Takkendoos

Na 2 dagen rust begonnen de fietsspieren weer danig op te spelen: er diende vandaag om den drommel gefietst! Noem het verslaving. In die categorie zijn er grotere dan 'moetende fietsen, kannie zonder'. Het was nogal een besluit, want donkere wolken pakten zich samen boven Lucca. De weersverwachting had ook louter symbolen van het type wolk met schuine strepen en 1/8 zonnetje. Dan toch maar (voor het eerst!) een regenjasje mee. Het werd een rondje van 77 kms over Balbiano, Stiava, Gombitelli en Passo Lucese, en/want/maar mijn regenjasje kwam ongebruikt weer thuis. Er stond aardig wat wind, dat wel, en ik moest ook 3x omhoog. Er moest dus wel worden gewerkt, het leek hier en daar nota bene wel op afzien. Maar hoe the fuck cares? "Afzien is tijdelijk, opgeven is voor altijd". Het motto van de Vlaamse fietsvereniging De Reetzweters spreekt mij aan... (http://www.dereetzweters.be/ ).


Ik heb het al eens eerder gehad over het fietsersvriendelijke gedrag van de gemiddelde Italiaanse automobilist hier. Het lijkt waarachtig wel of ze allemaal corridore zijn geweest. Ze laten je de ruimte, om af te slaan, of als je moet uitwijken voor een kapot gereden stuk van de straat. Voor een paar dingen moet je wel oppassen, met name op de uitvalswegen vanuit de stad naar de dintorni, zeg de buitengewesten. Zo kunnen portieren van geparkeerde auto's in enen open klappen, automobilsten zetten hun auto vanuit een zijstraat nogal eens alvast voor de helft op de hoofdrijweg, van die dingen. Ik was vandaag nog maar net buiten de muren rond Centro Storico toen ik mijn fiets gedwongen moest parkeren in een van de parkeervakken terzijde van de weg. Klemgereden. Vol in de remmen. Nochtans reed ik keurig netjes naast  de rij auto's links van mij. Maar de chauffeuse van een van die karretjes zag plots een vrij parkweervak, en zette haar bolide DUS, zowat over mij heen rijdend ter plaatse. Ik kon nog net tussen haar karretje en de auto die er al stond tot stilstand komen. Fijn om nog eens onbekommerd te kunnen vloeken.... De dame was aan het multi-tasken: een hand aan het stuur, telefoon aan het hoofd, en ze moest ook nog iets rechtzetten of hangen. Met alle gevolgen van dien. Vrouwen schijnen dat erg goed te kunnen, multitasken. Nou jongens, laat je niks wijsmaken, het is onzin! Lulkoek! Bullshit! Ze wist uiteraard van niks, de takkendoos.

Takkendoos

Maar verder een mooie rit. Niet eerder zag ik onderweg zo weinig renners. Waarschijnlijk waren de habitués bang voor de regen die niet ging komen. Met name op de klims was het weer erg rustig, je ziet het bos bij wijze van spreken groen kleuren, veel lentevogels waren druk doende. O.a. twee hoppen , twee koekoeken gescored, die zijn dus ook weer terug uit de ontwikkelingslanden.

Hop (Upupa epops)

Rond zessen hebben we de pre-dagafsluiting volgens traditie verricht bij Julia van Bar Martini, aan het eind van de straat. Na half zeven werd het minder druk, en kwam ze er bij zitten. Tot half Acht lekker gekletst over Albanië, haar geboorteland, over recepten en over het leven in Lucca. Aardig wat wijzer geworden. Bv. over het kennelijke feit dat de Lucchees een nogal gesloten type is dat moeilijk derden toe laat tot d'rlui privé. Iets wat we zelf al als indruk hadden, een indruk die ons ook door andere hier bekende Nederlanders eerder werd bevestigd. Niettegenstaande dat gaan we morgen op privébezoek bij de familie van onze huisbaas in San Alessio, plaatsje net buiten Lucca. We gaan er eten. Maar die mensen wijken dan ook nogal af van wat misschien de doorsnee Lucchees is.

Ik laat de formele dagsluiting met plezier over aan Arno Hintjens en hond Mirza (hedde'm miskien gezien gehad?)

 http://www.youtube.com/watch?v=j3SxtAvwWdE. Toch sterker dan het origineel  http://www.youtube.com/watch?v=7RSsrqT4_X4&feature=related