Danzaland
Vanaf woensdag was het hier uitstekend weer. Temperaturen tussen 23 (woensdag) en 32 (zaterdag) graden. Zo weinig mogelijk binnen gebleven, zo veel mogelijk naar buiten gegaan. Uiteraard ook om te fietsen Al met al ben ik deze week 5x opgestegen. Zondag/maandag waren het korte ritjes van 50, tussen de buitjes door. Op donderdag kwamen we in groep niet veel hoger uit, 58 kms. Met Paladino, Christiana en nog enkele localen reden we rond met een groepje van 4 Canadezen en een Amerikaan. Op de eerste klim, naar Piazzano, was het gehijg en gekreun al niet van de lucht. De helft van de vreemdelingen had zo veel moeite met de verheffingen in het landschap, dat ze het halverwege voor gezien hielden; ze namen een zo vlak mogelijke terugweg naar Lucca, over de SP1.
Christiana in de bocht (Monte Piazzano)
De rest reed na de volgende klim naar Fiano nog verder omhoog, over een weggetje dat ik nog niet kende. Dat bleek behalve bij een uitstekend restaurant ook uit te komen bij een 2 à 3 km lange onverharde weg (strada sterrata) door het bos. Mooi maar lastig. Eenmaal weer van asfalt kwam dit veredelde bospad uit in Valdottavo, waar wegkapitein van de dag Paladino besloot dat we nog niet genoeg sterrata hadden gedaan. Binnendoor naar Mastiano en naar huis. Mooie fietsdag , evenwel. Veel gelachen ook.
Harde kern (fotograaf Davy Mauro is nr. 5)
Op vrijdag heb ik in mijn eentje een langere rit gemaakt (140 km) naar Avenza en Marina di Carrara. Daar moest ik in opdracht een paar foto's gaan maken van herinneringsplaquettes met als onderwerp 100 jaar Giro d' Italia resp. Franco Ballerini. Ondanks veel navraag her en der is het me niet gelukt de plekken te vinden.
Bloemenmarkt op de Piazza dell' Anfiteatro
Het is erg druk in de stad de laatste dagen. Toeristen zijn in hordes aangekomen, hetgeen nogal wat impact heeft op het leven van een tweederangs Lucchees als schrijver dezes. Meest opvallend vind ik wel dat groepen toeristen (vaak voorafgegaan door een juffrouw met vlaggetje in de hand) zich vaak gedragen als een soort organisme dat zich als een eenheid door de straten beweegt, met meer aandacht voor elkaar, of derlui mobiel dan voor de omgeving of derden. Er wordt dus massaal in de weg gelopen, zal ik maar zeggen. En massaal gestraatkaand. Behoorlijk irritant, af en toe. Het leven is zwaar, maar je moet er doorheen.
Lucchees of toerist, voor iedereen is er in de stad het nodige te beleven deze week. Er is bijvoorbeeld een grote bloemenmarkt op de Piazza dell' Anfitatro, zeer sfeervol. In de krant betoonden de uitbaters zich zeer tevreden met de gemaakte omzetten. Bij Paladino voor de deur is er de jaarlijks terugkerende markt met streekporoducten uit heel Italië. Degenen die willen cholesterollen moeten daar wezen: schitterende kazen en worsten uit alle windstreken. Alleen al van de geuren schiet je slechte cholesterol de hoogte in. Daarnaast zijn er nog kunst- & craftmarkten met tal van mooie zaken (geen foto's beschikbaar). Op een stuk of 5, 6 locaties, o.a. op de Muren en op Piazza Napoleone zijn tenten opgericht in het kader van het festival Danzaland. Hier laten dansschoilen uit Toscane en ver daarbuiten zien waar ze waarschijnlijk lang in geoefend hebben. Gisteren, en ook vandaag weer een hele tijd bij staan te kijken tot in de vooravond. Er resteerde nauwelijks tijd om bij Julia nog even een drankje op te halen (Spritz, c.q. Weihenstephaner).
Er werd ook gebuikgedanst..
Zaterdag hebben we eerst nog het bezoek gevierd van Rijk, Ria & hond Jip, alle drie op sabbattical. Zij misten, op weg naar iets zuidelijker oorden, de afslag Lucca niet. Vanwege de drukte in de stad, en het vigerende parkeerbeleid moesten ze wel buiten de Muren parkeren. Daar ben ik hen gaan ophalen. Zo miste ik de coureurs, w.o. Paladino en een vriend van Thomas, die langs kwamen om me op te pikken voor een ritje.
