar gecancelled. Gisteren een voorzichtige 75 km gereden (gem. 31, 5 toch nog). Ik weet niet of daar goed aan heb gedaan of dat het juist contraproduktief is geweest....  Maar mogelijk is het overallresultaat van zondag 10 april toch in orde. Op onze eindemiddag-rondwandeling geraakten we namelijk in een ouderwetse RK-processie vanwege Passiezondag. Die ging kris-kras door het oude centrum. De zegeningen van boven stralen ongetwijfeld af op de belangstellende kijkers, waaronder ook schrijver dezes. Ik voelde inderdaad mijn verloren krachten hun plaats weer enigszins hernemen.

 

Ik was als oud-deelnemer aan dergelijke evenementen geheel de bijbehorende devotie vergeten. Het lijden van Christus werd uitgebeeld door enkele mannen, op blote voeten, die het zware kruis meetorsen. Er werd met uitermate vrome blik en met gevouwen handen.voortgeschreden. 

Een processie kan niet zonder muziek van gewijde werken. Daarvoor zorgde een in hemelsblauw uitgedost harmoniegezelschap. U kunt het niet horen, maar op de volgende foto's wordt 'O hoofd vol bloed en wonden' ten gehore gebracht, maar dan op zijn Italiaans, hoewel je er dat niet aan af hoort. Ooit zong ik dit werk in de kerk. Meer dan één regel kon ik nu niet meer mee zingen.

 

Hopelijk morgen weer op de fiets. Om het weer hoef ik het niet te laten. En in de loop van de middag verwachten we onze laatste gasten voor deze periode. Maria, Zita en Roos blijven 4 dagen. Als zij weer vetrekken zijn wij zo langszamerhand ook weer toe aan het pakken der koffers...