Lucca & Steenuilen

16 februari 2011

Vandaag regent het hier de hele dag: de fiets blijft binnen en wij ook (behalve voor de lunch). Een rustdag kan geen kwaad; vormgroei komt door goede balans tussen trainen en rust nemen (zegt de trainer).

Zondag jl. hadden we een ontmoeting met Riccardo Gherardi, de lokale Steenuilfanaat, en zijn vriendin Luisa in het prettige etablissement Stella Polare.

Was heel geanimeerd en met mijn allerminst perfecte Italiaans ging de communicatie toch op rolletjes. Dus begreep ik op bepaald moment dat ik door Riccardo werd uitgenodigd om wat te komen vertellen over Steenuilen in Nederland op de komende Notte della Civetta, 19 maart as. Nou da's goed. Het leek ons een goede gedachte om de bezoekers van die avond wat van de webcambeelden te laten zien die immers een uniek beeld geven van het verloop van het broedsucces bij de Steenuil en over de prooiaanvoer. Inmiddels heb ik het benodigde materiaal uit Nederland gekregen (Ronald en Ingrid bedankt). Grappige samenloop is dat de bijeenkomst plaats vindt in Pieve di Compito, een klein dorpje aan de voet van de Monte Serra, die ik vorige week nog heb befietst (zie blog13/2). Waar twee passies samenkomen...

Wij wonen op 100 meter van het begin van de Via Fillungo, in het Centro storico. Nota bene: in de tuinen achter ons appartement huist ook een paartje Steenuil. Elke avond in schemertijd komen ze te voorschijn, waarop de merels en andere vogels, juist bezig met de dagsluiting, reageren met veel misbaar. Gevaarlijk, uilen in de buurt! Een terecht gevoel, want een jonge spreeuw en een jonge merel zijn gewilde prooien voor de Steenuil, straks als er jongen te voeden zijn.

De Via Fillungo, hartje stad, is dè winkelstraat van Lucca. Hier valt nog het echte Lucca-gevoel te beleven. Dat vinden zeker de toeristen. Veel prachtige winkeltjes, zeer weinig van de grote ketens die bij ons alle binnensteden op elkaar doen lijken. Sommige winkeltjes doen wat gedateerd aan, maar dragen daarmee juist bij aan de sfeer van de straat. Andere hebben een luxe uitstraling. Toch verandert het beeld geleidelijk wel. Het valt op dat er aardig wat leegstand is, maar vooral ook dat  de meer authentieke winkeltjes geleidelijk aan plaatsmaken voor met name kleding- en schoenenzaken. Zoals deze glossy winkel waarin voorheen een slagerij was gevestigd.

Dat gevoel van verwording leeft ook bij veel inwoners van Lucca. In het vorige maand uitgekomen boekje Lucchesità, Vizi & Virtu (Het Lucca-gevoel, ondeugden en deugden), een kadootje van Paladino, schrijft auteur Remo Santini een necrologie voor de Villa Fillungo. Volgens hem is de straat dood, althans niet langer de plaats waar de generaties elkaar treffen, de plaats waar het echte Lucca-gevoel heerst. Het karakteristieke van vroeger is verdwenen. Zijn stuk doet me denken aan het onderwerp in  het boek I Barbari (De Barbaren) van Alessandro Baricco dat ik nu bijna uit heb. Die ziet in een heleboel verschijnselen (van de Boekentoptiens tot de opkomst van Google en wat de krant en de televisie wel en niet laten zien, etc.) aanwijzingen dat kwaliteit en verfijning onder grote dreiging staan van het plattere: de barbaren zijn in opmars. Je kan het ruiken. En je kan het zien. En voelen. Ons wordt meer en meer dwingend opgelegd wat we mooi en goed moeten vinden. Of wat belangrijk is. Het leven verschraalt. Ik zeg er bij: schrijver is Italiaan, en zal een van degenen zijn die zich grotelijks ergeren aan de baas van dit land.