Op de wandeling van de parkeerplaats naar huis kon ik Ria en Rijk nog een stukje van het mooie historische centrum laten zien. Omdat het zulk fantastisch weer was konden we hier in eigen tuin de uitgebreide pranzo genieten. Heerlijk ende Gezellig! Jip had het ook uitstekend naar zijn zin.
Feest van Santa Zita
Alle feestelijkheden, waaronder in de eerste plaats de bloemenmarkt houden verband met de herdenking van het overlijden van Santa Zita, patroonheilige van de stad Lucca. In 1218 geboren, en het was op 27 april 1272 dat zij meende het tijdige met het eeuwige te moeten verwisselen. Op het moment dat zij haar laatste adem uitblies begonnen de klokken van de Basiliek van San Frediano spontaan te luiden!
Zita was afkomstig uit een eenvoudige boerenfamilie te Monsagrati en diende vanaf haar twaalde tot volle teveredenheid bij een rijke familie in de heuvels benoorden Lucca. Arbeidsmigratie op bescheiden schaal, zeg maar. Ze had het heel goed voor met de armen. Dus nam ze vaak eten van haar werk mee om onder de nooddruftigen te verdelen. Op zekere dag werd ze door haar werkgever, getipt door een jaloerse collega van Zita, staande gehouden. 'Wat hebt gij daar zoal in uw schort verborgen, durske?'. 'Wie, ikke? Bloemetjes en dergelijken, meneer.' En verdomd, zij opende haar schort (ze kon immers niet weigeren) en daar waren louter bloemen te zien. Hier had zich waarachtig een wonder voltrokken! Rome moest een paar jaar nadenken over deze treffende gebeurtenis, maar op 5 september 1696 werd de verering van Zita door Paus Innocentius de Twaalfde goedgekeurd. Het is ook allemaal niet niks, eten veranderen in bloemen. Zita bleef overigens haar leven lang maagd, een feit dat welllicht ook zal hebben meegewogen in Rome. Overigens had Dante Alighieri ver daarvoor, in de 14e eeuw de devotie van het Toscaanse volk voor Zita al opgemerkt.
Wat zien ik? Bloemekes!
In deze legende ligt de aanleiding voor het houden van de grote jaarlijkse bloemenmarkt op het Piazza dell' Anfiteatro in het hart van de stad besloten. Het is een eerbewijs aan Santa Zita. En goeie handel bovendien, te oordelen aan de volle tassen met bloemen van het massal toegestroomde publiek..
Bij haar dood besloten haar werkgevers om haar bij te doen zetten in het familiegraf in de Basiliek van San Frediano, bij ons om de hoek. Hun diepere motieven hierbij zijn mij onbekend, maar ik vermoed dat zeker het feit zal hebben meegespeeld dat de klokken van San Frediano spontaan begonnen te luiden op het moment dat Zita haar laatste adem uitblies.
Piazza S.Frediano
Gelovigen kunnen haar in deze basiliek ook vandaag de dag nog vereren. Daartoe was de laatste dagen gelegenheid. We zijn even gaan kijken. Een bijzonder schouwspel, dat moet gezegd. Zita ligt in een doorkijkkist, geflankeerd door een ridder, gehuld in een soort maliënkolder en door een boogschutter, zak vol pijlen op de rug en de boog schietgereed. Geen idee waar dat op slaat. De gelovigen komen vanaf rechts langs de doorkijkkist, raken die aan met een bosje witte bloemen (ws. ranonkelachtigen), en slaan wat kruisen en/of smeken geknield de genade of hulp van Santa Zita af voor het een of ander. Dat alles onder het toeziend oog van enkele in bruine pijen gehulde paters. Bloemen dus weer. En hoe komen die gelovigen daar aan?? Ik ben even een zijbeuk van de basiliek ingelopen, alwaar de boeketjes door een groep dames-vrijwilligers werden samengesteld, en even verderop door andere dito dames werden verkocht.
Na dik 700 jaar nog altijd wel gelegen
Nou ja, het waren weer mooie dagen, niet in het minst dank zij Santa Zita.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten